Małgorzata Kożuchowska odznaczona Krzyżem Kawalerskim przez prezydenta! Co mówiła nam o tradycyjnych wartościach?

Małgorzata Kożuchowska o karierze i macierzyństwie

Zachwyt. Pewnie mówi tak każda matka, ale rzeczywiście mój synek był śliczny, proporcjonalny, choć malutki. Mogłam patrzeć na niego godzinami. Po chwili pojawia się pewność, że cokolwiek się nie wydarzy, już nigdy nie będę sama. I poczucie, że odtąd jestem za kogoś naprawdę odpowiedzialna.

Jestem o wiele spokojniejsza. Nawet w pewnym momencie się tego przestraszyłam, bo zawsze, kiedy wchodziłam na plan, miałam spinkę, przejmowałam się. A teraz? Spokój, luz, dystans. Czy to normalne? Z drugiej strony dobrze mi z tym. Jestem też bardziej zadaniowa, już nie pozwalam, by czas przepływał mi przez palce. Zdarza się więc, że mówię na planie: „Kochani, skupmy się! Musimy już to zrobić! Musimy to zrobić!”. A potem jak na skrzydłach biegnę do syna. 

 

Mam oczywiście nadal swoje ambicje, swoje pasje, plany zawodowe. Mam poczucie, że wciąż wszystko, co najlepsze, mam przed sobą. Choć jednocześnie zdaję sobie sprawę, że pewne drzwi pozostają przede mną zamknięte, do pewnych ról się mnie nie dopuszcza. Więc gdybym nie miała dziecka, może kumulowałabym w sobie jakiś żal, gorycz, sarkazm. A tak mam kogoś, na kogo mogę skierować swoją energię, swoją miłość i to jest ważniejsze niż wszystkie niezagrane role. 

Poddałam się naprotechnologii, metodzie, która indywidualnie podchodzi do każdej kobiety. Po dwóch miesiącach leczenia byłam w ciąży. I dopiero wtedy pani doktor przyznała mojemu mężowi, że z badań wynikało, że miałam może dwa, może trzy procent szans na posiadanie dziecka...(...) W klinice, w której przyjmuje pani doktor, pojawiało się wiele par po nieudanych inseminacjach, przychodzą dziewczyny po kuracjach hormonalnych poprzedzających in vitro. Takie kuracje są niezwykle agresywną ingerencją we własny organizm. W ogromnej większości pary te były bardzo słabo zdiagnozowane. Po paru miesiącach starań o dziecko po prostu proponowano im in vitro. Siłą rzeczy sporo dowiedziałam się o skali tego problemu.

Małgorzata Kożuchowska o wierze

W świecie, gdzie wszystko zaczyna być płynne, relatywne, nieostre, posiadanie czegoś, czemu można być wiernym, jest komfortem. Dlatego jestem wdzięczna, że umiem wierzyć.

Czasem jest w nas zachłanność na życie, na wrażenia, ciekawość, która kusi, zwodzi. Ale wiem, że to ludzkie – błądzić, popełniać błędy. Ważne, żeby nie utknąć gdzieś na manowcach. Pamiętam czas, kiedy zaczęłam pragnąć rodziny, ale nic w moim życiu nie wskazywało na to, że ona jest możliwa. Zastanawiałam się, czy nie powinnam pogodzić się z tym, że to nie moja droga, czy jednak szukać dalej. Może oddać się w 100 procentach zawodowi, a resztę energii oddać charytatywnie – bo człowiek nie może żyć tylko dla siebie. Wtedy poznałam Bartka i wszystko stało się jasne. Dziś jestem mężatką i mamą. Ktoś mnie w pewnym momencie zawrócił, pokiwał palcem. Jestem wdzięczna za ten znak, za to, że go dostrzegłam. Moja stabilność jest głęboko umocowana w tym, że wiem, kim jestem, w co wierzę. Dzięki temu czuje, że jestem zaopiekowana. Nie jestem sama. To mi też daje pewność, że w życiu można przegapić wiele rzeczy, ale tych najważniejszych, tych kamieni milowych udało mi się nie przegapić.

Nie dopasowuję się do Bartka, on też nie musi dopasowywać się do mnie. Dużo rzeczy chcemy robić razem. Razem mieszkamy, jeździmy na wakacje, robimy zakupy i chodzimy na kolacje. Mam poczucie, że jest ktoś, kto w razie czego złapie mnie za rękę i powie: „Jestem z tobą bez względu na to, jaką decyzję podejmiesz”. To jest dla mnie bezpieczeństwo i wolność. Nie siedzimy sobie na głowie, nie zamęczamy się czekaniem na siebie. Mamy swoje grona przyjaciół. On spotyka się ze swoimi przyjaciółmi, a ja z kolegami z teatru czy z planów. Dużo wyjeżdżam sama i nie muszę się z niczego tłumaczyć.