Najlepsze filmy Paula Verhoevena. Ranking Top 7

Bezwzględna szefowa firmy projektującej gry wideo, córka masowego mordercy Michele Leblanc (Isabelle Huppert) zostaje zgwałcona we własnym domu przez nieznanego napastnika. Jak gdyby nigdy nic przechodzi nad tym wydarzeniem do normalności i nie zawiadamia policji o przestępstwie. Nie zmienia się to nawet wtedy, gdy jakiś czas potem poznaje tożsamość gwałciciela. Zamiast tego wdaje się z nim w perwersyjną i przerażającą grę, która w każdej chwili może wymknąć się spod kontroli.

Ostatnim filmem wyreżyserowanym przez Verhoevena przed Elle była nakręcona w 2006 roku Czarna księga. Holenderski reżyser kazał czekać na następne dzieło aż dziesięć lat, ale oczekiwanie się opłaciło. Skandalizujący Elle miał swoją premierę na festiwalu filmowym w Cannes, gdzie film Verhoevena brał udział w konkursie głównym. Elle był francuską propozycją do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, ale ostatecznie nie zdobył nominacji. Było to sporym zaskoczeniem w stosunku do filmu nagrodzonego Złotym Globem dla najlepszego filmu zagranicznego. Rola Michele była kolejnym sukcesem aktorskim Isabelle Huppert, która została za nią nominowana do Oscara, a także nagrodzona m.in. Złotym Globem i Cezarem.

XXIII wiek, Ziemia. Wraz z kolonizacją innych planet pojawia się nowy wróg. To ogromne i krwiożercze insekty zwane Arachnidami. W świecie przyszłości bycie obywatelem to przywilej, który można zyskać między innymi dzięki odbyciu służby wojskowej. Właśnie rusza nowy nabór kadetów, a do armii zaciągają się po skończonym liceum Johnny Rico (Casper Van Dien), jego dziewczyna Carmen (Denise Richards) oraz ich przyjaciel Carl Jenkins (Neil Patrick Harris). Wkrótce Buenos Aires zostaje zniszczone przez ogromną asteroidę wystrzeloną z planety Arachnidów: Klendathu. W ramach akcji odwetowej żołnierze ruszają z misją na Klendathu, by raz na zawsze uporać się z kłopotem. Początkowo wszystko wskazuje na to, że misja zakończy się katastrofą.

Dziesięć lat po sukcesie RoboCopa, Paul Verhoeven powrócił do świata dystopijnej przyszłości kształtowanej propagandowymi przekazami telewizyjnymi. Tak powstał film Żołnierze kosmosu oparty na motywach powieści Roberta A. Heinleina: Kawaleria kosmosu. Verhoeven zaprezentował w nim po raz kolejne wszystkie motywy charakterystyczne dla jego twórczości. Krwawą akcję połączoną ze spójną prezentacją świata przyszłości oraz niewymuszonym humorem. Nominowany do Oscara za najlepsze efekty wizualne film Verhoevena nie spotkał się z dobrym przyjęciem ze strony krytyków, a także ledwo wyszedł na swoje w box-office'ie. Doceniono go po latach, a w 2012 roku magazyn Slant umieścił go nawet na liście 100 najlepszych filmów lat dziewięćdziesiątych. W kolejnych latach, już bez udziału Verhoevena, powstały następne części filmu, ale żadna z nich nie była już wyświetlana w kinach.