Życie jest piękne

Życie jest piękne, La vita e bella (1997)

Guido Orefice (Roberto Benigni) to młody Żyd, który przybywa do miasta, by pracować w restauracji, którą otwiera jego wujek Eliseo (Giustino Durano). Obdarzony dużym poczuciem humoru i bujną wyobraźnią Guido zakochuje się w nauczycielce Dorze (Nicoletta Braschi). Dziewczyna jest jednak zaręczona z bogatym urzędnikiem. Nie przeszkadza to chłopakowi, który chcąc zwrócić na siebie uwagę pięknej Dory aranżuje kilka „przypadkowych” spotkań. Ostatecznie zdobywa serce ukochanej, gdy porywa ją z zaręczynowego przyjęcia, czym ostatecznie upokarza narzeczonego Dory. Wkrótce para bierze ślub, a na świat przychodzi ich syn Giosue (Giorgio Cantarini). Wybucha II wojna światowa, a Guido, Giosue i Eliseo zostają wywiezieni do obozu koncentracyjnego. Aby być bliżej swojej rodziny, Dora na ochotnika również wsiada razem z nimi do pociągu. Na miejscu zostają jednak rozdzieleni. Guido robi wszystko, żeby dać znać żonie, że on i Giosue są bezpieczni, co może przypłacić życiem. Tak jak Eliseo, który wkrótce zostaje stracony w komorze gazowej. Do komory odesłane zostają również wszystkie dzieci, ale Giosuemu cudem udaje się uniknąć ich losu. Aby uratować syna, Guido wmawia mu, że sytuacja, w jakiej się znaleźli to jedna wielka gra, której zwycięzca otrzyma w nagrodę czołg. Aby go zdobyć, należy uzyskać tysiąc punktów. Punkty można zdobyć m.in. chowając się przed strażnikami. Jednak za każde narzekanie, płacz i tym podobne zachowanie zwracające uwagę strażników, zdobyte punkty można stracić. Początkowo niechętny zabawie Giosue w końcu robi wszystko, by zwyciężyć.

Ciekawostki o filmie Życie jest piękne

Komediodramat Życie jest piękne to dzieło życia włoskiego komika Roberto Benigniego. Benigni zagrał w nim rolę główną, wyreżyserował film, a także napisał do niego scenariusz wspólnie z Vincenzo Ceramim. Życie jest piękne zdobyło Złotego Lwa na festiwalu w Cannes, dziewięć nagród Davida di Donatella (włoski odpowiednik Oscara), a także trzy Oscary w następujących kategoriach:

• najlepszy aktor pierwszoplanowy (Roberto Benigni),
• najlepsza muzyka (Nicola Piovani),
• najlepszy film nieanglojęzyczny.