Łowca androidów
(1982)
O filmie
Łowca androidów, Blade Runner (1982) – opis fabuły
Los Angeles, rok 2019. Rick Deckard (Harrison Ford) to łowca androidów. Jego zajęciem jest śledzenie i wysyłanie na emeryturę, co jest zawoalowanym określeniem zabijania, tzw. Replikantów. To produkowane przez korporację Tyrella androidy do złudzenia przypominające ludzi i wykorzystywane przy najgorszych pracach oraz w armii. Cztery z nich zbiegły z pozaziemskiej kolonii zabijając 23 osoby i obecnie nielegalnie przebywają na Ziemi. Jeden ze zbiegów, Leon Kowalski (Brion James) wpadł podczas wykonywania testu Voigta-Kampffa mającego na celu rozpoznanie Replikanta. Jego towarzyszami są Roy Batty (Rutger Hauer), Zhora (Joanna Cassidy) oraz Pris (Daryl Hannah). Cała czwórka należy do generacji Nexus-6. Zadaniem Deckarda jest wytropienie ich i natychmiastowa likwidacja. Deckard rozpoczyna poszukiwania Replikantów od wizyty w siedzibie korporacji i spotkania z jej właścicielem Eldonem Tyrellem (Joe Turkel). Spotyka tam jego asystentkę Rachael (Sean Young). Po trwającym dłużej niż zwykle teście Voigta-Kampffa orientuje się, że to Replikant. Sama Rachael nie ma pojęcia o tym, że jest Replikantem, a Tyrell tłumaczy Deckardowi, że Rachael to prototypowy model, któremu wszczepiono spreparowane wspomnienia. Wkrótce i Rachael będzie celem Deckarda po tym, jak zniknie bez śladu z budynku Tyrella. Wcześniej jednak Deckard rusza jedynym śladem za zbiegłymi Replikantami. Wizyta w mieszkaniu Leona daje mu nowe tropy.
Uważany dziś za klasyczne dzieło science-fiction film „Łowca androidów” nie od razu podbił serca widzów słabo radząc sobie w kinach. Dopiero po latach w pełni doceniono dzieło Ridleya Scotta. „Łowca androidów” powstał na motywach książki Philipa K. Dicka „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?”. W 2017 roku do kin trafiła jego długo oczekiwana kontynuacja. Wyreżyserowany przez Denisa Villeneuve’a film „Blade Runner 2049” spotkał w kinach podobny los, co jego poprzednika. Chwalony przez widzów i krytyków nie okazał się kasowym sukcesem. Szacuje się, że studio straciło na nim 80 milionów dolarów.
Znane jest siedem różnych wersji filmu „Łowca androidów”, które zostały pokazane w kinach, na innych nośnikach lub podczas pokazów testowych. Najbardziej znane są dwie. Pierwsza kinowa, która zawierała wiele zmian dokonanych pod naciskiem producentów filmu. Zawiera ona komentarz narratora oraz zamknięte zakończenie. W 1992 roku Ridley Scott pokazał światu wersję reżyserską pozbawioną tych zmian. W 2007 roku powstała wersja tzw. „Final Cut” będąca najbardziej zgodna z wizją reżyserską Ridleya Scotta.
Ciekawostki o filmie „Łowca androidów”
Rutger Hauer wpadł na wiele pomysłów, które pomogły stworzyć jego postać. To on wymyślił scenę z gołębiem, a także słynną kwestię „All those moments will be lost in time... like tears in rain”. (Wszystkie te chwile przeminą jak łzy na deszczu). Fragment "All those moments" stał się później tytułem jego autobiografii.
Wąż, który towarzyszy Zhorze, postaci granej przez Joannę Cassidy, był prywatnym zwierzakiem aktorki, pytonem birmańskim o imieniu Darling.
W książce Philipa K. Dicka „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” wszystkie zwierzęta wyginęły. W filmie nie mówi się o tym wprost, można znaleźć jedynie niewielkie sugestie na ten temat. Pierwszymi zwierzętami, jakie całkowicie wyginęły w powieści Dicka były sowy.
Określenie „Replikanci” nie pojawia się nigdzie w dziełach Dicka. Wymyśliła je córka scenarzysty filmu Davida Webba Peoplesa: Risa.
Pierwsza wersja ukończonego filmu trwała cztery godziny. Choć zdaniem tych, którzy ją widzieli wyglądała pięknie, to według nich wymagała dodatkowego montażu i dodania komentarza zza kadru.
Test Voigta-Kampffa został zainspirowany tzw. Testem Turinga. Genialny brytyjski matematyk Alan Turing opracował go, by raz na zawsze rozwiązać kwestię inteligencji maszyn.
Philip K. Dick zdążył obejrzeć przed śmiercią tylko 20 pierwszych minut filmu. Był pod wielkim wrażeniem tego, co zobaczył i potwierdził, że autorom filmu idealnie udało się odwzorować wymyślony przez niego świat. Co ciekawe, ani Ridley Scott, ani scenarzysta David Webb Peoples nigdy nie przeczytali powieści Dicka.
Do roli Deckarda rozważani byli Dustin Hoffman, Tommy Lee Jones, Gene Hackman, Sean Connery, Jack Nicholson, Paul Newman, Clint Eastwood, Arnold Schwarzenegger, Al Pacino, Burt Reynolds, William Devane, Raul Julia, Christopher Walken, Scott Glenn, Frederic Forrest, Robert Duvall, Judd Hirsch, Cliff Gorman, Peter Falk oraz Nick Nolte.
W scenie walki pomiędzy Pris i Deckardem wystąpić miała dublerka Daryl Hannah będąca zawodową gimnastyczką. Scenę powtarzano tak często, że opadła z sił i konieczne było zatrudnienie… gimnastyka.
Partia szachów jaką rozgrywają Tyrell i J.F. Sebastian została oparta na rozgrywce pomiędzy Adolfem Anderssenem a Lionelem Kieseritzkym, do której doszło w Londynie w roku 1851. Przeszła ona do historii szachów jako „The Immortal Game”.
Najważniejsze nagrody
Oscary - Nominacje: Najlepsza scenografia (David L. Snyder, Lawrence G. Paull, Linda DeScenna), Najlepsze efekty specjalne.
Złoty Glob - Nominacja: Najlepsza muzyka (Vangelis).
BAFTA - Nominacje: Najlepsze zdjęcia (Jordan Cronenweth), Najlepsza scenografia (Lawrence G. Paull), Najlepsze kostiumy (Charles Knode, Michael Kaplan).
Obsada aktorska
Łowca androidów - ścieżka dźwiękowa
-
Main Titles
-
Blush Response
-
Wait for Me
-
Rachel's Song
-
Love Theme
-
One More Kiss, Dear
-
Blade Runner Blues
-
Memories of Green
-
Tales of the Future
-
Damask Rose
-
Blade Runner (End Titles)
-
Tears in Rain