Stała się jedną z popularniejszych postaci brytyjskiej rodziny królewskiej. Kim była Aleksandra Duńska?

Urodziła się w 1844 roku w Kopenhadze, jako córka króla Danii Chrystiana IX i Luizy z Hesji-Kassel. Jej braćmi byli królowie Fryderyk VIII, który władał Danią oraz Jerzy I, panujący w Grecji. Z kolei siostra Aleksandry Duńskiej, Dagmara, poślubiła cara Aleksandra III, co uczyniło ją carycą Rosji, którą nazywano również Marią Fiodorowną. Miała jeszcze jedną siostrę, Thyrę, ale to właśnie ona, Aleksandra, uważana była za najpiękniejszą. Życie nie szczędziło jej ciosów... Jakie sekrety skrywała?

Aleksandra Duńska: księżna Walii

Do 19. roku życia Aleksandra nosiła tytuł księżniczki Danii, a w 1863 roku została żoną najstarszego syna królowej Wiktorii i księcia Alberta - Edwarda, który nosił wówczas tytuł księcia Walii i tym samym wstąpiła do brytyjskiej rodziny królewskiej. Najstarsza córka króla Danii nie była jednak pierwszym wyborem na synową władców Wielkiej Brytanii, ale szybko okazało się, że jedynym. Królowa Wiktoria miała do Aleksandry kilka uprzedzeń, sympatyzowała ona bowiem z Niemcami, z kolei duńska księżniczka żywiła do Prus ogromną nienawiść wynikającą z ich napaści i odebrania ziem Danii w 1864 roku. Ostatecznie brytyjska królowa zaakceptowała przyszłą synową, ale te poglądy polityczne już na zawsze położą się cieniem na ich relacji.

Aleksandra Duńska otrzymała tytuł księżnej Walii i nosiła go najdłużej w historii - 38 lat. Urodziła księciu Edwardowi sześcioro dzieci, ale mimo dość licznego potomstwa, ich relacje nie układały się najlepiej. To księżna była tą, która poświęca dzieciom najwięcej uwagi i stara się być dobrą małżonką, Edward nie umiał skupić się na swojej rodzinie, nie zależało mu na dobru żony na tyle, żeby powstrzymać się od kolejnych romansów.

Jako księżna Walii Aleksandra roztaczała swój urok, była pełna klasy, piękna — łatwo zyskiwała sympatię. Prywatnie też ciężko było jej nie lubić — otwarta, ciepła i sympatyczna, udzielała się w dworskich aktywnościach. Chodziła na polowania, podobno bardzo to lubiła. Piękna żona Edwarda szybko zyskała przychylność wszystkich, poza królową Wiktorią; panie przez te wszystkie lata pozostały dla siebie oschłe i zdystansowane. Obie były z resztą bardzo uparte i każda do końca obstawała przy swoim. Aleksandra nie chciała, żeby matka jej męża towarzyszyła jej podczas porodów i za każdym razem podawała jej błędne daty.

Królowa Wielkiej Brytanii zmarła na początku XX wieku, w 1901 roku i tron objął jej syn. 9 sierpnia 1902 roku odbyła się uroczysta koronacja Edwarda i Aleksandry na króla i królową w opactwie Westminster.

Zobacz też: Słynny wywiad księżnej Diany z Martinem Bashirem: czy w The Crown ukazano prawdę?

Aleksandra Duńska i Edward VII

Aleksandra Duńska: problemy ze słuchem

Aleksandra Duńska od dziecka musiała mierzyć się z ubytkami słuchy. To schorzenie nie było przypadkowe, odziedziczyła je bowiem po swojej mamie, nosi ono nazwę otoskleroza. Medycyna na przełomie XIX i XX wieku nie mogła zaoferować królowej odpowiedniego leczenia, co przez lata doprowadziło ją do znacznej utraty słuchu. Czynnikiem, który przyspiesza rozwój choroby u kobiet przy otosklerozie, jest ciąża, być może sześciokrotny poród mógł się do tego przyczynić również w wypadku Aleksandry Duńskiej. Jak podkreśla w swoim artykule Anna Cierpicka-Świtkowska, żona księcia Walii zyskała szansę na poprawę słuchu, kiedy tuż przed koronacją otrzymała prezent ze Stanów Zjednoczonych — był nim jeden z pierwszych aparatów słuchowych. Przetestowany przez przyszłą królową Anglii, jak się okazało, znacznie poprawił komfort jej życia. Kiedy o tym skutecznym eksperymencie dowiedzieli się poddani, wieść bardzo szybko dotarła w inne zakątki świata — do Danii, Skandynawii, wkrótce całej Europy.

Aleksandra Duńska była również propagatorką w zupełnie innym aspekcie — mianowicie biżuterii. Piękną władczynię nazywa się dziś ikoną edwardiańskiego stylu i mówi się o niej jako o popularyzatorce biżuteryjnej obroży, dziś nazywanej też chokerem, aczkolwiek ten element jej wyglądu również wiązał się z pewnym defektem. Żona króla Edwarda na skutek urazu odniesionego w dzieciństwie, miała na szyi kilka widocznych blizn, których nie lubiła odsłaniać publicznie. W związku z tym Aleksandra Duńska nie rozstawała się ze swoją okalającą szyję kolią. Ten element biżuterii wkrótce stał się na tyle popularny, że wiele pań zaczęło naśladować styl królowej. Modne kobiety do tego stopnia chciały ubierać się i wyglądać jak Aleksandra, że w skrajnych przypadkach naśladowały nawet jej styl chodzenia, a był on dość charakterystyczny, bo królowa Wielkiej Brytanii kulała na jedną nogę.

Czytaj także: Były jak „stare dobre małżeństwo”. Historia skomplikowanej relacji księżniczki Małgorzaty i Królowej Matki

Aleksandra Duńska — koronacja na królową

Aleksandra Duńska: królowa Wielkiej Brytanii

Osiem lat po objęciu tronu, mąż Aleksandry Duńskiej zmarł. Królowa mimo ich trudnych relacji, bardzo przeżyła stratę Edwarda. Zależało jej na dobru małżonka na tyle, że przed jego śmiercią sprowadziła nawet jego kochankę na ostatnie pożegnanie.

Podczas tych kilku pierwszych lat, kiedy u boku Edwarda pełniła funkcję królowej-małżonki, zyskała ogromną przychylność poddanych. Ludzie czuli od niej ciepło i otwartość, podobnie z resztą jak wtedy, gdy była księżną Walii, jednak później jej status i tytuł stały się najważniejsze w całym kraju. Po śmierci swojego męża, już jako królowa-matka, nadal pracowała na miano jednej z popularniejszych postaci brytyjskiej rodziny królewskiej. Miała wówczas 65 lat, udzielała się charytatywnie, była pomysłodawczynią wielu docenianych przedsięwzięć, m.in. Korpusu Pielęgniarskiego Królowej Aleksandry.

Przez długi czas mówiono o Aleksandrze Duńskiej, że czas obchodzi się z nią nad wymiar łagodnie. Kiedy jeszcze pozwalało jej na to zdrowie, uprawiała dużo sportów — łyżwiarstwo, taniec. Królowa przez bardzo długi czas zachwycała wyglądem; jej wygląd zaczął ulegać zmianie podczas I wojny światowej. Nie było w tym z resztą nic nienaturalnego, władczyni osiągała już wówczas siódmą dekadę życia, ale proces starzenia był dla niej bardzo ciężki do zaakceptowania. Starała się ukryć upływ czasu mocnym makijażem i wymyślnymi welonami, które okalały jej twarz.

W ostatnich latach zmagała się też z coraz większymi problemami zdrowotnymi. Poza postępującą wadą słuchu zaczęła też tracić wzrok, co doprowadziło do kilku ekscentrycznych zachowań królowej. Miała ona podczas codziennych przejażdżek karetą, uprzejmie kłaniać się mijanym krowom pasącym się na polach.

Królowa-matka zmarła 20 listopada 1925 roku w wiejskiej rezydencji Sandringham House. Przyczyną śmierci był atak serca. Za kilka dni miała skończyć 81. urodziny, nie było jej to jednak dane... Pięć miesięcy później urodziła się jej prawnuczka, obecna królowa Anglii, Elżbieta II, która na cześć swojej prababki otrzymała na drugie imię Aleksandra.

Zobacz też: Historia Mohameda Al-Fayeda. Kim tak naprawdę jest miliarder z The Crown?