Najlepsze filmy o wampirach. Ranking Top 9

Thomas Hutter (Gustav von Wangenheim) zostaje wysłany przez swojego pracodawcę do Karpat. Na miejscu ma zająć się sprzedażą posiadłości tajemniczego hrabiego Orloka (Max Schreck). Zbliżając się do celu, Hutter zauważa, że miejscowi ze strachem unikają zamku Orloka i nikt nie chce zawieźć go na miejsce. Sam Orlok wydaje się być jednak dość przyjaźnie nastawiony do Huttera. Nie zmienia to faktu, że Hutter zaczyna podejrzewać, że Orlok jest wampirem. Podejrzenia szybko się potwierdzają. Wkrótce Orlok pozostawia w zamku osłabionego Huttera i wyrusza w podróż do Wismaru, gdzie mieszka żona gościa, Ellen (Greta Schroeder). Jedyną szansą na pokonanie Orloka są wskazówki odnalezione w „Księdze Wampirów”.

Niewiele brakowało, by wyreżyserowany przez F.W. Murnaua niemy, czarno-biały film „Nosferatu – Symfonia grozy” nie przetrwał do dzisiejszych czasów. Wszystko za sprawą procesu, jaki wytoczyła reżyserowi filmu wdowa po Bramie Stokerze za nielegalne wykorzystanie jego powieści „Dracula”. W efekcie sąd nakazał zniszczenie wszystkich kopii filmu i wypłacenie odszkodowania. Kilka z kopii udało się jednak zachować dla potomności. Legendzie filmu pomogła też plotka, że występujący w roli hrabiego Orloka/Nosferatu Max Schreck w rzeczywistości był wampirem. Tematowi temu poświęcony został film „Cień wampira” wyreżyserowany w 2000 roku przez E. Eliasa Mehrige’a. Dzięki niemu otrzymujemy możliwość zajrzenia na plan filmowy „Nosferatu – Symfonia grozy”. W 1979 roku Werner Herzog nakręcił remake filmu Murnaua: „Nosferatu wampir”. W roli tytułowej wystąpił w nim Klaus Kinski.

Kiedy do zamku XV-wiecznego księcia Vlada III (Gary Oldman) dociera wiadomość o śmierci księcia, jego ukochana Elizabeta (Winona Ryder) odbiera sobie życie. Informacja o śmierci Vlada okazuje się nieprawdą. Po powrocie do zamku, książę wpada we wściekłość, gdy cerkiew nie zgadza się na kościelny pogrzeb Elizabety. Niszczy cerkiew i wyrzeka się Boga. Kilka wieków później młody prawnik Jonathan Harker (Keanu Reeves) wybiera się do Transylwanii, by zająć się tam sprawami hrabiego Draculi (Gary Oldman). Nie przypuszcza nawet, że w rzeczywistości to książę Vlad, który jako wampir posiadł dar nieśmiertelności. Gdy podczas rozmowy, Dracula zauważa zdjęcie ukochanej Harkera, Miny (Winona Ryder), rozpoznaje w niej swoją ukochaną Elizabetę. Zostawia Harkera w zamku pod opieką wiernych mu wampirzyc, a sam postanawia wyruszyć do Anglii, by poznać się bliżej z Miną.

Powieść Brama Stokera „Dracula” była przenoszona na duży ekran kilka razy. Jej ekranizacja wyreżyserowana przez Francisa Forda Coppolę to bodaj najsłynniejsza z nich. Na planie udało mu się zebrać doborową obsadę aktorską, którą uzupełnili jeszcze m.in. Anthony Hopkins, Cary Elwes i Tom Waits. Powstała klasyczna, gotycka i romantyczna opowieść o wampirach nagrodzona trzema Oscarami za najlepsze kostiumy, montaż dźwięku i charakteryzację. Muzykę do filmu Coppoli skomponował Wojciech Kilar, a piosenkę „Love Song for a Vampire” promującą film zaśpiewała Annie Lennox.

Młody dziennikarz Daniel Molloy (Christian Slater) przeprowadza wywiad z niejakim Louisem de Pointe du Lakiem (Brad Pitt), który uważa, że jest wampirem. W trakcie rozmowy Louis cofa się pamięcią do końcówki osiemnastego wieku, kiedy był właścicielem plantacji w Luizjanie. Szczęśliwe życie Louisa kończy się wraz ze śmiercią jego żony i nienarodzonego dziecka. Błąkając się bez celu po Nowym Orleanie, pijany Louis zostaje zaatakowany przez wampira Lestata de Lioncourta (Tom Cruise). Zgadza się, by Lestat zamienił go w wampira. Szybko zaczyna tego żałować, gdy okazuje się, że jako wampir musi polować na ludzi, by przeżyć. Jedną z jego ofiar jest młoda Claudia (Kirsten Dunst), którą od tej pory zaczynają opiekować się Louis i Lestat.

Na początku była wydana w 1976 roku bestsellerowa książka autorstwa Anne Rice. Jej ekranizacją zainteresował się w 1994 roku słynny irlandzki reżyser Neil Jordan. Jordanowi udało się zebrać na jednym planie gwiazdorską obsadę z Bradem Pittem, Tomem Cruise’em i Christianem Slaterem na czele. Partnerowali im Antonio Banderas, Stephen Rea i debiutująca na dużym ekranie Kirsten Dunst, która za swoją rolę została nominowana do Złotego Globu. Epicka opowieść o wampirach, której akcja rozgrywa się pomiędzy Nowym Orleanem i Paryżem została bardzo dobrze przyjęta przez widzów i krytyków. Efektem były m.in. dwie nominacje do Oscara za najlepszą scenografię i muzykę. Choć w recenzjach pojawiały się zarzuty o homoerotyczny podtekst filmu, „Wywiad z wampirem” zaprezentował nowe podejście do historii o wampirach skupiając się m.in. na bardziej ludzkich aspektach życia wampirów i niechęci Louisa do zabijania ofiar koniecznych do przeżycia.

12-letni Oskar (Kare Hedebrant) mieszka razem z matką Yvonne (Karin Bergquist) w Sztokholmie. Chłopiec jest stale prześladowany przez kolegów i nocami obmyśla sposoby na to, jak mógłby się na nich zemścić. Pewnej nocy poznaje mieszkającą w okolicy Eli (Lina Leandersson). Blada dziewczynka w jego wieku niedawno się tu wprowadziła razem ze starszym Hakanem (Per Ragnar). Oboje zaprzyjaźniają się, a Eli wspiera chłopaka w jego staraniach postawienia się prześladowcom. Oskar nie przypuszcza, że nowa znajoma jest wampirzycą. Wkrótce Eli ma poważny problem, gdy ginie jej opiekun, który zajmował się dostarczaniem świeżych ciał. Zaczyna spędzać z Oskarem coraz więcej czasu.

Wampiry w szwedzkim wydaniu na pierwszy rzut oka mogą wydawać się skandynawsko chłodne, ale w tym poetyckim filmie Tomasa Alfredsona można się zakochać. Historia romansu dwunastoletnich Oskara i Eli rozgrywa się w wolnym tempie, a Alfredson kontempluje śnieżne szwedzkie krajobrazy kontrastując gorące uczucie z wszechobecną zimą. Nie stroni jednak przed mocniejszymi scenami sprawnie aranżując sceny kolejnych krwawych morderstw. Wampirze love-story przyniosło Alfredsonowi bilet do Hollywood, a w 2010 roku powstał wyreżyserowany przez Matta Reevesa remake filmu „Pozwól mi wejść”.

Leżące w Kalifornii miasteczko Santa Clara cieszy się wątpliwą sławą światowej stolicy morderstw. Wprowadza się tam niedawno rozwiedziona matka Lucy (Dianne Wiest) razem ze swoimi dwoma synami: Michaelem (Jason Patric) i Samem (Corey Haim). Co najbardziej rzuca się im w oczy, gdy zaczynają rozglądać się po nowym miejscu, to duża ilość plakatów z zaginionymi ludźmi. Wkrótce Michael zakochuje się w tajemniczej Star (Jami Gertz), dziewczynie szefa lokalnej bandy motocyklistów Davida (Kiefer Sutherland). W sklepie z komiksami Sam poznaje ekscentrycznych braci Frogów (Corey Feldman, Jamison Newlander). Przekonują go, że Santa Clara zamieszkana jest przez wampiry i uczą, jak radzić sobie w starciu z krwiopijcami.

Wyreżyserowany przez Joela Schumachera młodzieżowy horror „Straceni chłopcy” to opus magnum słynnych „Dwóch Coreyów”: Coreya Haima i Coreya Feldmana. Jednych z najsłynniejszych młodzieżowych aktorów kina lat 80. XX wieku, którzy później zapłacili wysoką cenę za wczesną sławę. Czerpiący pełnymi garściami z Kina Nowej Przygody film „Straceni chłopcy” to podana w rockandrollowym stylu opowieść o punkowych wampirach i ich nieustraszonych łowcach. Rozegrana w myśl filmowego motto: „Śpij całymi dniami. Imprezuj nocami. Nigdy się nie starzej i nigdy nie umieraj. Bycie wampirem jest cool!”. W następnych latach powstały kolejne części „Straconych chłopców”, ale nie były już tak popularne jak film Schumachera.