Reklama

Dariusz Gajewski karierę filmową zaczynał od form dokumentalnych. To rodzaj, który wymaga od reżysera szczególnej rzetelności, wrażliwości i uważności na drugiego człowieka. Warsztat ten widać w późniejszych filmach fabularnych. Nie tylko przedstawiają one ludzkie historie, ale i oddają całą paletę emocji, które jak w życiu są zmienne – narastają, odpuszczają, powracają lub przechodzą w kolejne.

Reklama

Spis treści:

Krótka biografia reżysera

Dariusz Gajewski urodził się 3 grudnia 1964 roku w Częstochowie. Po szkole średniej studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1983-1986), a następnie reżyserię w Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1988-1994).

Zanim nakręcił „Warszawę” (2003), tworzył filmy dokumentalne dla Telewizji Polskiej i sztuki teatralne. W 1999 roku wystawił „Skórzaną maskę” na podstawie dramatu Helmuta Kraussera, którą następnie zaadaptował w filmie „AlaRm” (2002). Zamknięta w krótkim metrażu opowieść artysty, który podejmuje grę z rzeczywistością, otworzyła mu drogę do kariery na wielkim ekranie.

Warszawa (2003) – debiut fabularny z nagrodą główną na festiwalu w Gdyni

To opowieść o mieście, które daje możliwości rozpoczęcia nowego etapu w życiu. Poprowadzone w wielogłosie historie głównych bohaterów pokazują, że nie jest to łatwe, ale jeśli mamy szczęście i jesteśmy odważni, to może się udać.

W postawach swoich bohaterów reżyser przemyca osobiste doświadczenie Warszawy. Na stronie culture.pl przytoczone są jego następujące słowa:

Zderzyłem się z tym miastem tak, jak zderzają się bohaterowie mojego filmu. Jak skończyłem Filmówkę, to wyszedłem z torbą z Dworca Centralnego i naprzeciwko mnie była jakaś dziwna, pusta przestrzeń. Oczywiście znałem ją wcześniej, ale teraz przyjechałem do tego miasta, żeby [...] znaleźć swoje miejsce w życiu. Nie miałem dokąd pójść, nie miałem gdzie spać [...]. To jest fascynujące, fantastyczne miasto, które cały czas odrasta, cały czas siebie szuka. Jest taką metaforą poszukiwania własnego kształtu, odpowiedzi na pytanie: „Kim jestem?”.

Jego bohaterami są:

  • Klara (Agnieszka Grochowska) – przyjechała do Warszawy, aby zamieszkać z narzeczonym,
  • Paweł (Łukasz Garlicki) – chłopak po domu dziecka przybył na rozmowę o pracę,
  • Wiktoria (Dominika Ostałowska) – dziewczyna zgadza się na propozycję nieznajomego mężczyzny,
  • ojciec poszukujący córki (Sławomir Orzechowski) – przyjechał do Warszawy samochodem dostawczym wyładowanym jabłkami,
  • kombatant (Andrzej Szenajch) – nie może odnaleźć się w mieście, które zapamiętał z czasów Powstania Warszawskiego.

Film zdobył Złote Lwy i pięć nagród indywidualnych na festiwalu w Gdyni w 2003 roku, a Dominika Ostałowska dodatkowo otrzymała także Orła w 2004 roku w kategorii: najlepsza rola drugoplanowa.

Lekcje pana Kuki (2008) – komedia obyczajowa o pracy za granicą

Film komediowy produkcji polsko-austriackiej opowiada o młodym mężczyźnie (Łukasz Garlicki), który myśli o wyjeździe za granicę, aby dorobić i zobaczyć trochę świata. Nie mając pojęcia, jak się do tego zabrać, postanawia poradzić się bardziej doświadczonego w zagranicznych podróżach pana Kuki (Andrzej Grabowski), znajomego rodziców. Za jego namową decyduje się pojechać do Wiednia.

Kiedy nadchodzi długo wyczekiwany dzień podróży, okazuje się, że rzeczywistość daleko odbiega od ideału, jaki przedstawiał Waldkowi pan Kuka. Do stolicy Austrii chłopak jedzie autobusem pełnym przemytników, przewożących z Polski kiełbasę i wódkę na handel. Na miejscu Waldemar poznaje Lothara (August Diehl), pianistę i kleptomana, który namawia go do drobnych kradzieży. Spotyka też Alę (Anna Przybylska), w której ramionach doświadcza pierwszej miłości.

Film jest adaptacją książki Radka Knappa, który razem z Dariuszem Gajewskim opracował scenariusz.

Obce niebo (2015) – thriller o emigracji na północ

Film opowiada o rodzicach, Basi i Marku (Agnieszka Grochowska i Bartłomiej Topa), którzy razem ze swoją córką Ulą (Barbara Kubiak) postanawiają zamieszkać w Szwecji. Jednak życie na granicy prawa skutkuje odebraniem im dziecka. Dziewczynka zostaje przekazana rodzinie zastępczej, ale Basia i Marek nie zamierzają odpuścić.

Agnieszka Grochowska za rolę w „Obcym niebie” otrzymała nagrodę główną na festiwalu w Gdyni w 2015 roku. Film został wyróżniony także na festiwalu Off Camera w 2016 roku, zdobywając dwie statuetki – dla Agnieszki Grochowskiej za najlepszą rolę żeńską i dla Dariusza Gajewskiego za reżyserię.

Legiony (2019) – dramat wojenny na rocznicę odzyskania niepodległości

Fikcyjni bohaterowie filmu Dariusza Gajewskiego osadzeni są w realiach historycznych. Ułan Tadek Zbarski (Bartosz Gelner) jest narzeczonym Aleksandry Tubilewicz (Wiktoria Wolańska), agentki wywiadu z Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego. Ich miłość zostaje wystawiona na próbę, kiedy Ola poznaje Józka Wieżę (Sebastian Fabijański) – żołnierza zbiegłego z armii carskiej.

W tle rozgrywającego się love story młodzi bohaterowie spotykają sztandarowe osobistości tamtych czasów, w tym Józefa Piłsudskiego (Jan Frycz), Stanisława Kaszubskiego (Mirosław Baka), rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza (Borys Szyc) czy Jerzego Topór-Kisielnickiego (Antoni Pawlicki).

Film powstał pod patronatem Ministerstwa Edukacji Narodowej z okazji setnej rocznicy odzyskania niepodległości. Melodramat o I wojnie światowej był nominowany do Orłów w 2020 roku w kategorii: najlepsza charakteryzacja.

Reklama

Życie prywatne Dariusza Gajewskiego

  • Reżyser od 2004 roku jest mężem Agnieszki Grochowskiej, z którą wielokrotnie współpracował przy swoich filmach.
  • Aktorka jest młodsza od niego o 15 lat, jednak różnica wieku nie stanowi dla nich problemu. Więcej o tym w artykule na temat ich związku.
  • Dariusz Gajewski i Agnieszka Grochowska mają dwóch synów – Władysława (ur. 2012) i Henryka (ur. 2016).
Reklama
Reklama
Reklama