Kinga Dębska zaczynała od filmów dokumentalnych, dzięki którym wypracowała nie tylko warsztat reżyserski, ale także charakterystyczną dla swojej twórczości wrażliwość na problemy społeczne. W jej historiach dużą rolę odgrywają codzienne relacje rodzinne, zmagania z chorobami najbliższych, śmiercią, nałogami i traumą. Jest autorką wielokrotnie nagradzanej produkcji „Moje córki krowy”, a także wspaniałego dokumentu o Elżbiecie Czyżewskiej.
Spis treści:
- Notka biograficzna
- Kinga Dębska – nagrody filmowe
- Hel (2009) – pełnometrażowy debiut fabularny
- Moje córki krowy (2015) – drugi film i spektakularny sukces
- Aktorka (2015) – dokument o Elżbiecie Czyżewskiej
- Zabawa zabawa (2018) – historie kobiet uzależnionych od alkoholu
- Zupa nic (2021) – film o dorastaniu Marty i Kasi Makowskich
- Święto ognia (2023) – ekranizacja powieści Jakuba Małeckiego
Notka biograficzna
Reżyserka urodziła się 4 września 1969 roku w Białymstoku. Studiowała kulturoznawstwo na Uniwersytecie Warszawskim (Wydział Orientalistyki). Zanim zawodowo zajęła się filmem, pracowała jako dziennikarka. Jej plany życiowe zaczęły się konkretyzować po tym, jak odeszła od męża, zabierając ze sobą sześcioletnią córkę Marię Dębską. Jej córka jest aktorką filmową i teatralną.
Studia filmowe
W 2001 roku ukończyła Camerimage Film School w Toruniu, a następnie reżyserię na Wydziale Filmowym i Telewizyjnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze (FAMU). Z kręceniem filmów nie czekała do obrony dyplomu w 2007 roku, już wcześniej była autorką filmów dokumentalnych dla Telewizji Polskiej.
Reżyseria sztuk teatralnych
W 2011 roku Kinga Dębska wyreżyserowała także sztukę teatralną pt. „Gotowane głowy” w Teatrze Capitol w Warszawie. W 2020 roku ukazał się jej drugi spektakl – „Tancerz” na podstawie opowiadania Witolda Gombrowicza.
Filmy i książki Kingi Dębskiej
Po premierze najbardziej rozpoznawalnego filmu – „Moje córki krowy” (2015), Kinga Dębska napisała książkę pod tym samym tytułem, w której rozwinęła przedstawione wątki. W 2018 r. ukazała się jej druga powieść – „Porozmawiaj ze mną”, na podstawie której powstał filmowy prequel na temat dorastania sióstr Marty i Kasi Makowskich, czyli „Zupa nic” (2021).
Kinga Dębska jest autorką lub współautorką scenariuszy do swoich filmów.
Kinga Dębska – nagrody filmowe
- 2007 r. – Nagroda Specjalna na Festiwalu Mediów za film dyplomowy „Józek i jego dzieci” (2007).
- 2010 r. – nagroda na festiwalu Młodzi i Film w Konkursie Pełnometrażowych Debiutów Fabularnych za scenariusz do filmu „Hel” (2009)
- 2015 r. – dwie Nagrody Specjalne na festiwalu w Gdyni za film „Moje córki krowy” (2015), Brązowe Grono na Lubuskim Lecie Filmowym za film dokumentalny „Aktorka” (2015).
- 2016 r. – dwie główne nagrody na festiwalu Orły – za film „Aktorka” (najlepszy film dokumentalny) i „Moje córki krowy” (najlepszy scenariusz), Brązowe Grono na Lubuskim Lecie Filmowym i Nagroda Publiczności na OFF CAMERA za „Moje córki krowy”.
- 2019 r. – Nagroda Publiczności na OFF CAMERA za film „Zabawa zabawa” (2018).
- 2023 r. – Nagroda Specjalna Złoty Kangur na festiwalu w Gdyni za film „Święto ognia”.
Hel (2009) – pełnometrażowy debiut fabularny
Film psychologiczny według scenariusza i w reżyserii Kingi Dębskiej skupia się na relacjach – w związku partnerskim, a także między ojcem a synem. Piotr (Paweł Królikowski) pracuje jako psychiatra w szpitalu, zajmując się leczeniem i terapią grupki wymagających pacjentów.
Pewnej nocy na oddział trafia jego syn Kamil (Lesław Żurek), z którym Piotr od dawna nie miał kontaktu. Nieoczekiwane pojawienie się syna, i równie nagłe zniknięcie, wywołuje szereg komplikacji.
Moje córki krowy (2015) – drugi film i spektakularny sukces
Dwie siostry Marta i Kasia (Agata Kulesza i Gabriela Muskała) nie utrzymują ze sobą codziennych relacji. Co więcej, uważają, że różnice charakterów i podejścia do życia wykluczają pozytywny kontakt. Jednak śmierć matki i choroba ojca sprawiają, że mają szansę ponownie się poznać i zrozumieć.
„Moje córki krowy” to najbardziej rozpoznawalny film Kingi Dębskiej, wielokrotnie nagradzany na polskich festiwalach filmowych. Rozszerzeniem historii są dwie książki napisane przez reżyserkę. W filmie obok głównych aktorek wystąpili także Marcin Dorociński, Łukasz Simlat i Marian Dziędziel.
Aktorka (2015) – dokument o Elżbiecie Czyżewskiej
Obraz Elżbiety Czyżewskiej wykreowany przez Kingę Dębską przedstawia życie aktorki, które w pełni nie jest znane polskiej publiczności. Gwiazda polskich filmów lat 60. w 1965 r. poślubiła dziennikarza New York Timesa, Davida Halberstama, co otworzyło jej drogę do kariery w Stanach Zjednoczonych.
Elżbieta Czyżewska była aktorką do samego końca. Nie pozwalała sobie na chwile słabości nawet w obliczu zmagań z alkoholizmem i chorobą nowotworową. Zmarła w 2010 r. w Nowym Jorku.
Z filmów, w których zagrała, warto wymienić następujące tytuły:
- „Pasażerka” (1963) w reżyserii Andrzeja Munka,
- „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964) Wojciecha Hasa,
- „Wszystko na sprzedaż” (1968) Andrzeja Wajdy,
- „Pozytywka” (1989) Costy-Gavrasa,
- „Szczęście” (2006) Sophie Barthes.
Zabawa zabawa (2018) – historie kobiet uzależnionych od alkoholu
Dla Kingi Dębskiej praca nad dokumentem o Elżbiecie Czyżewskiej stała się także inspiracją do napisania kolejnego scenariusza. W filmie „Zabawa zabawa” przedstawia fikcyjne portrety trzech kobiet – czterdziestoletniej prokuratorki Doroty (Agata Kulesza), studentki Magdy (Maria Dębska) i ordynatorki szpitala dziecięcego Teresy (Dorota Kolak). Każda z nich zmaga się z chorobą alkoholową, której często towarzyszy przyzwolenie społeczne.
Historie kobiet powstały w oparciu o obserwacje własne i ważne dla reżyserki książki, takie jak: „Rehab” Wiktora Osiatyńskiego czy „Alkoholiczka” Miki Dunin. Punktem wyjścia jest autentyczne wydarzenie z grudnia 2013 roku, jakim było wjechanie pijanej kobiety do przejścia podziemnego w centrum Warszawy.
Zobacz także: Filmy o alkoholizmie – co warto obejrzeć w temacie uzależnienia od alkoholu?
Zupa nic (2021) – film o dorastaniu Marty i Kasi Makowskich
„Zupa nic” to obraz standardowej rodziny z czasów Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Elżbieta (Kinga Preis) i Tadek (Adam Woronowicz) są małżeństwem, w którym już dawno wygasły romantyczne uczucia. Ich dwie córki Marta i Kasia (Barbara Papis i Alicja Warchocka) dzielą jeden pokój, słyszą codzienne kłótnie rodziców i widzą ojca wracającego do domu pod mocnym wpływem alkoholu. Do tego w mieszkaniu kręci się babcia (Ewa Wiśniewska), opowiadająca o Powstaniu Warszawskim.
Święto ognia (2023) – ekranizacja powieści Jakuba Małeckiego
Fabuła poprowadzona z perspektywy dwudziestoletniej Nastki (Paulina Pytlak), zmagającej się z dziecięcym porażeniem mózgowym, porusza szereg tematów. Główny wątkiem jest życie z niepełnosprawnością i opieka nad osobą z porażeniem mózgowym. Nie mniej ważnymi tematami są żałoba po śmierci żony i matki, ojcostwo oraz osobiste ambicje.
Siostra Anastazji, Łucja (Joanna Drabik), tańczy w balecie, aspirując do roli primabaleriny. Nastka marzy o zdaniu matury, a ojciec (Tomasz Sapryk) ucieka od codzienności, wymykając się w nocy do mieszkania wujka Łukasza. W trudnych zmaganiach z codziennością pojawia się przebojowa sąsiadka Józefina (Kinga Preis), a wraz z nią nowa energia, nadzieja i miłość.
O tym tytule pisaliśmy także w rankingu najlepszych filmów o balecie.
