Powszechnie stanem depresyjnym określa się krótkotrwałe epizody smutku. Zazwyczaj związane z takimi czynnikami, jak zawód miłosny, śmierć bliskiej osoby, nieporozumienie z przyjacielem, niepowodzenie w pracy, czy w szkole, a czasem nawet niekorzystne warunki atmosferyczne. I tak rozumiany stan depresyjny nie jest ani chorobą, ani nawet zaburzeniem, ale zjawiskiem przejściowym, naturalnym, i niegroźnym w skutkach.
Zobacz także: Stres nie musi być wrogiem. Jak zaprzyjaźnić się ze stresem?
Czy to już depresja?
Lekkie stany depresyjne nie powodują trwałego paraliżu życia, zaniedbywania codziennych obowiązków oraz istotnego zaburzenia relacji międzyludzkich, jak dzieje się to w przypadku dojrzałej depresji. Są też - co bardzo ważne - w łatwy i dostępny sposób odwracalne – to znaczy, zły nastrój znika pod wpływem pozytywnych bodźców (czyjaś uwaga, dobre słowo, lepsza perspektywa jutra). I to właśnie odwracalność pod wpływem pozytywnego wzmocnienia odróżnia stan depresyjny od choroby - depresji. Ta bowiem jest mocno odporna na jakąkolwiek perswazję i działanie "dobrych" bodźców. Bo podłoże depresji często stanowią zaburzenia neurochemiczne, które są niezależne od świata zewnętrznego.
W odróżnieniu stanu depresyjnego od depresji pomóc może także analiza czasu, czyli określenie jak długo czujemy się źle. Występujące w przypadku depresji obniżenie nastroju ma charakter trwały. Musi trwać w sposób nieprzerwany minimum kilka tygodni. Stan depresyjny mija zdecydowanie szybciej.
Stan depresyjny dopaść może każdego z nas
Niezależnie od wieku, etapu życia, czy jego ogólnego komfortu. Stan depresyjny dotknąć może dziecko, które pokłóciło się z rówieśnikiem, biznesmena przemęczonego natłokiem pracy, ale i emeryta, który źle znosi ciemne i deszczowe jesienne dni. Objawy u każdego będą dość podobne. Możemy czuć lekkie rozdrażnienie, być nerwowi, nadpobudliwi, czy przeciwnie - apatyczni. W sposób lekki i przejściowy może też zachwiać się nasza wiara we własne możliwości. Mogą pojawić się też incydentalne zaburzenia w społecznym funkcjonowaniu, odrobinę częściej niż zwykle możemy wdawać się w konflikty z partnerem, z dziećmi.
Stan depresyjny – jak z nim walczyć?
Radzenie sobie ze stanami depresyjnymi zależne jest od natężenia objawów, od rysu charakterologicznego osoby, która je przeżywa oraz jej ogólnego stanu zdrowia. Jeśli mamy do czynienia z krótkotrwałym "smutkiem", sytuacja nie wymaga w zasadzie żadnego działania. Najlepszym lekarstwem okazuje się czas, wsparcie bliskich, a czynnik, który stan depresyjny wywołał minie.
Jeśli skłonność do spadków nastroju jest nieco większa, warto zadbać o regularną aktywność fizyczną, a także o regularne wzmocnienie, jakim są relacje - spotkania z hobby, pasji. Ważnym elementem jest także dieta. Niedobory niektórych witamin mogą bardzo osłabiać nasz układ nerwowy. Dlatego jeśli mamy tendencję do popadania w stany depresyjne warto sprawdzić poziom kilku witamin w naszym organizmie.
Witamina D3 nazywana jest witaminą słońca. Nasz organizm jest w stanie sam ją wytworzyć pod wpływem działania promieni słonecznych. Jednak nasz klimat skutecznie to uniemożliwia. Dlatego szczególnie jesienią, zimą oraz wczesną wiosną, jej niedobory mogą być znaczące, a my możemy odczuwać typowe objawy obniżenia nastroju, niechęć do wykonywania ulubionych czynności, przewlekłe zmęczenie. Niedobór witaminy B3 może dotyczyć każdego z nas. Zdarza się w wyniku stosowania diety niskowęglowodanowej i bezmięsnej. Bardzo często jest jedną z głównych przyczyn występowania lęków, zaburzeń nerwicowych, stanów depresyjnych czy nawet depresji. Niedobory witaminy B5 powodują, że życie przestaje cieszyć, a codzienne czynności stają się niemal niemożliwe do wykonania. Niedoborom towarzyszą nie tylko objawy depresyjne, ale także nieustanne zmęczenie, rozdrażnienia i ogólne osłabienie organizmu. Podobnie dzieje się w przypadku niedoboru kwasu foliowego, czyli witaminy B9 oraz innych witamin z grupy B, czyli B6 i B12.
Przeczytaj również: Jak odnaleźć spokój? Oto aplikacje, które pomagają ograniczyć stres
Autor: Karolina Morelowska-Siluk
