Najlepsze filmy Quentina Tarantino. Top 5

Vincent Vega (John Travolta) to gangster, który razem z Julesem Winnfieldem (Samuel L. Jackson) pracuje dla Marcellusa Wallace'a (Ving Rhames). Po odzyskaniu skradzionej Marcellusowi walizki, Vincent ma wieczorem towarzyszyć żonie szefa, Mii Wallace (Uma Thurman) w trakcie wyjścia do restauracji. Wieczór kończy się niespodziewanie. Już następnego dnia Vincent razem z szefem wybiera się do niejakiego Butcha Coolidge'a. To bokser, który nie dotrzymał warunków umowy i wygrał walkę, w której powinien się podłożyć. Spodziewający się kłopotów Butch wraca do domu po cenną pamiątkę po ojcu.

Po znakomicie przyjętym debiucie, filmie Wściekłe psy, Pulp Fiction ugruntował pozycję Tarantino jako najciekawszego twórcy młodego pokolenia. Reżyser, który filmową wiedzę czerpał z oglądanych filmów w wypożyczalni kaset, w której pracował, zachwycił świeżym filmem o charakterystycznej kompozycji. Pulp Fiction został opowiedziany nieliniowo i złożony z kilku przeplatających się historii. Widzów i krytyków zachwyciły przede wszystkim dialogi, które określono mianem „tarantiniad”. Pulp Fiction na nowo rozpoczął karierę nieco zapomnianego w czasie premiery Johna Travolty. Film zdobył Złotą Palmę na festiwalu filmowym w Cannes, był też nominowany do siedmiu Oscarów, w tym do nagrody dla najlepszego filmu. Jedyna statuetka trafiła do Quentina Tarantino i Rogera Avary'ego, autorów scenariusza Pulp Fiction.

Porucznik Aldo Raine (Brad Pitt) staje na czele grupy żydowskich mścicieli, którzy swoim okrucieństwem sieją postrach w szeregach żołnierzy Trzeciej Rzeszy. Legendarni zabójcy dołączają do brytyjskiego porucznika Archiego Hicoksa (Michael Fassbender), który zostaje wysłany do Francji z tajną misją. Ich kontaktem jest gwiazda niemieckiego kina Bridget Von Hammersmark (Diane Kruger), która ma załatwić dla nich wejściówki na długo oczekiwaną premierę filmową. W trakcie premiery propagandowego dzieła Josepha Goebbelsa (Sylvester Groth), filmu „Duma narodu”, na widowni kina należącego do Shosanny Dreyfus (Mélanie Laurent) mają zasiąść najwyżsi rangą niemieccy oficerowie. Premierę ma też uświetnić sam Adolf Hitler. O bezpieczeństwo gości dba pułkownik Hans Landa (Christoph Waltz) zwany Łowcą Żydów.

Scenariusz do filmu Bękarty wojny został napisany przez Tarantino już w 1998 roku, jednak minęło ponad dziesięć lat zanim doszło do jego realizacji. Reżyser w charakterystyczny dla siebie sposób opowiedział w Bękartach wojny alternatywną wersję historii II wojny światowej. Powstał w ten sposób unikalny film przepełniony miłością do kina, które pełniło tu szczególną rolę. Po dziś dzień Bękarty wojny pozostają drugim najbardziej dochodowym filmem Quentina Tarantino po filmie Django. Film został nominowany do ośmiu Oscarów, a jedyna statuetka trafiła w ręce Christopha Waltza za najlepszą drugoplanową rolę męską. Tym samym rozpoczęła się wielka kariera tego mało znanego, pochodzącego z Austrii aktora. Bękarty wojny zostały zainspirowane wyreżyserowanym przez Enzo G. Castellariego filmem Bohaterowie z piekła, The Inglorious Bastards z 1978 roku, jednak poza tytułem i czasem akcji niewiele je łączy.

Grupa gangsterów planuje napad na sklep jubilerski. Większość z nich nie wie o sobie nic, a na potrzeby akcji otrzymują specjalne pseudonimy. Pan Biały (Harvey Keitel), Pan Blondyn (Michael Madsen), Pan Pomarańczowy (Tim Roth), Pan Różowy (Steve Buscemi), Pan Brązowy (Quentin Tarantino) i Pan Niebieski (Edward Bunker) w trakcie napadu zostają zaskoczeni przez policję. Części z nich udaje się uciec i spotkać w starym magazynie. Rozpoczyna się szukanie winnego całkowitego fiaska akcji. Gangsterzy są przekonani, że wśród nich jest policyjny tajniak. Głównym podejrzanym jest Pan Pomarańczowy, który jest bliski śmierci po tym jak został postrzelony w brzuch.

Wybuchowy debiut Quentina Tarantino (reżyser wcześniej nakręcił jeszcze Urodziny mojego najlepszego przyjaciela, ale film nie został ukończony, a część materiałów przepadła) zelektryzował publiczność kinową podczas festiwalu w Sundance, gdzie miał premierę. Było jasne, że jego twórca to jeden z najciekawszych reżyserów, jacy kiedykolwiek pokazywali swój film w trakcie tego święta kina niezależnego. Stylowy, brutalny i świetnie napisany, zachwycił odwagą, pieczołowicie wyselekcjonowaną ścieżką dźwiękową oraz dialogami, które pełne były błyskotliwych monologów. Magazyn „Empire” nazwał film Wściekłe psy Największym niezależnym filmem wszech czasów.

Dystrybucja w Polsce: Monolith Films

Połowa XIX wieku, Teksas. Dr King Schultz (Christoph Waltz) to pochodzący z Niemiec łowca nagród. Z jednego z transportów niewolników przechwyca Django (Jamie Foxx), który posiada informacje na temat braci Brittle, na których poluje Schultz. Obiecuje mu wolność w zamian za doprowadzenie do nich. Wkrótce zostają partnerami, a Schultz uczy Django nowego fachu. Django ma nadzieję na to, że będzie w stanie uwolnić swoją żonę Broomhildę von Shaft (Kerry Washington), która pracuje obecnie na plantacji Candyland należącej do okrutnego Calvina J. Candiego (Leonardo DiCaprio). Razem z Schultzem wybierają się tam gotowi na wszystko.

W filmie Django, Quentin Tarantino złożył hołd jednemu ze swoich ulubionych gatunków filmowych: spaghetti westernowi. Powrócił jeszcze do westernu trzy lata później kolejnym filmem: Nienawistna ósemka. Jedną z inspiracji do filmu Django był nakręcony w 1966 roku włoski western pod tym samym tytułem, w którym tytułową rolę zagrał Franco Nero. Nero wystąpił również w małej roli w filmie Tarantino. Christophowi Waltzowi rola w drugim z kolei filmie Tarantino – wcześniej Bękarty wojny – przyniosła drugiego Oscara za najlepszą drugoplanową rolę męską. Oscar trafił też do Quentina Tarantino za scenariusz. Django uzyskał w sumie pięć nominacji i został najbardziej kasowym filmem w karierze Tarantino.

Niespodziewanie i brutalnie kończy się kameralny ślub, który odbywa się w małym kościółku w Teksasie. Masakrę weselników udaje się przeżyć jedynie Pannie Młodej (Uma Thurman). Postrzelona w głowę, w stanie śpiączki trafia do szpitala. Cztery lata później Panna Młoda odwiedza dawną znajomą Vernitę Green (Vivica A. Fox). Kobiety należały kiedyś do elitarnego oddziału płatnych zabójczyń dowodzonych przez Billa (David Carradine). To właśnie Bill i jego podopieczne są odpowiedzialne za weselną masakrę. Plan Panny Młodej jest prosty. Zamierza pomścić śmierć męża i nieudaną próbę zamachu na swoje życie. Vernita jest pierwszą z dawnych przyjaciółek, które chce zabić. Billa zostawiła sobie na koniec.

Początkowo Kill Bill miał być jednym filmem, ale ostatecznie zdecydowano, że zostanie podzielony na dwie części. Pierwsza trafiła do kin w 2003 roku, druga rok później. Tym razem reżyser swoim filmem oddał hołd uwielbianym przez siebie produkcjom z Azji, które stanowiły dla niego źródło inspiracji już w przypadku debiutanckich Wściekłych psów porównywanych do filmu Ringo Lama: Płonące miasto. W Kill Billu można doszukać się m.in. wielu nawiązań do filmu Toshiyi Fujity: Lady Snowblood. Kill Bill został zadedykowany japońskiemu reżyserowi Kinjiemu Fukasaku, autorowi m.in. głośnego Battle Royale. Aktorka z tego filmu, Chiaki Kuriyama wystąpiła też w filmie Tarantino.