Te dwa zaburzenia dość często bywają mylone. Wynika to z faktu, że duża część objawów obu chorób jest podobna. A leczenie - zupełnie inne. Dlatego właśnie konsekwencje źle postawionej diagnozy mogą być bardzo dotkliwe, wydłużają albo wręcz uniemożliwiają proces leczenia.
Czytaj także: Zaburzenie osobowości typu borderline a choroba afektywna dwubiegunowa
Objawy choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD)
W przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD) u pacjentów występują wahania nastroju, można dokonać podziału na epizody depresyjne, maniakalne oraz mieszane. Pacjenci są „dwubiegunowi”, dlatego że z okresu depresyjnego (związanego z ogólnym spadkiem aktywności, lękiem, poczuciem winy, itd.) mogą przechodzić w okres maniakalny (podczas którego dochodzi do nadmiernej aktywności, impulsywności). Niektórzy zaburzenie to nazywają uszkodzeniem "termostatu" naszego nastroju. Wahania pomiędzy nastrojami są bardzo duże.
Wyróżnia się dwa typy zaburzenia: zaburzenie dwubiegunowe typu I, w którego przebiegu występuje przynajmniej jeden epizod manii (pobudzenie, rozdrażnienie, utrata kontroli nad popędami, chaotyczne działania) oraz zaburzenie dwubiegunowe typu II, w którym zamiast manii pojawia się jej łagodniejsza forma - hipomania. Szacuje się, że ryzyko zachorowania u kobiet i mężczyzn jest podobne, według różnych statystyk waha się pomiędzy 1-2%.
Różnice pomiędzy borderline a chorobą dwubiegunową
Wiele z symptomów zaburzenia afektywnego dwubiegunowego jest podobne do symptomów zaburzenia osobowości typu borderline, to m.in.: impulsywność, niestabilność nastroju, nieadekwatny gniew, niestabilne relacje z innymi ludźmi. Różnica polega na tym, że pacjenci z zaburzeniem borderline często prezentują te zachowania w większym nasileniu niż pacjenci z zaburzeniem dwubiegunowym.
Borderline klasyfikowane jest jako zaburzenie osobowości. Proporcja kobiet i mężczyzn w tym zaburzeniu jest też zdecydowanie inna, około 75% pacjentów to kobiety! Problemy pacjentów z tym zaburzeniem dotyczą relacji z innymi ludźmi, ale też samooceny. Zauważalna jest u nich obecność silnego lęku przed odrzuceniem i związanych z tym konsekwencji. Chwiejność w emocjach u tych pacjentów bywa ekstremalna, np. bardzo szybkie przechodzenie z uczucia zakochania do wręcz nienawidzenia danej osoby.
Choroba dwubiegunowa częściej diagnozowana
Ze statystyk wynika, że lekarze częściej diagnozują zaburzenia dwubiegunowe niż zaburzenia borderline. Może to wynikać z kilku faktów. Tzw. "dwubiegunówka" badana jest od kilkudziesięciu lat, i od dłuższego czasu funkcjonuje w świadomości społecznej, przez co pacjenci z tymi zaburzeniami są "lepiej" postrzegani przez społeczeństwo, niż pacjenci borderline, tak jakby bordeline było "cięższym" naznaczeniem. Choroba dwubiegunowa jest w dużym stopniu uwarunkowana biologicznie, więc spotyka się z większą empatią i zrozumieniem. Aż w końcu naturę zaburzeń dwubiegunowych łatwiej jest pacjentowi opisać, wyjaśnić. To wszystko powoduje, że lekarze częściej diagnozują właśnie tę chorobą. Choć w rzeczywistości wcale nie musi odpowiadać to stanowi faktycznemu.
Przeczytaj także: Jak odnaleźć spokój? Oto aplikacje, które pomagają ograniczyć stres
Leczenie borderline i choroby dwubiegunowej
Właściwe rozpoznanie jest szalenie ważne dla odpowiedniego postępowania w leczeniu obu zaburzeń. Ponieważ zaburzenie dwubiegunowe jest zaburzeniem klinicznym, zdecydowanie lepsze efekty w leczeniu można uzyskać, wspierając się farmakologią, podczas gdy w leczeniu zaburzeń borderline zdecydowanie większe znaczenie ma psychoterapia.
Autor: Karolina Morelowska-Siluk
