Najlepsze filmy gangsterskie. Ranking Top 10

Po zakończonej II wojnie światowej do domu wraca odznaczony żołnierz Michael Corleone (Al Pacino). To najmłodszy z synów stojącego na czele nowojorskiej rodziny mafijnej dona Vita Corleone (Marlon Brando). Młody Michael do tej pory nie miał żadnej styczności z przestępczą działalnością ojca, który może polegać na pozostałych synach: Sonnym (James Caan) i Fredo (John Cazale), a także na wychowywanym od małego Tomie Hagenie (Robert Duvall). Wkrótce się to jednak zmieni. Po zamachu na życie dona, który rozpoczyna mafijną wojnę, Michael jest najlepszym kandydatem do dokonania zemsty na zamachowcach. Plany Michaela nie podobają się jego narzeczonej Kay (Diane Keaton). Dla Michaela najważniejsza jest jednak rodzina.

Wzorzec z Sevres dla kina gangsterskiego. Jeden z najlepszych filmów w historii kina, który doczekał się dwóch kontynuacji, w tym filmu „Ojciec chrzestny 2” często uważanego za lepszy od oryginału. Podstawą dla tego wyreżyserowanego przez Francisa Forda Coppolę filmu była książka pod tym samym tytułem napisana przez Mario Puzo. „Ojciec chrzestny” okazał się hitem zarówno kasowym jak i artystycznym. Naówczas został najbardziej dochodowym filmem w historii kina, a wraz z popularnością wśród widzów szły też entuzjastyczne opinie krytyków. Film Coppoli został nominowany do dziesięciu Oscarów, zdobywając ostatecznie trzy statuetki. Nominacji byłoby jedenaście, gdyby nie dyskwalifikacja kompozytora Nino Roty, który wykorzystał kompozycje z jednego ze swoich wcześniejszych filmów. Nie zmienia to faktu, że motyw muzyczny z „Ojca chrzestnego” pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów w historii kina. „Ojciec chrzestny” to film kompletny, w którym trudno jest doszukiwać się jakichś wad. Dlatego pierwsze miejsce w rankingu najlepszych filmów gangsterskich nie pozostawia żadnych wątpliwości.

Ameryka, lata 20. XX wieku. David „Noodles” Aaronson (Scott Schutzman Tiler, Robert De Niro) razem z przyjaciółmi tworzą gang drobnych złodziejaszków pracujących dla miejscowego szefa mafii Bugsy’ego. Wkrótce postanawiają się usamodzielnić, a do ekipy dołącza starszy Max Bercovicz (Rusty Jacobs, James Woods). Finał samodzielności jest tragiczny, a Noodles trafia na 12 lat za kratki. Po odsiedzeniu wyroku dołącza do przyjaciół, którzy o nim nie zapomnieli. Max i reszta paczki dorobili się na handlu alkoholem w trakcie Prohibicji. Wkrótce jednak dobra passa się kończy wraz z zakończeniem Prohibicji. Gang Maxa i Noodlesa szuka nowych sposobów zarobku. Jednocześnie Noodles stara się podbić serce ukochanej z dzieciństwa, Debory (Jennifer Connelly, Elizabeth McGovern).

Pokazana za pomocą retrospekcji epicka historia gangsterska opowiedziana w filmie „Dawno temu w Ameryce” rozciąga się przez dziesięciolecia aż po końcówkę lat 60. Za kamerą stanął włoski mistrz kina Sergio Leone, który do tej pory znany był głównie ze swoich spaghetti-westernów. Tym razem przełożył stylistykę westernu na klasyczne kino gangsterskie, a efekt był imponujący. Nie dostrzegli tego amerykańscy dystrybutorzy, którzy trwający 3 godziny i 49 minut film Leone (pierwsza wersja miała 4 godziny i 29 minut) skrócili do 2 godzin i 19 minut. Tak okrojony film okazał się w Ameryce komercyjną porażką. Tzw. wersja europejska po dziś dzień jest uznawana za arcydzieło kina i jeden z najlepszych gangsterskich filmów wszech czasów. Muzykę do filmu skomponował stały współpracownik Leone, Ennio Morricone.

Vincent Vega (John Travolta) i Jules Winnfield (Samuel L. Jackson) to dwóch zabójców pracujących dla gangstera Marsellusa Wallace’a (Ving Rhames). Po kolejnej akcji wieczorem na Vincenta czeka kolejne zadanie. Ma zabrać na kolację seksowną żonę szefa, Mię Wallace (Uma Thurman). Kolejnym celem Vincenta i Julesa ma być pięściarz Butch Coolidge (Bruce Willis), który oszukał Wallace’a i nie podłożył się w bokserskiej walce o tytuł, zgarniając dużą kwotę dzięki postawieniu na swoje zwycięstwo. Wydaje się, że Butchowi uda się bezpiecznie wyjechać przed czasem z Los Angeles, ale zapominalstwo jego narzeczonej Fabienne (Maria de Medeiros) może go wiele kosztować.

Po debiutanckich „Wściekłych psach”, „Pulp Fiction” ugruntowało pozycję Quentina Tarantino jako jednego z najciekawszych reżyserów ostatnich lat. Entuzjastycznie przyjęty podczas festiwalu filmowego w Cannes, film „Pulp Fiction” został tam nagrodzony Złotą Palmą. Widzów i krytyków zachwyciła nowoczesna forma i specyficzny filmowy recykling, który stał się znakiem rozpoznawczym reżysera. Wykształcony filmowo w wypożyczalni kaset wideo, Tarantino posiadł umiejętność kopiowania od największych twórców w ten sposób, że efekt sprawiał wrażenie oryginalnego. Niechronologiczna narracja, widowiskowa przemoc oraz znakomite dialogi zwane „tarantiniadami” – to wszystko sprawiło o powodzeniu „Pulp Fiction” i bezapelacyjnym miejscu na liście najlepszych filmów gangsterskich.

Połowa lat 60. XX wieku. Zafascynowany światem przestępczym dzielnicy, w której mieszka, Henry Hill (Christopher Serrone, Ray Liotta) rozpoczyna gangsterską współpracę z Jimmym Conwayem (Robert De Niro) i Tommym DeVito (Joe Pesci). Z czasem wspina się po szczeblach gangsterskiej drabiny stając się prawdziwym królem życia. Szczęśliwie układa mu się również w życiu prywatnym, a znajomość z Karen Friedman (Lorraine Bracco) kończy się ślubem. Pierwsze poważne kłopoty pojawiają się wraz z zamordowaniem członka konkurencyjnej rodziny mafijnej. Wkrótce Henry trafia do więzienia, a po odsiedzeniu wyroku uświadamia sobie, że jego życie upływa pod znakiem ciągłego zagrożenia i strachu o życie swoje i rodziny.

Rozciągająca się na przestrzeni kilkudziesięciu lat gangsterska opowieść wyreżyserowana przez Martina Scorsese to jeden z najlepszych filmów w karierze tego reżysera. Zanurzona w gangsterskim świecie Nowego Jorku przybliża widzowi reguły panujące w mafii, a także codzienność jej członków. Pełną dobrej zabawy i beztroski, ale przede wszystkim okrucieństwa i podporządkowania bezwzględnemu mafijnemu kodeksowi. Film „Chłopcy z ferajny” powstał na motywach opartej na faktach powieści „Wiseguy: Life in a Mafia Family” autorstwa Nicholasa Pileggiego. Dzieło Scorsese zostało nominowane do sześciu Oscarów, w tym dla najlepszego filmu roku i za najlepszą reżyserię. Oscar trafił do Joego Pesciego za najlepszą drugoplanową rolę męską.

Dystrybucja w Polsce: Galapagos Films

Utalentowany bukmacher Sam „Ace” Rothstein (Robert De Niro) zostaje wysłany do Las Vegas, by w imieniu chicagowskiej mafii zająć się prowadzeniem kasyna Tangiers. Wkrótce podwaja obroty kasyna, co zwraca uwagę szefostwa. Aby chronić Sama i jego działalność, do Las Vegas przybywa zabójca mafii Nicky Santoro (Joe Pesci). Od tej pory to Nicky załatwia wszystkie problemy Sama, ale swoją nonszalancją i brakiem kontroli sprawia mu też wiele kłopotów. Jednak największy problem Sama to hazardzistka Ginger McKenna (Sharon Stone). Zakochany w niej Sam wierzy w to, że u jego boku Ginger ustatkuje się i stworzy z Rothsteinem szczęśliwy związek. Wkrótce wszystko zaczyna się sypać jak domek z kart.

Pięć lat po premierze „Chłopców z ferajny” Scorsese powrócił do tematu, który przyniósł mu sukces i po raz kolejny opowiedział prawdziwą mafijną historię. Podobnie jak w przypadku „Chłopców z ferajny” także i „Kasyno” zostało oparte na motywach powieści Nicholasa Pileggiego. To imponująca tempem opowieść o kulisach działania kontrolowanych przez mafię kasyn. Pełna bezwzględnych bohaterów i obrazowo pokazanego okrucieństwa. Choć wielu narzekało na to, że to jedynie powtórka z gangsterskiej rozrywki, innym trudno było zdecydować, który z obydwu filmów Scorsese jest lepszy. „Kasyno” przyniosło największy sukces Sharon Stone, która za rolę Ginger została nagrodzona Złotym Globem, a także nominowana do Oscara