Najbardziej wzruszające filmy. Ranking Top 10

Oliver Barrett IV (Ryan O’Neal) to dziedzic fortuny Barrettów studiujący na uniwersytecie Harvarda. Jego życie zmienia się o 180 stopni wraz z poznaniem dowcipnej i inteligentnej, ale pochodzącej z biedniejszej rodziny, Jenny Cavilleri (Ali MacGraw). Studiująca muzykę klasyczną dziewczyna marzy o kontynuowaniu studiów w Paryżu. Młodzi zakochują się w sobie, a wkrótce Oliver prosi Jenny o rękę. Wybór chłopaka nie podoba się jego ojcu, który grozi synowi, że zaprzestanie finansowania jego studiów, jeśli ten poślubi Jenny. Oliver nie daje się zastraszyć i idzie za głosem serca. Bez pieniędzy ojca Olivera młodej parze nie jest łatwo opłacać dalej kosztowne studia. To jednak początek ich kłopotów.

Znajdujący się w pierwszej dziesiątce listy najbardziej romantycznych filmów sporządzonej przez Amerykański Instytut Filmowy film „Love Story” powstał równocześnie z książką napisaną przez autora scenariusza do filmu: Ericha Segala. Książkowa wersja przygotowywanego filmu pojawiła się na półkach księgarskich w Dniu Zakochanych i z miejsca została bestsellerem. Podobny sukces stał się udziałem filmu, który zyskał miano jednego z najbardziej dochodowych filmów w historii kina. Wzruszająca historia miłości Olivera i Jenny podbiła serca widzów, wyciskając z nich łzy aż po dzisiaj. Wielką popularnością cieszył się również główny motyw muzyczny z filmu skomponowany przez Francisa Laia. Hitem została także piosenka z filmu „Love Story”, zaśpiewana przez Andy’ego Williamsa „(Where Do I Begin?) Love Story”. W 1978 roku do kin trafiła kontynuacja „Love Story”, film „Historia Olivera” z Ryanem O’Nealem i Candice Bergen.

Na dworcu kolejowym małego miasteczka w Rhode Island odnaleziony przez profesora Parkera Wilsona (Richard Gere) zostaje szczeniak. To pies rasy akita, który przypadkowo trafił do Stanów Zjednoczonych prosto z Japonii. Kiedy nie udaje się odnaleźć jego właściciela, Parker przygarnia pieska. Nadaje mu imię Hachiko. Bierze się ono z japońskiego znaku znajdującego się na obroży akity i oznaczającego liczbę osiem, symbolizującą w Japonii szczęście. Wilson i Hachiko zaprzyjaźniają się ze sobą, ale pewnego dnia profesor nie wraca do domu. Wierny pies każdego dnia czeka na niego na stacji kolejowej, gdzie zwykł wysiadać po pracy Wilson.

Spośród dużej liczby wzruszających filmów o psach (bardzo trudno znaleźć film o psie, który nie byłby wzruszający), do zestawienia najbardziej wzruszających filmów wybieramy film Lassego Hallstroema. Opowiedziana w nim historia wydarzyła się naprawdę. 10 listopada 1923 roku japoński profesor Hidesaburō Ueno znalazł na farmie leżącej w miasteczku Odate psa rasy akita, Hachikō. Zabrał go ze sobą do Tokio, gdzie kontynuował pracę na miejscowym uniwersytecie. Wierny pies każdego dnia czekał na jego powrót z pracy na kolejowej stacji Shibuya. 21 maja 1925 roku Ueno nie wrócił do domu. Podczas wykładu doznał wylewu krwi do mózgu i zmarł. Hachikō czekał na jego powrót przez następne dziewięć lat, dziewięć miesięcy i piętnaście dni, pojawiając się na dworcu tam, gdzie zwykle wysiadał Ueno. Wzruszająca historia wiernego psa poruszyła Japończyków, którzy ufundowali dwa pomniki wiernego Hachikō. Jeden w Odate, drugi na stacji Shibuya. W 1987 roku nakręcony został film „Hachiko Monogatari”, którego „Mój przyjaciel Hachiko” jest remakiem.

Akcja filmu „Pamiętnik” rozpoczyna się w domu spokojnej starości, gdzie Duke (James Garner) opowiada jednej z rezydentek (Gena Rowlands) wzruszającą historię miłości sprzed lat. Jest rok 1940, kiedy ubogi robotnik Noah Calhoun (Ryan Gosling) zakochuje się w pochodzącej z bogatego domu 17-letniej Allie Hamilton (Rachel MacAdams). Ukochany dziewczyny nie podoba się jej matce Anne (Joan Allen), która nazywa go śmieciem i zakazuje córce spotykania się z nim. Uczucie okazuje się silniejsze niż zakazy matki. Nie jest jednak w stanie przezwyciężyć odległości, jaka dzieli zakochanych, gdy Allie wraca do rodzinnego miasta. Szczególnie że pisane do niej przez Noaha listy są ukrywane przez Anne.

„Pamiętnik” to najbardziej wzruszająca ze wszystkich wzruszających historii, jakie opisał w swoich książkach Nicholas Sparks. Powieści Sparksa były wielokrotnie przenoszone na duży ekran i za każdym razem wzruszały widzów. Wyreżyserowany przez Nicka Cassavetesa film „Pamietnik” zarobił w kinach ponad 115 milionów dolarów, co sprawiło, że został piętnastym na liście najbardziej dochodowych melodramatów w historii kina. Do brodatego Ryana Goslinga w roli Noah wzdychają kolejne pokolenia fanek „Pamiętnika”, a film Cassavetesa zyskał z czasem miano produkcji kultowej. Poszukiwaczy podobnych historii zachęcamy do zapoznania się z południowokoreańskim filmem „A Moment to Remember” oraz bollywoodzkim „Ty i ja” z 2008 roku.

Guido Orefice (Roberto Benigni) to młody Żyd, który przybywa do miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Odnajduje miłość. Guido zakochuje się w nauczycielce Dorze (Nicoletta Braschi) i skutecznie walczy o jej serce. Romans kończy się ślubem, a wkrótce na świat przychodzi ich syn Giosue (Giorgio Cantarini). Sielankę przerywa II wojna światowa. Guido i Giosue trafiają do obozu koncentracyjnego. Ojciec robi wszystko, aby ukryć przed synem prawdę o ich sytuacji. Przekonuje chłopca, że biorą udział w grze, w której nagrodą za zdobycie tysiąca punktów jest czołg. Guido zyskuje punkty będąc posłusznym ojcu, zachowując się cicho i unikając odnalezienia przez niemieckich strażników.

Ten jeden z największych kinowych hitów 1997 roku został zainspirowany książką Rubino Romeo Salmoniego „In the End, I Beat Hitler” oraz opowieściami ojca Roberto Benigniego, który spędził dwa lata wojny w obozie koncentracyjnym. Ściskająca za serce historia ojca i syna poruszyła widzów udanie kontrastując okropieństwa II wojny światowej i holocaustu z szalonym poczuciem humoru Benigniego. Pochodzący z Włoch Benigni nie tylko zagrał w filmie „Życie jest piękne” główną rolę, ale też wyreżyserował go i napisał do niego scenariusz wspólnie z Gianluigim Braschim. „Życie jest piękne” zdobyło Złotą Palmę na festiwalu w Cannes, a także zostało nominowane aż do siedmiu Oscarów. Zwyciężyło w trzech kategoriach: najlepszy film anglojęzyczny, najlepszy aktor (Benigni), najlepsza muzyka (Nicola Piovani).

Niedługo po zakończeniu II wojny światowej na dworcu kolejowym w Kobe umiera z głodu nastoletni Seita. Przeglądający jego rzeczy woźny zauważa pudełeczko po cukierkach, które wyrzuca na pole. Z pudełeczka unosi się duch młodszej siostry Seity, Setsuko, który razem z duchem brata dołącza do chmary unoszących się nad polem świetlików. Kilka miesięcy wcześniej dom Seity i Setsuko zostaje zniszczony w jednym z nalotów na Kobe. W nalocie ginie też ich matka. Na krótko wprowadzają się do swojej ciotki, ale kiedy w oczy mieszkańców domu zaczyna zaglądać głód, ciotka nie chce ich widzieć. Od tej pory rodzeństwo skazane jest tylko na siebie.

Animowany japoński „Grobowiec świetlików” powstał na motywach opowiadania Akiyukiego Nosaki. To kolejny po filmie „Życie jest piękne” przykład na to, że najbardziej wzruszające historie związane są nie tylko z miłością, ale i wojną. Ten jeden z najbardziej wzruszających filmów w historii kina powszechnie uznawany jest za przykład kina antywojennego, choć sam reżyser filmu Isao Takahata nie zgadza się z taką interpretacją. Dzieło Takahaty znalazło się na wielu listach najlepszych filmów animowanych wszech czasów. W 2005 roku została nakręcona jego aktorska wersja.