Najlepsze filmy psychologiczne. Ranking Top 10

Umiera ojciec studenta medycyny Witka Długosza (Bogusław Linda). Ostatnimi słowami, jakie słyszy od niego chłopak jest krótkie zdanie: „Nic nie musisz, synu”. Pod jego wpływem Witek postanawia rzucić studia, które wybrał pod presją ojca i przenieść się do Warszawy. Dalsze losy Witka zależą od zupełnego przypadku. W zależności od tego, czy udaje mu się zdążyć na pociąg do Warszawy, jego historia toczy się zupełnie inaczej. Jednym razem Witek zapisuje się do PZPR, innym uczestniczy w działalności opozycyjnej. Co niezmienne, to możliwość wyjazdu do Francji, która pojawia się w każdym z trzech rozpatrywanych scenariuszy.

Jeden z najwybitniejszych filmów w karierze reżyserskiej Krzysztofa Kieślowskiego dopiero po czasie zyskał przychylność krytyków. Przez pierwsze sześć lat od momentu jego ukończenia, Przypadek został wyłączony z dystrybucji z powodu sportretowania w nim środowiska Solidarności. Wyemitowana w 1987 roku wersja filmu została pocięta przez cenzurę, przez co spotkała się ze sprzecznymi ocenami krytyki. W sytuacji filmu nie pomogło to, że Kieślowski nie opowiadał się za żadnym z proponowanych przebiegów historii Witka Długosza, nie opatrując ich żadnym komentarzem ani oceną. Przypadek to efekt poszukiwań nowego języka filmowego łączącego tematy egzystencjonalne z politycznymi.

Ester (Ingrid Thulin) i Anna (Gunnel Lindblom) to dwie siostry, które zatrzymują się w europejskim, utopijnym państwie totalitarnym, w którym rozgrywa się akcja filmu. Różniące się między sobą kobiety prowadzą między sobą psychologiczną grę, której przypatruje się syn Anny, Johan (Jorgen Lindstrom). Sfrustrowana Anna próbuje zagłuszyć swoje problemy przygodnym seksem. Świadoma swojej śmiertelnej choroby Ester ucieka w alkohol.

Kieślowski i Bergman to jedyni twórcy, których dwa filmy znalazły się na naszej liście najlepszych filmów psychologicznych. Milczenie Bergmana kończy jego cykl filmów poświęconych stosunkowi człowieka do Boga po wcześniejszych Jak w zwierciadle i Goście Wieczerzy Pańskiej. Podobnie jak inne dzieła Bergmana, także i Milczenie doczekało się licznych interpretacji i analiz. Zainspirowane podróżami Bergmana po powojennej Europie, Milczenie zostało niespodziewanym kasowym hitem. Pomogły zapewne kontrowersyjne sceny, jakie znalazły się w nieocenzurowanej wersji filmu Bergmana.

Bohaterami filmu Aronofsky’ego jest czworo mieszkańców Brooklynu, którzy w pogoni za swoimi marzeniami zatracają się w nałogu. Marion (Jennifer Connelly) chciałaby otworzyć sklep z ubraniami. Pomóc w tym chce jej chłopak Harry (Jared Leto), który razem z Tyronem (Marlon Wayans) zamierza rozpocząć handel narkotykami, których cała trójka nadużywa. Tymczasem marząca o występie w telewizji matka Harry’ego, Sara (Ellen Burstyn) zaczyna uzależniać się od tabletek odchudzających.

Ten jeden z najbardziej przygnębiających filmów ostatnich lat miał swoją premierę podczas festiwalu filmowego w Cannes w 2000 roku. Szczególne wrażenie na widzach zrobiła kreacja Ellen Burstyn, za którą aktorka została nominowana do Oscara. Poświęcony narkotykowemu uzależnieniu Requiem dla snu zwraca uwagę nie tylko wstrząsającą tematyką, ale i szybkim montażem, charakterystyczną pracą kamery oraz muzyką autorstwa Clinta Mansella w wykonaniu Cronos Quartet. Oryginalna wersja filmu przeznaczona jest tylko dla widzów dorosłych.

Trzynastoletni Antoine Donel (Jean-Pierre Leaud) nie znajduje zrozumienia u rodziców, którzy nie poświęcają mu należytej uwagi. Nie lepiej jest w szkole, w której Antoine’a prześladuje surowy nauczyciel. Podejmowane przez chłopaka próby życia na własną rękę przeważnie kończą się źle. Jego marzeniem jest ucieczka nad morze. Aby to było możliwe, decyduje się na kradzież.

Pełnometrażowy debiut Françoisa Truffauta to jedno z najwspanialszych dzieł francuskiej Nowej Fali. Film, który skutecznie oparł się upływowi czasu i wciąż pozostaje obrazem podatnym na interpretacje z poziomu współczesnego widza. Portret alienacji dojrzewającego chłopca jest tym bardziej szczery, bo znalazły się w nim wątki autobiograficzne. Powszechnie uznawany za jeden z najlepszych filmów w historii francuskiej kinematografii, 400 batów otrzymał wiele wyróżnień, w tym nagrodę dla najlepszego reżysera na festiwalu w Cannes oraz nominację do Oscara za scenariusz. To zarazem najbardziej kasowy film w karierze Truffauta.

Erika Kohut (Isabelle Huppert) to prawie 40-letnia, ceniona nauczycielka gry na fortepianie, która mieszka razem z mającą na nią ogromny wpływ podstarzałą matką. Choć na pozór sprawia wrażenie spokojnej i opanowanej, Erika w rzeczywistości zmaga się z zaburzeniem preferencji seksualnych, które manifestuje się m.in. samookaleczaniem i sadomasochizmem.  W samotnym życiu Eriki pojawia się młody uczeń, Walter Klemmer (Benoît Magimel). Zafascynowany nauczycielką chłopak wikła się z nią w niebezpieczny i nieokiełznany romans.

Oparty na motywach książki pod tym samym tytułem autorstwa Elfriede Jelinek, psychologiczny dramat Pianistka zwyciężył Złotą Palmę w Cannes w 2001 roku. Aktorskimi Złotymi Palmami zostali uhonorowani także występujący w rolach głównych Huppert i Magimel. Reżyser Pianistki Michael Haneke od lat próbował przenieść na duży ekran prozę Jelinek. Upór się opłacił, a ostateczny efekt wstrząsnął widzami, prezentując czyste zło ukryte pod przyjacielską fasadą poczciwej, podstarzałej nauczycielki muzyki, którą może spotkać na swojej drodze każdy.