Najlepsze francuskie komedie. Ranking Top 9

Ludovic Cruchot (Louis de Funes) to sztywny służbista pełniący służbę żandarma w małej francuskiej miejscowości. Jego życie zmienia się diametralnie, gdy Ludovic zostaje przeniesiony na posterunek w Saint-Tropez, gdzie jego przełożonym zostaje major Gerber (Michel Galabru). Z nowego miejsca pracy ojca jest zadowolona jego córka Nicole (Genevieve Grad), która bez problemu odnajduje się wśród wiecznie imprezującej miejscowej młodzieży. Nie podoba się to ojcu, który trzyma ją twardą ręką i najchętniej wszystkiego by jej zakazał. Kiedy ojciec walczy z kolonią nudystów, Nicole wpada w kłopoty.

Tytułowy żandarm z St. Tropez to prawdopodobnie najbardziej znane wcielenie Louisa de Funesa. Komik powracał do roli żandarma jeszcze pięć razy w filmach: „Żandarm w Nowym Jorku” (1965), „Żandarm się żeni” (1968), „Żandarm na emeryturze” (1970), „Żandarm i kosmici” (1979) oraz „Żandarm i policjantki” (1982).  Film „Żandarm z St. Tropez” cieszył się ogromnym powodzeniem nie tylko we Francji, ale i w polskich kinach, gdzie zyskał miano kasowego hitu. Zwariowane przygody impulsywnego żandarma służbisty, który trafia do miejsca swoich najgorszych koszmarów – które dla wszystkich innych jest rajem – ugruntowały pozycję Louisa de Funesa jako jednego z najlepszych francuskich komików obok Bourvila i Fernandela.

Philippe Abrams (Kad Merad) jest naczelnikiem urzędu pocztowego na południu Francji. Jego żonie Julie (Zoe Felix) marzy się przeprowadzka na Lazurowe Wybrzeże. Aby spełnić marzenie żony, Philippe dopuszcza się oszustwa, które jednak szybko wychodzi na jaw. Od niechybnego zwolnienia ratuje Philippe’a znajomy zwierzchnik. Nie obywa się to jednak bez konsekwencji. Abrams zostaje przeniesiony do placówki pocztowej w niewielkim miasteczku na granicy z Belgią. To część kraju, która kojarzy się Abramsom ze wszystkim, co najgorsze. Żona nie zgadza się dołączyć do męża, który sam wyrusza do Bergues. Tam o zmianę jego zdania na temat mieszkańców północy postara się m.in. jego nowy znajomy, listonosz Antoine (Dany Boon).

Ten najbardziej kasowy film w historii francuskiej kinematografii zobaczyło we francuskich kinach ponad 20 milionów widzów. „Jeszcze dalej na północ” to opowieść o konfrontacji oczekiwań z rzeczywistością. Dla pochodzących z południa filmowych Abramsów północ kraju jawi się jako kraj prostaków, złej pogody i niezrozumiałego dialektu pikardyjskiego. Choć sporo żartów tu zaprezentowanych opartych jest na grach słownych zrozumiałych dla widza znającego zawiłości języka francuskiego, to jednak udało się stworzyć Dany’emu Boonowi film uniwersalny, który bawi widzów na całym świecie. „Jeszcze dalej niż północ” doczekał się włoskiego remake’u, filmu „Witaj na południu” z 2010 roku.

Pierre Brochant (Thierry Lhermitte) to paryski wydawca, który urządza cotygodniowe kolacje dla znajomych biznesmenów. Zasadą takiej kolacji jest to, że każdy z gości musi przyprowadzić ze sobą tytułowego palanta, z którego można się wyśmiewać w trakcie posiłku. Na koniec kolacji wybierany jest zawsze palant-mistrz. Kandydatem Pierre’a na zbliżająca się kolację dla palantów jest księgowy w Ministerstwie Finansów: Francois Pignon (Jacques Villeret). Typowany przez Brochanta na zwycięzcę cotygodniowej kolacji, Pignon jest człowiekiem, który przynosi pecha tym, którzy się z nim zetkną.

Akcja komedii wyreżyserowanej przez Francisa Vebera rozgrywa się głównie w jednej lokacji, czyli apartamencie bogatego Brochanta. Nie przeszkadza to w żaden sposób filmowi „Kolacja dla palantów” w byciu jedną z najlepszych francuskich komedii w historii. Głównie za sprawą świetnie napisanych dialogów i niezapomnianych gagów. Scenariusz filmu powstał na podstawie sztuki teatralnej pod tym samym tytułem napisanej przez reżysera i scenarzystę filmu „Kolacja dla palantów”. Scenariusz filmu nagrodzony został Cezarem. „Kolacja dla palantów” otrzymała w sumie sześć nominacji, z których trzy zamieniły się w Cezary. W 2010 roku powstał amerykański remake filmu Vebera: „Kolacja dla palantów” (ang. „Dinner for Schmucks”). Remake’i filmu powstały również w Indiach. To bollywoodzki film „Bheja Fry” (2007), kannadyjski „Mr. Garagasa” (2008) oraz malajalamski „April Fool” (2010).

Rok 54 przed narodzeniem Chrystusa. Imperium Rzymskie podbiło niemal całą Galię z wyjątkiem jednej wioski, która skutecznie stawia opór Rzymowi. Pod jarzmem Imperium Rzymskiego jest również rządzony przez Kleopatrę (Monica Bellucci) Egipt. Urażona przez Juliusza Cezara (Alain Chabat) Kleopatra proponuje mu zakład. Daje swoim poddanym trzy miesiące na wybudowanie imponującego pałacu dla Cezara. Jeśli tego dokonają Cezar przyzna, że Egipcjanie są najpotężniejszym narodem na Ziemi. Zadanie wybudowania pałacu przypada Numernabisowi (Jamel Debbouze). Ten wzywa do pomocy galijskiego druida Panoramiksa (Claude Rich). Druid rusza w podróż do Egiptu zabierając ze sobą dwóch dzielnych wojów: Asteriksa (Christian Clavier) i Obeliksa (Gerard Depardieu).

„Asterix i Obelix: Misja Kleopatra” to druga ekranizacja popularnych komiksów autorstwa Rene Goscinnego i Alberta Uderzo. W kinach wypadł jeszcze lepiej niż jego poprzednik, nakręcony w 1999 roku film „Asterix i Obelix kontra Cezar”. Zobaczyło go tam prawie 15 milionów widzów, co sprawiło, że „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra” został czwartym najchętniej oglądanym francuskim filmem w historii. W kolejnych latach powstały dwie następne części filmu: „Asterix na olimpiadzie” (2008) i „Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości” (2012).