Top 5 filmów wyreżyserowanych przez Eliego Rotha

Trójka podróżujących po Europie przyjaciół trafia do położonego na Słowacji młodzieżowego hostelu. Do wizyty tam przekonuje ich sława hostelu, który znany jest z tego, że można tam spotkać wiele pięknych dziewcząt. Opinie nie są przesadzone i już pierwszego dnia Paxton (Jay Hernandez) i Josh (Derek Richardson) poznają dwie seksowne sąsiadki, z którymi spędzają noc. Rano okazuje się, że nigdzie nie można odnaleźć trzeciego z paczki kolegów: Oliego (Eythor Gudjonsson). Kiedy w niewyjaśnionych okolicznościach znika też Josh, szybko wychodzi na jaw przerażająca prawda o słowackim hostelu.

Złośliwi mogliby powiedzieć, że najlepszymi filmami w reżyserskiej karierze Eliego Rotha są... film w filmie oraz zwiastun. Pierwszy z nich: Dumę narodu, można było we fragmentach obejrzeć w Bękartach wojny Quentina Tarantino. Opowiadał o bohaterskim niemieckim snajperze (Daniel Bruhl), który w trakcie wojny wsławił się zabiciem kilkudziesięciu wrogów. Drugi, zwiastun slashera Thanksgiving, znalazł się pośród czterech fałszywych trailerów dołączonych do filmu Grindhouse w reżyserii Tarantino i Roberta Rodrigueza.

W naszym rankingu skupiamy się jednak na filmach pełnometrażowych, a spośród tych najgłośniejszym jest bez wątpienia Hostel, który swoją brutalnością zmroził krew widzów na całym świecie. Słowacki rząd protestował przeciwko ukazaniu ich kraju jako zacofanego i biednego, a sam Roth potwierdzał, że nie ma pojęcia, jaka jest prawda. Film Hostel doczekał się dwóch kontynuacji.

Pięcioro studentów korzysta z wiosennej przerwy w nauce, by wyrwać się na chwilę od codzienności i spędzić czas na łonie natury. Miejscem ich wycieczki jest leżący na odludziu domek. Wybierają się tam dwie pary oraz ich przyjaciel. Jednak już od samego początku wycieczki spotykają ich niepokojące rzeczy. Najpierw Paul (Rider Strong) zostaje ugryziony w dłoń przez miejscowego chłopca. Potem Burt (James DeBello) strzela przypadkiem do wałęsającego się po lesie włóczęgi. Wieczorem zostają zaatakowani przez cierpiącego na groźną chorobę zakaźną mężczyznę, a rano pierwsze symptomy tej choroby zaczyna odczuwać Karen (Jordan Ladd).

Film, którym Eli Roth zadebiutował w roli reżysera, doczekał się pochwał samego Quentina Tarantino. Doceniła go również Amerykańska Akademia Filmów Science Fiction, Fantasy i Horrorów, nominując go do prestiżowej nagrody Saturna w dwóch kategoriach (najlepszy horror, najbardziej obiecująca gwiazda jutra: Cerina Vincent). Źródłem inspiracji dla Eliego Rotha przy kręceniu Śmiertelnej gorączki były ulubione horrory reżysera, m.in. Martwe zło (1981), Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974) oraz Ostatni dom po lewej stronie (1972). Piosenkę z tego ostatniego – „The Road Leads to Nowhere” – można usłyszeć także w filmie Rotha.

Architekt Evan Webber (Keanu Reeves) zostaje sam w domu, gdy jego żona z dziećmi wyjeżdżają na długo planowany wypad nad wodę. Webber zamierza w ciszy i spokoju nadrobić pracę, ale wkrótce do jego drzwi pukają dwie zmoknięte dziewczyny. Genesis (Lorenza Izzo) i Bel (Ana de Armas) chcą się wysuszyć i skorzystać z Internetu, by skontaktować się organizatorem imprezy, na którą zmierzają. Kuszące i uwodzicielskie dziewczyny flirtują z Evanem, który ulega ich czarowi i spędza z nimi upojną noc. Następnego dnia chciałby o wszystkim szybko zapomnieć i zatrzeć ślady swojej zdrady. Genesis i Bel jednak na to nie pozwolą i szybko okaże się, że to nimfomanki, których nie można się tak łatwo pozbyć.

Niezależnie od końcowych wrażeń po seansie filmu Kto tam?, film Rotha pozostawia widza z niepokojącym pytaniem: a co ty byś zrobił na miejscu bohatera filmu? Evan Webber to ustatkowany mężczyzna w średnim wieku, który dla rodziny porzucił marzenia o zostaniu DJ-em. Kiedy w jego poukładanym życiu pojawiają się dwie młode i seksowne dziewczyny, na chwilę przypomina sobie dawne życie i to, z czego zrezygnował. Z pewnością wielu odpowie, że na jego miejscu nie skusiłoby się na propozycję przelotnego romansu, ale czy aby na pewno?

Kto tam? to remake nakręconego w 1977 roku filmu Death Game. Film Rotha zebrał mieszane recenzje. Chwalono bardziej humorystyczne podejście do podgatunku filmowego, tzw. home invasions (filmy o włamaniach), ale pozostał niedosyt związany z ostatecznym wykonaniem pomysłu na film.

Beth (Lauren German), Whitney (Bijou Phillips) i Lorna (Heather Matarazzo) studiują sztukę na jednej z rzymskich uczelni artystycznych. Spotkana tam modelka zachęca dziewczyny, by wyjechały razem z nią do ekskluzywnego spa mieszczącego się na Słowacji. Niedługo po przybyciu na miejsce Lorna zostaje zamordowana. Nieświadome niczego przyjaciółki kontynuują swój pobyt, nie spodziewając się nawet, że ich dane zostały wystawione na specjalnej aukcji skierowanej do członków specyficznej loży łowieckiej. Prawo do ich zabicia wygrywają przebojowy biznesmen Todd (Richard Burgi) oraz jego najlepszy przyjaciel, nieudacznik Stuart (Roger Bart).

Sukces pierwszej części filmu Hostel sprawił, że już dwa lata później na ekrany kin trafiła jego kontynuacja. W przeciwieństwie do pierwszej części, gdzie ofiarami zwyrodnialców było trzech chłopaków, tym razem bohaterkami filmu zostały dziewczyny. Więcej też dowiedzieliśmy się o tajemniczej organizacji stojącej za filmowymi morderstwami. Eli Roth ponownie zaserwował brutalne kino pełne obrazowo sfilmowanych scen śmierci. Ekranowe okrucieństwo zbulwersowało wielu widzów, a w kilku krajach zakazano emisji filmu Hostel, część II. W innych dopuszczono go do emisji po wycięciu najbardziej brutalnych scen. Hostel, część II nie odniósł takiego sukcesu jak pierwsza część, a jednym z powodów był wyciek do sieci roboczej wersji filmu. W 2011 powstała trzecia część filmu, ale nie wyreżyserował jej już Eli Roth.

Justine (Lorenza Izzo) dołącza do grupy aktywistów pragnących zainteresować opinię publiczną problemem wycinki amazońskiej dżungli. Oprócz katastrofalnego wpływu na przyrodę, z powodu wycinki drzew cierpią też miejscowe plemiona Indian zmuszone opuszczać zamieszkałe od stuleci tereny. Podczas lotu nad Amazonią, samolot z aktywistami ulega awarii i dochodzi do katastrofy, z której większość pasażerów wychodzi bez szwanku. Znajdując się w nieznanej lokacji, zostają otoczeni przez grupę Indian, którzy biorą ich do niewoli. Na miejscu okazuje się, że to kanibale, a Justine i przyjaciele zostają zmuszeni do walki o życie.

Eli Roth nigdy nie ukrywał swojej fascynacji włoskimi filmami z przełomu lat 70. i 80., których bohaterami byli kanibale. Oparte właściwie na jednym pomyśle „kino kanibalistyczne” szybko wyczerpało temat i przepadło w mrokach zapomnienia. Pozostawiło jednak po sobie kilka głośnych produkcji takich jak Cannibal Ferox czy Cannibal Holocaust. Ten ostatni, wielokrotnie zakazywany na całym świecie, był jednym ze źródeł inspiracji Rotha. Reżyser zapożyczył z niego między innymi tytuł. „The Green Inferno” – taki tytuł nosił dokumentalny film kręcony przez bohaterów Cannibal Holocaust.

Próżno szukać w kilkunastu ostatnich latach filmu podobnego do The Green Inferno Rotha. Nie zmienia to faktu, że reżyser nie przywrócił zainteresowania „kanibalistycznym” gatunkiem, a wpływ na to miał także fakt, że nie jest to najlepsze dzieło w karierze Rotha.