„Nikogo nie proszę o radę. Boli mnie samo oddychanie...”

„Kiedy kobieta mówi: „Ja mu jeszcze robię awantury”, to znaczy, że ona jeszcze kocha. Ale jak jej nie interesuje, co on je, co on myśli, gdzie on bywa, gdzie śpi, co ma do powiedzenia, to znaczy, że już nie kocha. Tylko że u mnie było odwrotnie. To ja czuję się opuszczona. Nie ja odchodziłam…”

„Zauważyłam w pewnym momencie, że nie ciekawi go, czym się zajmuję, jak się czuję. Zapytałam go kiedyś: „Słuchaj, a nie chciałbyś wpaść na moje szkolenie? Nie chciał. […] Wysłałam mu otwarcie mojego doktoratu, wiedział, jakie to jest dla mnie ważne, ale zobaczyłam, że nigdy tego pliku nie otworzył”

„Wyobraź sobie, że siedzicie przez czterdzieści minut przy stole i nie rozmawiacie. Jedno czyta Wyborczą, drugie Przegląd Sportowy… i jest cisza. Nie ma złości, agresji, pretensji, tylko obustronna akceptacja tego, co ma się wydarzyć”

„Nie obciążam dzieci, ale nie kłamię. Zawsze powtarzam: „Jak płaczesz, nie mów, że masz alergię, powiedz: Jestem smutna, mam do tego prawo”

„Kilka dni temu ktoś mnie zapytał, czego się boję, i ja się wtedy rozpłakałam. Uświadomiłam sobie, że najbardziej boję się tego, że moje dzieci umrą przede mną. Boję się zostać staruszką wymagającą opieki”

„Kiedy ludzie dowiadują się o takiej sytuacji, jak moja, każdy ma dla ciebie milion rad. Każdy ci mówi, co powinnaś zrobić, jak się zachować, co powiedzieć. Ale ja nikogo nie proszę o radę. Ludzie układają mi na nowo życie, a ja nie mam siły oddychać. Boli mnie samo oddychanie”

„Zawsze myślałam, że z Maćkiem zestarzejemy się razem, symbolicznie trzymając się za ręce. Wiesz, co powiedział mój starszy syn? „Ale wcale nie jest powiedziane, że tak się nie zestarzejcie. To, że rozstajecie się, nie znaczy, że nie możecie się przyjaźnić i sobie ufać”.”