Najlepsze filmy dokumentalne. Ranking Top 10

Prace nad pierwszą z trzech części tzw. Trylogii Quatsi trwały przez siedem lat. Autorem wykorzystanych w filmie Godreya Reggio zdjęć jest Ron Fricke, a muzykę skomponował Philip Glass. Pozbawiony fabuły i dialogów film „Koyaanisqatsi” stanowią stworzone w technice poklatkowej zdjęcia przyrody i miast Stanów Zjednoczonych. Prezentowane w zwolnionym bądź przyspieszonym tempie zestawiają ze sobą piękno natury z wytworami współczesnej cywilizacji. W 1988 roku do kin trafiła kontynuacja, film „Powaqqatsi”, a w 2002 trzecia część: „Naqoyqatsi”.

Mieszcząca się w tokijskim metrze restauracja Sukiyabashi Jiro, której właścicielem jest Jiro Ono, to jedyne miejsce na świecie uhonorowane trzema gwiazdkami Michelina, w którym… nie ma ubikacji. W restauracji znajduje się jedynie dziesięć miejsc dla gości, a w skład menu degustacyjnego wchodzi około dwudziestu kawałków sushi przygotowywanych osobiście przez mistrza Ono i jego syna.

Dzięki filmowi w reżyserii Davida Gelba widz otrzymuje niepowtarzalną możliwość zajrzenia za kulisy sukcesu słynnej restauracji. Poznajemy filozofię, jaka stoi za daniami serwowanymi przez mistrza Ono oraz sekrety ich smaku. To opowieść o sztuce sushi i drodze do samodoskonalenia się w klasycznej japońskiej technice kulinarnej.

Nagrodzony pięcioma Cezarami dokumentalny film w reżyserii Claude’a Nuridsany i Marie Pérennou to „owadzia” odpowiedź na „Koyaanisqatsi” Reggio. Obserwujemy tu świat widziany oczami owadów. To, co na co dzień niedostrzegalne dla ludzkiego oka, dzięki bardzo dużym zbliżeniom zyskało monumentalnego wymiaru. Krytycy po premierze podkreślali, że „Mikrokosmos” udowodnił, że najlepszym reżyserem efektów specjalnych jest sama natura. Kto raz zobaczy zniszczenia, jakich potrafią dokonać krople deszczu, ten nigdy już nie będzie patrzył tak samo na ulewę.

Nagrodzony w 2005 roku Oscarem dla najlepszego filmu dokumentalnego film w reżyserii Zany Briski i Rossa Kauffmana zagląda w najciemniejsze zakątki slumsów Kalkuty. Bohaterami „Przeznaczonych do burdelu” są dzieci mieszkających w dzielnicy czerwonych latarni prostytutek. Skazane na ten sam los, co ich matki i pozbawione przyszłości.

Współautorka filmu Zana Briski odwiedziła Kalkutę, by fotografować prostytutki. W tym czasie zaprzyjaźniła się z ich dziećmi, którym wręczyła aparaty fotograficzne, by pokazały jej świat slumsów swoimi pczami. Tak powstał ten poruszający film, którego autorzy podjęli również próbę poprawy jakości życia młodych bohaterów poprzez umożliwienie im porządnej edukacji.

Zaczęło się niewinnie. Ten koszykarski dokument pierwotnie miał być trwającym pół godziny krótkometrażowym filmem. Finalnie skończyło się na trwających pięć lat zdjęciach, które przyniosły aż 250 godzin nagrań. Skrócony do blisko trzygodzinnego filmu – bardzo rzadkie jak na film dokumentalny – „Hoop Dreams” otrzymał nagrodę publiczności podczas festiwalu w Sundance, gdzie miał swoją premierę. Obecnie zaś uważany jest za jeden z najlepszych filmów dokumentalnych w historii.

„Hoop Dreams” w reżyserii Steve’a Jamesa opowiada historię dwóch obiecujących koszykarzy, których marzeniem jest zrobienie kariery w NBA. Razem z kamerą towarzyszymy ich codzienności począwszy od występów w licealnych drużynach koszykarskich.