Najlepsze filmy o psach. Ranking Top 7 najlepszych fabularnych filmów o psach

Ronnie (Kevin DeCoste) na bohatera szkolnej prezentacji mającej opowiadać o jakimś osobistym bohaterze wybiera psa swojego dziadka, Hachiko. Opowieść chłopca rozpoczyna się od odnalezienia szczeniaka rasy akita na stacji kolejowej rodzinnego miasteczka jego dziadka, profesora Parkera Wilsona (Richard Gere). Pies przypadkiem trafił do Stanów z Japonii, a profesor Wilson postanawia się nim zaopiekować. Znajomy profesora odczytuje znak znajdujący się na obroży szczeniaka. To oznaczający szczęście symbol ósemki (jap. Hachi), po którym pies odziedzicza swoje imię: Hachiko. Od tej pory Parker i Hachiko są nierozłączni. Kiedy pewnego dnia profesor nie wraca jak zwykle do domu, Hachiko czeka na niego na stacji kolejowej, na której zwykle wysiadał jego pan. Mijają dni, tygodnie, miesiące…

Wyreżyserowany przez Lassego Hallstroema film „Mój przyjaciel Hachiko” został oparty na motywach prawdziwej historii, jaka rozegrała się w Japonii. Została ona opowiedziana w japońskim filmie z 1987 roku: „Hachiko monogatari”, którego film Hallstroema jest remakiem. Wzruszająca historia przywiązania, oddania, lojalności i przyjaźni pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem wzruszyła widzów na całym świecie. Szczególnie w Japonii pamięć o Hachiko jest wciąż żywa. Na cześć tej niesamowitej historii psa rasy akita, który przez dziesięć lat aż do śmierci czekał na powrót swojego pana, profesora Hidesaburo Ueno, mieszkańcy Tokio ufundowali pomnik psa, który stanął na stacji Shibuya. Podobny pomnik stoi też w rodzinnym mieście Hachiko: Odate. W rolę filmowego Hachiko wcieliły się psy Leyla, Chico i Forrest.

Anglia, czasy wielkiego kryzysu. Trudna sytuacja materialna zmusza Carracloughów (Donald Crisp, Elsa Lanchester) do sprzedaży ukochanego psa rasy owczarek szkocki długowłosy, Lassie. Nowym właścicielem psa zostaje Książę Rudling (Nigel Bruce), któremu Lassie zawsze się podobała. Ze stratą zwierzaka nie może pogodzić się młody Joe Carraclough (Roddy McDowall). Także i Lassie stara się uciekać z nowego domu, ale w końcu zostaje wywieziona do odległej Szkocji. Tam wnuczka księcia, Priscilla (Elizabeth Taylor) dostrzega tęsknotę psa za rodzinnym domem. Pomaga psu uciec, ale przed Lassie wiele niebezpieczeństw i setki kilometrów powrotnej drogi do domu.

Film „Lassie wróć” w reżyserii Freda M. Wilcoxa powstał na motywach książki „Lassie, wróć!” autorstwa Erica Knighta. Był to pierwszy z serii wyprodukowanych przez wytwórnię MGM filmów, których główną bohaterką była tytułowa Lassie. W rolę suczki wcielił się pies Pal. Pierwotnie rolę Lassie miała zagrać suczka, ale ta wybrana przez twórców zbyt intensywnie zrzucała sierść – zdjęcia kręcone były latem – i trzeba było ją zastąpić. Pal wystąpił w roli Lassie w sześciu kolejnych filmach, a jego trener i właściciel Rudd Weatherwax odkupił prawa do imienia „Lassie” i występował ze swoim psem na różnych wydarzeniach, które miały miejsce na początku lat 50. XX wieku. Wzruszający film o przyjaźni psa i jego właściciela doczekał się też wersji telewizyjnej. W 2005 roku remake filmu „Lassie wróć” wyreżyserował Charles Sturridge, ale film nie cieszył się już taką popularnością jak oryginał.

John i Jenny Groganowie (Owen Wilson, Jennifer Aniston) to małżeństwo, które przenosi się do domku w Południowej Florydzie, gdzie zostają zatrudnieni w lokalnych gazetach. Jenny od razu może zajmować się najważniejszymi tematami, podczas gdy John pisze co najwyżej dwuzdaniowe notki bądź nekrologi. Aby sprawdzić, czy są gotowi na rodzicielstwo, Groganowie przygarniają szczeniaka labradora o imieniu Marley, nazwanego tak na część Boba Marleya. Szybko okazuje się, że to niesforny psiak, który wnosi do życia Groganów wiele zamieszania. Wkrótce staje się jednak ulubieńcem całej rodziny i świadkiem wszystkich ich radości i smutków.

Wyreżyserowany przez Davida Frankela film „Marley i ja” przeszedł do historii już w dniu premiery, która miała miejsce w pierwszym dniu świąt Bożego Narodzenia. Ustanowił wtedy rekord najlepszego kinowego otwarcia wszech czasów spośród filmów wprowadzonych do kin 25 grudnia, przynosząc dochód bliski 15 milionów dolarów. W sumie zarobił w kinach blisko ćwierć miliarda dolarów. Widzowie pokochali tę zabawną, mądrą i wzruszającą historię psa, który zmienia na lepsze życie filmowej rodziny Groganów. Ponieważ film opowiada o czternastu latach życia tytułowego Marleya, w jego rolę wcieliły się aż dwadzieścia dwa labradory. W 2011 roku nakręcony został przeznaczony na wideo prequel filmu Frankela: „Marley i ja: Szczenięce lata”.

Twórca gier komputerowych Roger Dearly (Jeff Daniels) mieszka razem ze swoim dalmatyńczykiem Pongo w Londynie. Psu wpada w oko spotkana na ulicy suczka Perdy. Jej właścicielka, Anita Campbell-Green (Joely Richardson) podoba się Rogerowi i wkrótce para miłośników dalmatyńczyków jest już po ślubie. Anita jest projektantką w domu mody De Mon, której właścicielką jest Cruella De Mon (Glenn Close). Bezwzględna Cruella wpada na pomysł uszycia płaszcza ze skóry dalmatyńczyków. Kiedy Perdy rodzi piętnaście szczeniaków, Cruella chce je odkupić od Rogera i Anity. Nie zgadzają się jednak na jej propozycję. Ludzie Cruelli kradną szczeniaczki i zawożą je do rezydencji Cruelli, gdzie są już 84 inne skradzione szczeniaki czekające na przerobienie ich na futro.

Przygodowa komedia „101 dalmatyńczyków” wyreżyserowana przez Stephena Hereka powstała na motywach nakręconego w 1961 roku klasycznego filmu animowanego „101 Dalmatyńczyków” studia Walta Disneya. Inspiracją do powstania filmu animowanego była książka pod tym samym tytułem autorstwa Dodie Smith. Film Smitha odniósł sukces kasowy, a krytycy chwalili jego wierność z animowanym oryginałem. Szczególnie chwalono też Glenn Close za rolę diabolicznej Cruelli De Mon (w oryginale: Cruella De Vil). Za swoją rolę została nominowana do Złotego Globu, ale przegrała z Madonną i jej kreacją w filmie „Evita”. Glenn Close powtórzyła rolę Cruelli w kontynuacji filmu Hereka: „102 Dalmatyńczyki”.

W zuchwałym napadzie na sklep zoologiczny skradzionych zostaje kilka szczeniaków. Jeden z nich, pies rasy bernardyn, ucieka złodziejom i znajduje schronienie w domu państwa Newtonów. Głowa rodziny, George Newton (Charles Grodin) to pracoholik, który nie życzy sobie psa w domu. Jego żonie Alice (Bonnie Hunt) i dzieciom: Rhyce (Nicholle Tom), Tedowi (Christopher Castille) i Emily (Sarah Rose karr) udaje się go jednak przekonać, by pozwolił bernardynowi zostać pod ich opieką. Beethoven, bo tak dają mu na imię, wprowadza do domu zamęt, ale równocześnie okazuje się kochanym psiakiem, który pomaga rozwiązać wiele problemów małych Newtonów. Wszyscy są w szoku, gdy weterynarz Herman Varnick (Dean Jones) twierdzi, że Beethoven może wkrótce stanowić zagrożenie dla całej rodziny i trzeba go uśpić.

Nie wszystkie filmy o psach kończą się śmiercią czworonożnego bohatera. Chlubnym wyjątkiem od zbyt powszechnej reguły jest komedia napisana przez mistrza kina familijnego: Johna Hughesa i wyreżyserowana przez Briana Levanta. Pomimo przeciętnych recenzji, film „Beethoven” zarobił na całym świecie blisko 150 milionów dolarów. Był też pierwszym z serii filmów, w skład której do 2014 roku weszło aż osiem filmów. Tylko dwa pierwsze z nich trafiły do dystrybucji kinowej, reszta została przeznaczona prosto na wideo. W rolę filmowego Beethovena wcielił się należący do Eleanor Keaton dwunastoletni Chris.