Najlepsze francuskie komedie. Ranking Top 9

Rafael Acosta (Fernando Rey) to ambasador południowoamerykańskiego państwa Miranda. Razem z przyjaciółmi, pochodzącymi z Francji Thevenotami (Paul Frankeur, Delphine Seyrig), przybywa na obiad organizowany przez Alice i Henriego Senechalów (Stephane Audran, Jean-Pierre Cassel). Na miejscu okazuje się, że pomylili daty i nic nie zostało jeszcze zorganizowane na ich przyjęcie. W tej sytuacji postanawiają wybrać się na obiad do pobliskiego zajazdu. Ku ich zaskoczeniu również tam nie dane jest im spożyć wspólnego posiłku. Przed bohaterami filmu mnożą się kolejne absurdalne przeszkody uniemożliwiające im konsumpcję.

Nagrodzona Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego surrealistyczna komedia Luisa Bunuela to jeden z najwybitniejszych filmów w jego karierze. Bunuel w charakterystyczny dla siebie sposób piętnuje tu francuskie wyższe sfery i kościół. Grupa tytułowych bohaterów poddawana jest ciągłym, coraz bardziej absurdalnym przeszkodom, którym nie jest w stanie sprostać. Ale to również przemyślana gra z widzem, który próbuje w „Dyskretnym uroku burżuazji” odkryć sens opowiadanej historii. O co trudno, zważywszy, że film złożony jest z kilku tematycznie połączonych scen przeplatanych sekwencjami snów głównych bohaterów. To właśnie w nich odbijają się największe obawy filmowych przedstawicieli establishmentu, takie jak np. strach przed publicznym upokorzeniem. Scenariusz filmu „Dyskretny urok burżuazji” był nominowany do Oscara, a sam film otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii: najlepszy film.

Don Sallustre de Bazan (Louis de Funes) to znienawidzony przez wszystkich i pozbawiony serca poborca podatkowy króla Hiszpanii. Szczególną nienawiścią darzą go miejscowi chłopi, których don Sallustre potrafi pozbawić ostatniego grosza. Pomocnikiem i służącym poborcy jest Blaze (Yves Montand). To całkowite przeciwieństwo swojego pryncypała. Sytuacja diametralnie się zmienia, gdy don Sallustre zostaje oskarżony o uwiedzenie młodej królowej (Karin Schubert), w której kocha się Blaze. W wyniku oskarżenia poborca zostaje pozbawiony majątku, przywilejów i tytułu. Zhańbiony don Sallustre poprzysięga zemstę i postanawia zrobić wszystko, by odzyskać dawną pozycję i pieniądze.

Pierwszy i nie ostatni film na liście najlepszych francuskich komedii z królem francuskiej komedii w roli głównej: Louisem de Funesem. Razem z jego bohaterem przenosimy się do XVII-wiecznej Andaluzji, by śledzić przygody bezlitosnego Don Sallustre’a. Fabuła filmu oparta została na podstawie dramatu „Ruy Blas” autorstwa Victora Hugo. Pierwotnie partnerem de Funesa miał był Bourvil, ale po jego śmierci w rolę Blaze’a wcielił się Yves Montand. Zmieniono też tytuł filmu z „Les Sombres Heros” (tłum. Mroczni bohaterowie). „Mania wielkości” to znakomita i wypełniona po brzegi niezapomnianymi scenami parodia kina kostiumowego spod znaku płaszcza i szpady. Film w reżyserii Gerarda Oury’ego został nakręcony za okazałą sumę 18 milionów dolarów, co pozwoliło jego autorom na swobodne filmowanie m.in. w okazałym pałacu Alhambra we francuskiej Grenadzie.

Amelia Poulain (Audrey Tautou) od dzieciństwa wychowywała się z dala od rówieśników. Ponieważ ojciec nie okazywał jej zbyt wielu uczuć, a matka zajęta była sobą, Amelia od małego skazana była na samotność i na swoją bogatą wyobraźnię. Dzięki niej potrafiła przenieść się w wyidealizowany świat marzeń. Wrażliwa i dobra Amelia w końcu usamodzielniła się i rozpoczęła pracę kelnerki w kawiarence na Montmartre. Zwrotnym momentem w życiu dziewczyny jest odnalezienie pudełka zakopanego przed laty przez pewnego chłopca. Widok radości mężczyzny ze zwrócenia mu skarbów młodości sprawia, że Amelia postanawia poświęcić życie na uszczęśliwianie innych.

Wyreżyserowana przez Jeana-Pierre’a Jeuneta romantyczna komedia „Amelia” po dziś dzień pozostaje najpopularniejszym francuskim filmem poza granicami kraju, gdzie również odniosła ogromny sukces. Tym samym jest to również jeden z najbardziej dochodowych filmów w historii francuskiej kinematografii. Popularność filmu Jeuneta nie powinna nikogo dziwić. Ta podnosząca na duchu opowieść o dziewczynie z wielkim sercem podbiła serca widzów swoją oryginalnością i baśniowym klimatem tak charakterystycznym dla reżysera filmu. Lista wyróżnień „Amelii” jest długa. Film znalazł się m.in. na drugim miejscu listy 100 najlepszych filmów światowego kina sporządzonej przez magazyn „Empire”. Na liście „BBC Magazine” „Amelia” zajmuje 87. miejsce wśród najlepszych filmów XXI wieku. Wyrazem popularności filmu Jeuneta było też pięć nominacji do Oscara, w tym nominacja dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego. „Amelia” przegrała jednak z bośniacką „Ziemią niczyją”.

Philippe (Francois Cluzet) to bogaty mężczyzna cierpiący na paraliż czterokończynowy. W jego ogromnej posiadłości trwają rozmowy z kandydatami do stałej opieki nad Philippe’em. Jednym z nich jest niewykwalifikowany Driss (Omar Sy). Przyszedł tu tylko po podpis do urzędu pracy, dzięki któremu wciąż będzie otrzymywać zasiłek. Niespodziewanie Driss zostaje opiekunem Philippe’a, choć dzieli ich właściwie wszystko. Począwszy od koloru skóry, a skończywszy na charakterze. Okazuje się, że wybór Drissa jest strzałem w dziesiątkę, a jego sposób bycia ma duży wpływ na Philippe’a, który na nowo zaczyna cieszyć się życiem.

„Nietykalni” w reżyserii Oliviera Nakache’a i Erica Toledano, podobnie jak „Amelia”, są jednym z największych hitów francuskiego kina. We Francji „Nietykalni” znaleźli się na drugim miejscu najbardziej kasowych filmów w historii. Razem z sukcesem frekwencyjnym przyszedł też sukces artystyczny. Ciepła komedia opowiadająca o przyjaźni i radości życia została nominowana m.in. do ośmiu Cezarów. Nagrodę dla najlepszego aktora odebrał Omar Sy. Scenariusz filmu „Nietykalni” został oparty na prawdziwej historii Philippe’a Pozzo di Borgo i jego opiekuna Abdela Sellou opowiedzianej wcześniej w dokumentalnym filmie „A la vie, a la mort”. Film Nakache’a i Toledano doczekał się kilku remaków: amerykańskiego filmu „The Upside” z Kevinem Hartem i Bryanem Cranstonem, argentyńskiego „Inseparables” oraz tollywoodzkiego „Oopiri”. Prawa do remake’u zostały sprzedane także do Bollywood.

Akcja komedii „Goście, goście” rozpoczyna się w 1123 roku. Hrabia Godefroy de Papincourt (Jean Reno) ratuje życie króla Ludwika VI od niechybnej śmierci z rąk żołnierzy angielskiego króla Henryka I. W nagrodę Ludwik VI obiecuje mu rękę ukochanej Frenegundy de Pouille (Valerie Lemercier). Do ślubu jednak nie dochodzi z powodu winy Godefroya. Chcąc ją naprawić, prosi czarodzieja o to, by wysłał go z powrotem w czasie. Na skutek błędu, Godefroy i jego wierny giermek Jacquouille (Christian Clavier) zostają przeniesieni do roku 1992, gdzie od razu wpadają w kłopoty.

Najbardziej popularny francuski film 1993 roku oraz piąty najbardziej dochodowy film w historii francuskiej kinematografii to zwariowana komedia historyczna o podróżach w czasie. Dobrą zabawę gwarantuje zderzenie XII-wiecznych rycerza i giermka z wynalazkami współczesnego świata. Popularność filmu w reżyserii Jeana-Marie Poire’a sprawiła, że opowieść o dzielnym Godfrydzie doczekała się dwóch kontynuacji: „Goście, goście II – korytarz czasu” (1998) i „Goście, goście III: Rewolucja” (2016). Jak większość odnoszących sukces francuskich komedii, także i „Goście, goście” doczekała się amerykańskiego remake’u, filmu „Goście w Ameryce”.