Najlepsze filmy kostiumowe. Ranking Top 16

Antonio Salieri (F. Murray Abraham) dręczony jest wyrzutami sumienia z powodu śmierci Wolfganga Amadeusza Mozarta (Tom Hulce). Podstarzały kompozytor obwinia się o nią i próbuje popełnić samobójstwo. Odratowany wraca pamięcią do czasów, kiedy pełnił funkcję nadwornego kompozytora cesarza Józefa II Habsburga. Wtedy to na dworze pojawił się młody i arogancki muzyczny geniusz. Widząc w Mozarcie wroga, Salieri stara zrobić się wszystko, by tylko pozbyć się go jak najdalej.

Amadeusz w reżyserii Milosa Formana przybliża sylwetkę jednego z najwybitniejszych kompozytorów w historii. Wielokrotnie nagradzany, w zgodnej opinii większości Amadeusz to jedno z najwspanialszych dzieł w historii kina. Niezapomniane role F. Murraya Abrahama i Toma Hulce przyniosły im nominacje do Oscara w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy. Statuetkę otrzymał ten pierwszy. W sumie do Amadeusza trafiło aż osiem Oscarów, a film Formana został uznany najlepszym filmem roku.

Za sprawą wizytującego Egipt Juliusza Cezara (Rex Harrison) na tron faraonów przywrócona zostaje piękna królowa Kleopatra (Elizabeth Taylor). Jest 48 rok p.n.e. Zarówno Cezar jak i Kleopatra chcieliby władać światem. Ambitna królowa chciałaby też zwiększyć niezależność Egiptu kosztem Imperium Rzymskiego. Owocem małżeństwa pary władców jest syn. Kiedy Juliusz Cezar zostaje zamordowany, Kleopatra przebywa akurat w Rzymie. Poznaje tam Marka Antoniusza (Richard Burton).

Monumentalny. Gdyby można było określić film Josepha L. Mankiewicza jednym słowem, byłoby to właśnie to słowo. Rzucający rękawicę coraz prężniej rozwijającej się telewizji, film „Kleopatra” zmagać się musiał z wieloma problemami. Zarówno produkcyjnymi spowodowanymi pogodą, jak i tymi natury osobistej, za które odpowiedzialni byli Elizabeth Taylor i Richard Burton. Choć „Kleopatra” została najbardziej dochodowym filmem 1963 roku, to nie uniknęła finansowych strat. Jako widowisko przeszła do historii kina, a postać Kleopatry pozostała najsłynniejszą w filmowej karierze Eliazbeth Taylor. Film Mankiewicza zdobył cztery Oscary z dziesięciu kategorii, w których był nominowany.

Połowa XVIII wieku, Irlandia. Barry Lyndon (Ryan O’Neal) to pozbawiony perspektyw młodzieniec, który za wszelką cenę pragnie wkraść się szeregi angielskiej arystokracji. Aby to osiągnąć, nie cofnie się przed niczym. Bawidamek i zawadiaka, włóczęga i żołnierz, rozpustnik i szuler – lista zajęć Barry’ego Lyndona jest długa. Cel uświęca środki. Nie bez znaczenia jest też ślub z bogatą wdową, który pozwala mu wykorzystać pozycję jej zmarłego męża.

Mechaniczna pomarańcza rozbudziła oczekiwania względem kolejnego dzieła Stanleya Kubricka. Pierwotnie miał to być film o Napoleonie, ale ostatecznie stanęło na historii fikcyjnego awanturnika opisanej przez Williama Makepeace’a Thackeraya w jego powieści. Kubrick nie zawiódł. Powstało dzieło, które miało ogromny wpływ na światowe kino. Barry Lyndon zachwycał precyzyjną reżyserią, kadrami wzorowanymi na obrazach Williama Hogharta i scenami oświetlanymi jedynie naturalnym światłem. Film został nominowany do siedmiu Oscarów, wygrał w czterech z nominowanych kategorii. W każdej z trzech kategorii, w której Barry Lyndon nie otrzymał Oscara, nominowanym był… Stanley Kubrick.

Bogaty żydowski książę Juda Ben Hur (Charlton Heston) to dobry przyjaciel z dzieciństwa dowódcy legionów rzymskich, Messali (Stephen Boyd). Obaj spotykają się po latach, gdy Messala w towarzystwie nowego gubernatora przybywa do Jerozolimy. W trakcie powitalnej parady z dachu domu Judy odrywa się dachówka, która o mało co nie rani gubernatora. Zdarzenie zostaje zakwalifikowane jako zamach na życie rzymskiego oficjela. Messala bez skrupułów skazuje Judę na galery. Przykutego do wioseł księcia przy życiu utrzymuje chęć zemsty na zdrajcy.

Oparty na motywach wydanej w 1880 roku powieści Ben Hur autorstwa Lewa Wallace’a film w reżyserii Williama Wylera to remake niemego filmu z 1925 roku. Na produkcję filmu przeznaczono rekordowy naówczas budżet, a zbudowane do filmu dekoracje były największymi w historii. Do uszycia filmowych kostiumów zatrudnionych zostało stu krawców, a ponad dwustu artystów pracowało nad rzeźbami potrzebnymi do filmu. W filmie wykorzystano 200 wielbłądów, półtora tysiąca koni i dziesięć tysięcy statystów. Dziewięciominutowa scena wyścigu rydwanów to jedna z najbardziej znanych scen filmowych w historii, a muzyka autorstwa Miklósa Rózsy miała ogromny wpływ na późniejsze kompozycje filmowe. Rozmach się opłacił. Film został drugim najbardziej kasowym filmem wszech czasów, a na jego koncie znalazło się 11 Oscarów, w tym te najważniejsze (najlepszy film, najlepszy reżyser, najlepsza pierwszoplanowa rola męska, najlepsza drugoplanowa rola męska (Hugh Griffith), najlepsze zdjęcia (Robert L. Surtees).

Jest rok 1916, trwa I wojna światowa. Młody brytyjski oficer Thomas Lawrence (Peter O’Toole) zostaje wysłany do Kairu. Ma tam przejąć kontrolę nad politycznymi ambicjami mieszkańców Półwyspu Arabskiego. Zafascynowany pięknem pustyni, Lawrence zaczyna doradzać powstańcom walczącym z Turkami. Rozumie narodowowyzwoleńcze zapędy Arabów, którzy dzięki niemu zaczynają odnosić pierwsze sukcesy. Wkrótce o swoje wpływy zaczynają upominać się Anglicy.

Nakręcona z ogromnym rozmachem i zachwycająca zdjęciami pustyni superprodukcja historyczna w reżyserii Davida Leana została zainspirowana życiem T.E. Lawrence’a. Archeologa, podróżnika i dyplomaty, który przyczynił się do zwycięstwa arabskiej rewolty wymierzonej przeciwko Imperium Osmańskiemu. Obok Petera O’Toole’a w filmie wystąpiła cała plejada ówczesnych gwiazd na czele z Alekiem Guinnessem, Anthonym Quinnem i Omarem Sharifem. Nominowany do dziesięciu Oscarów Lawrence z Arabii ostatecznie zwyciężył w siedmiu kategoriach, w tym dla najlepszego filmu roku i dla najlepszego reżysera. Brytyjski Instytut Filmowy w 1999 roku ogłosił Lawrence’a z Arabii trzecim najlepszym brytyjskim filmem wszech czasów. Z kolei na opublikowanej w 1998 roku przez Amerykański Instytut Filmowy liście stu najwspanialszych filmów XX wieku Lawrence z Arabii znalazł się na piątym miejscu.