Zanim odszedł, spojrzał po raz ostatni na Rzym. Intymny portret ostatnich chwil papieża Jana Pawła II

Śmierć Jana Pawła II poruszyła miliony wiernych na całym świecie. Tysiące osób zgromadzonych przed budynkiem, w którym przebywał papież, inni nerwowo czuwający przy telewizorach i odbiornikach radiowych. Dokładnie 20 lat temu, 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37 serce Karola Wojtyły przestało bić. Tak o jego ostatnich momentach opowiadał jego prywatny opiekun, Massimiliano.

Ostatnie dni w Watykanie – cisza przed odejściem

Gdy Jan Paweł II zbliżał się do kresu życia, Watykan otuliła atmosfera niezwykłej ciszy. W Pałacu Apostolskim, gdzie przebywał, wszystko zwolniło – zarówno rytm codziennych obowiązków, jak i tempo przemijania. Ojciec Święty, mimo pogarszającego się stanu zdrowia, starał się pozostać jak najbliżej swoich najukochańszych miejsc. Jednym z nich był taras Pałacu Apostolskiego z widokiem na Rzym – miasto, które tak bardzo kochał.

W ostatnich dniach poprosił swojego opiekuna, Massimiliano, by zabrał go na taras, gdzie przez chwilę mógł w milczeniu kontemplować panoramę Wiecznego Miasta. To była jego osobista modlitwa – bez słów, tylko z oczami pełnymi światła i wdzięczności. „Był wczesny poranek. Ojciec Święty przyciągnął mnie do siebie i słabym głosem powiedział mi na ucho, że chciałby pójść na górę. Wziąłem go więc na ręce, przeniosłem z łóżka na wózek inwalidzki, zawiozłem do windy i pojechaliśmy. Moment, który potem nastąpił, był chyba najbardziej wyjątkowy w moim życiu – oprócz chwil narodzin moich dzieci. Czułem się jak w innym wymiarze. I nie było to doświadczenie tylko duchowe. Papież, mimo że był już naprawdę u kresu życia, tamtego ranka jeszcze ze mną rozmawiał, pełen zainteresowania pytał o mój dom, o rodzinę, głaskał mnie dłonią po ręce. Bycie świadkiem jego ogromnego cierpienia fizycznego, jego wyniszczającej choroby, tam na tarasie, kiedy patrzył na świat z góry przymkniętymi oczami, było czymś niesamowitym” opowiadał Massimiliano na łamach książki „Zdarzyło się w Watykanie. Nieznane historie zza Spiżowej Bramy” Magdaleny Wolińskiej-Riedi.

Zobacz też: Prawdziwa przyjaźń czy romantyczna miłość. Co łączyło Jana Pawła II z arystokratką?

Był przy nim, gdy odchodził – świadectwo, które łamie serce i wzrusza

Opiekun na łamach książki opowiedział, że ostatnie dni spędzone z papieżem były „najpiękniejszym czasem w całym jego życiu”. „Miałem ogromny przywilej dzielenia z Ojcem Świętym jego ostatniego okresu życia. Byłem przy nim bez przerwy przez cały najtrudniejszy czas choroby i powolnego odchodzenia. Dziś, z perspektywy czasu, jako najcenniejsze postrzegam to, że całą tę sytuację przeżywałem u niego w domu, przebywając z papieżem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Myślę, że był to najpiękniejszy czas w całym moim życiu. Atmosfera rodzinnego ciepła, jaka biła z tego miejsca, i niewyobrażalna głębia relacji Jana Pawła II z Bogiem, którą dostrzegałem każdego dnia, nawet w najboleśniejszych i najtrudniejszych chwilach, były dla mnie bezcenną lekcją życia” czytamy.

Opiekun wyznał, że w przeciągu kilku lat, które spędził u boku papieża, nawiązała się między nimi bardzo głęboka przyjaźń, chociaż Massimiliano miał wówczas zaledwie 35 lat. Nie przeszkadzało im to jednak w znalezieniu wspólnego języka. „Był przepełniony dobrem, a nade wszystko wiarą. Miał niesamowicie silną wiarę w Boga – może zabrzmi to niewiarygodnie i górnolotnie, ale dla mnie papież był cały przeniknięty Bogiem. Kiedy obejmowałem go ramionami, by go podtrzymać, przenieść czy obrócić, czułem niewytłumaczalną moc ducha, coś wielkiego, nieopisanego, co w nim drzemało. Czegoś takiego nie doświadczyłem nigdy, zbliżając się do żadnej innej osoby” opowiadał i kroczył u jego boku aż do ostatnich chwil...

Sprawdź również: Papieża poznała w szkole, przyjaźnili się przez siedem dekad. Znała go doskonale, lecz nigdy nie ujawniła jego najskrytszych tajemnic

„Pozwólcie mi odejść do domu Ojca” – ostatnie słowa papieża

Pomimo cierpienia, Jan Paweł II do ostatnich chwil zachował duchową jasność. Gdy lekarze zaproponowali przewiezienie go do szpitala, miał odpowiedzieć z głębokim spokojem: „Pozwólcie mi odejść do domu Ojca”. Słowa te zapadły głęboko w pamięć wszystkich obecnych – były nie tylko wyrazem wiary, ale i pogodzenia się z nieuniknionym. W piątek, 1 kwietnia 2005 roku, jego stan dramatycznie się pogorszył. W ostatnich chwilach przy papieżu czuwała najbliższa wspólnota. Wśród nich byli jego osobisty sekretarz Stanisław Dziwisz, siostry ze Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego oraz opiekunowie medyczni. W sobotę wieczorem, 2 kwietnia, około godziny 19:00 zapadł w śpiączkę. O godzinie 21:37 jego serce przestało bić. „To ja zobaczyłem, że to już koniec… I wyłączyłem monitor, kiedy papież przestał oddychać” opowiadał Massimiliano.

„Zrobiłem ostatnie EKG, które potwierdziło śmierć. Walczyłem ze sobą, z własnymi emocjami. Tłumaczyłem sobie, że muszę być twardy, niewzruszony, skoro wszyscy wokół mnie są w tym momencie zrozpaczeni. W środku cały drżałem, ale nie dałem tego po sobie poznać” mówił ze smutkiem opiekun papieża.

Źródło: Onet

Czytaj też: Ali Agca dopuścił się zamachu na papieża Jana Pawła II. Jak potoczyły się jego losy?