Top 10 najlepszych horrorów na serwisie Netflix

Autor opartych na faktach powieści kryminalnych Ellison Oswalt (Ethan Hawke) razem z żoną Tracy (Juliet Rylance) i dwójką dzieci wprowadza się do nowego domu. Tylko Ellison wie o tym, że właśnie tutaj zamordowana została mieszkająca wcześniej rodzina Stevensonów. Jej członkowie zostali powieszeni na rosnącym na podwórzu drzewie. Pisarz chce wykorzystać tę sprawę w swojej kolejnej powieści i rozwiązać zagadkę zniknięcia jedynej ocalałej z morderstwa: 10-letniej Stephanie. Wkrótce Ellison odnajduje na strychu pudełko z domowymi nagraniami Stevensonów. Zarejestrowane zostały na nich przerażające sceny morderstw.

Nawiedzone domy towarzyszyły kinu grozy od samego początku. Czające się w ich ścianach zło było łakomym kąskiem dla reżyserów poddających kolejnym krwawym próbom swoich bohaterów. Takich jak rodzina Oswaltów. Wyreżyserowany przez Scotta Dericksona Sinister nie przynosi żadnej rewolucji w horrorze, przeciwnie, zbudowany jest z dobrze znanych i często już wykorzystanych klisz fabularnych charakterystycznych dla gatunku. Zupełnie to jednak nie przeszkadza w odbiorze filmu, który zwraca uwagę umiejętnością budowania klimatu grozy.

Tragiczna śmierć syna sprawiła, że małżeństwo Willa (Logan Marshall-Green) i Eden (Tammy Blanchard) się rozpadło. Dwa lata później para ma po raz pierwszy spotkać się ze wspólnymi przyjaciółmi. Will przybywa na spotkanie razem z nową dziewczyną Kirą (Emayatzy Corinealdi). Gospodarzami są Eden i jej drugi mąż David (Michiel Huisman), którego poznała na spotkaniach grupy wsparcia dla rodziców, którzy stracili dziecko. Oboje wyznają, że należą do większej grupy praktykującej nową filozofię życiową. Kiedy w mieszkaniu pojawiają się ich nowi znajomi, a drzwi zostają zamknięte na klucz, wiele wskazuje na to, że wydarzy się coś, czego Will się nie spodziewał.

W zestawieniu najlepszych horrorów nie mogło zabraknąć filmu reprezentującego podgatunek skupiający się na działalności wszelkiego rodzaju kultów i sekt. Takim właśnie filmem jest wyreżyserowane przez Karyn Kusamę Zaproszenie. Choć wielu mogłoby się sprzeczać, że Zaproszeniu bliżej filmowego thrillera – i mieliby rację – to z pewnością warto też zwrócić uwagę na ten kameralny film z punktu widzenia grozy, jaką potrafią budzić działania głównych bohaterów zmierzające do zaskakującego zakończenia. Gęsta atmosfera i rosnąca klaustrofobia to znaki rozpoznawcze tej produkcji.

Aaron (Patrick Brice) to operator, który odpowiada na internetowe ogłoszenie niejakiego Josefa (Mark Duplass). Josef poszukuje kogoś, kto towarzyszyłby mu z kamerą przez cały dzień. To przyjazny mężczyzna, który na powitanie serdecznie przytula Aarona i wyjawia mu swoją tajemnicę. Dwa lata wcześniej Josef pokonał raka, ale teraz choroba powróciła i zostało mu już niewiele życia. W związku z tym chciałby nagrać kilka filmów zaadresowanych do swojego nienarodzonego dziecka, którego spodziewa się żona Angela. Aaron zaczyna nagrywać i wkrótce zaczyna odkrywać mroczną stronę swojego zleceniodawcy.

Jeszcze jeden na liście dziesięciu najlepszych horrorów dostępnych na serwisie Netflix film z gatunku found-footage. Choć w całym filmie występują zaledwie dwaj aktorzy, Dziwak od początku potrafi utrzymać zainteresowanie widza i skutecznie wystraszyć. W przeciwieństwie do Projektu: Monster próżno szukać tu efektownych efektów specjalnych i tanich zagrywek charakteryzujących wysokobudżetowe horrory. Dziwak robi wrażenie realizmem i świetną kreacją Marka Duplassa. Josef w jego wykonaniu nieustannie bawi się w kotka i myszkę nie tylko z Aaronem, ale i z widzem, raz sprawiając wrażenie niebezpiecznego wariata, innym zaś razem postaci tragicznej. Dodatkowym bonusem jest scena z Peachfuzzem, ale z nią musicie zmierzyć się sami.

Wirus, który pierwotnie miał być lekiem na raka, niemal doszczętnie dziesiątkuje ludzką populację. 94% ludzi ginie, a 5% zamienia się krwiożercze wampiry wychodzące na żer nocami. Zaledwie 1% populacji Ziemi jest odporny na działanie wirusa. Jedną z takich osób jest mieszkający w ruinach Nowego Jorku wirusolog Robert Neville (Will Smith). Jedynym towarzyszem Neville'a jest owczarek niemiecki Samantha. Każdego dnia Robert pracuje nad lekarstwem, które zneutralizowałoby działanie wirusa, a także kontynuuje regularne radiowe transmisje w nadziei na to, że ktoś je usłyszy. Wkrótce Robert zaczyna tracić nadzieję i postanawia zaryzykować.

Niewątpliwą wartością tego opartego na motywach powieści Richarda Mathesona filmu jest intrygujący pomysł. Will Smith wciela się w nim w postać najprawdopodobniej jedynego człowieka, jaki pozostał na Ziemi. W związku z tym na barkach aktora i jego sympatycznego psiaka spoczął cały ciężar opowiadanej historii. Dla Willa Smitha była to pierwsza przygoda z horrorem i wyszedł z niej obronną ręką. To głównie dzięki niemu film okazał się finansowym sukcesem i siódmym na liście najbardziej dochodowych filmów 2007 roku.

Czerwiec, rok 1980. Jason Voorhees (Caleb Guess) jest świadkiem zabójstwa swojej matki Pameli (Nana Visitor). Zabójczynią jest opiekunka na obozie letnim (Stephanie Rhodes), która zabijając Pamelę chce powstrzymać dokonywaną przez nią serię morderstw wśród uczestników obozu. Trzydzieści lat później do obozu Camp Crystal Lake, w którym rozegrały się te tragiczne wydarzenia, przybywa grupa nastolatków. Wszyscy, z wyjątkiem przypominającej Pamelę dziewczyny, zostają zamordowani przez dorosłego Jasona (Derek Mears). Jakiś czas później nad jezioro Crystal przybywa kolejna grupa nastolatków, która wkrótce zmierzy się z Jasonem.

Piątek trzynastego w reżyserii Marcusa Nispela to wznowienie jednej z najbardziej popularnych serii filmowych, którą rozpoczął kultowy film Seana S. Cunninghama. To zarazem dwunasta produkcja spod znaku piątku trzynastego. Film Nispela to klasyczny slasher, czyli film, w którym grupa młodych ludzi zostaje systematycznie mordowana przez zamaskowanego mordercę. Gatunek ten był bardzo popularny na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, czemu przysłużył się rozwój technologii VHS. W latach późniejszych, mimo wielu okazyjnych prób, nie udało się przywrócić jego świetności. Mimo to, co jakiś czas pojawiają się ciekawe produkcje z gatunku slashera, a Piątek trzynastego Marcusa Nispela jest jedną z nich.