Wybraliśmy dziesięć najlepszych filmów w karierze Cezarego Pazury! Sprawdźcie nasze propozycje.
1. Chłopaki nie płaczą
Kuba Brenner (Maciej Stuhr) to świetnie zapowiadający się skrzypek. Wplątuje się w kłopoty, gdy pomaga swojemu przyjacielowi Oskarowi (Wojciech Klata) w skorzystaniu z usług agencji towarzyskiej. Kiedy okazuje się, że nie mają pieniędzy, by zapłacić za usługi dziewczyn, ich opiekun zabiera z mieszkania Oskara wartościową figurkę. Próbując ją odzyskać, Kuba wplątuje się w sam środek mafijnego interesu, który próbują ubić Bolec (Michał Milowicz) oraz gangsterzy z Wybrzeża: Fred i Grucha (Cezary Pazura, Mirosław Zbrojewicz). W ręce Kuby przypadkiem trafia walizka pełna pieniędzy, a wkrótce jego tropem podążają bezwzględni gangsterzy.
Wyreżyserowana przez Olafa Lubaszenkę komedia gangsterska Chłopaki nie płaczą na stałe weszła do repertuaru najlepszych polskich komedii w historii. Napisana przez Mikołaja Korzyńskiego pełna jest cytatów, które na stałe weszły do języka potocznego. „Coco jambo i do przodu”, „Ty, jak ty się nazywasz, bo zapomniałem. Kolec, Stolec?”, „To, co dla ciebie jest sufitem, dla mnie jest podłogą”, „A historii tego swetra i tak byś nie zrozumiał”, „Człowieku, nie bądź takim materialistą, trzeba się wyluzować”, „Jestem synem króla sedesów. To wysoko postawiona poprzeczka” – podobne można by wymieniać jeszcze długo. Cezary Pazura wcielił się w filmie Chłopaki nie płaczą w rolę eleganckiego i bezwzględnego gangstera Freda, który nie daje sobie w kaszę dmuchać. Jego motto to: „Chcieliście wydymać Freda, to teraz Fred wydyma was”.
2. Kiler
Sympatyczny warszawski taksówkarz Jerzy Kiler (Cezary Pazura) zostaje brutalnie obudzony o świcie przez brygadę antyterrorystyczną. Okazuje się, że w jego taksówce odnaleziona została broń należąca do bezwzględnego płatnego zabójcy poszukiwanego przez policję. Taksówkarz zostaje uznany za legendarnego „Kilera” i z zarzutami trafia do więzienia. Szybko odbijają go stamtąd ludzie gangstera Stefana „Siary” Siarzewskiego (Janusz Rewiński). Siara ma dla Kilera dwa zlecenia: zabicie dziennikarki Ewy Szańskiej (Małgorzata Kożuchowska) oraz biznesmena Ferdynanda Lipskiego (Jan Englert). Chcąc nie chcąc Jurek nie ma wyboru i zmuszony jest udawać płatnego zabójcę.
Rola taksówkarza Jurka Kilera to prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalna rola w karierze Cezarego Pazury. Komedia kryminalna w reżyserii Juliusza Machulskiego podbiła polskie kina i rozpoczęła karierę scenarzysty Piotra Wereśniaka. Kiler jest jednym z niewielu polskich filmów – o ile nie jedynym – do którego prawa do realizacji zakupiono w Hollywood. Mówiło się, że amerykańską wersję filmu Machulskiego wyreżyseruje Barry Sonnenfeld, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło. Jurek Kiler powrócił w drugiej części filmu Machulskiego: Kiler-ów 2-óch. Cezary Pazura wcielił się w nim w dwie role: tytułowego Kilera oraz pułkownika Jose Arcadio Moralesa.
3. Psy
Franz Maurer (Bogusław Linda) z wykształcenia jest prawnikiem, jednak całą swoją karierę zawodową związał z UB. Po zmianie ustroju Franz przechodzi pozytywnie proces weryfikacyjny i zostaje wcielony w szeregi policji. Nie wszystkim jego znajomym się to udaje. Olo Żwirski (Marek Kondrat) zostaje zwolniony i musi szukać nowego zajęcia. Nawiązuje współpracę z byłym majorem SB, Grossem (Janusz Gajos). Gross i jego ludzie są między innymi odpowiedzialni za masakrę policjantów przeprowadzających akcję w jednym z trójmiejskich hoteli. W akcji brali udział także Franz i młody ambitny policjant Nowy (Cezary Pazura). Franz i Olo stają po dwóch stronach barykady, jednak osobą, która poróżni ich najbardziej będzie młoda Angela (Agnieszka Jaskółka).
Drugi film w reżyserskiej karierze Władysława Pasikowskiego na trwale przeszedł do kanonu polskiego kina zajmując w nim zasłużone wysokie miejsce. Psy okazały się ogromnym komercyjnym sukcesem, a o filmie mówili wszyscy. Pełen sensacyjnej akcji, soczystego języka i brutalności wzbudził wiele kontrowersji i zyskał miano obrazoburczego. Wyśmiewający narodowe świętości i kpiący z polskiej historii (głośna scena ze śpiewaną przez UB-ków piosenką „Janek Wiśniewski padł”) jednych oburzał, drugich zachwycał. Cezary Pazura wcielił się tu w rolę „twarzy nowego pokolenia polskich policjantów”, służbisty świeżo po szkole w Szczytnie – Waldemara Morawca, pseudonim Nowy. Powrócił do roli dwa lata później w kolejnej części kultowego filmu Pasikowskiego: Psy II: Ostatnia krew.
4. Tato
Michał (Bogusław Linda) to wzięty operator filmowy, który ze względu na nawał obowiązków zawodowych zaniedbuje życie rodzinne. Niezrównoważona żona Michała, Ewa (Dorota Segda) pewnego dnia nie wytrzymuje nerwowo i oskarża męża o pobicie. Nikt nie daje wiary tłumaczeniom Michała, a Ewa razem z siedmioletnią córką Kasią (Aleksandra Maliszewska) wyprowadza się do matki (Teresa Lipowska). W trakcie sprawy rozwodowej sąd przyznaje opiekę nad Kasią matce. I tak rzadkie spotkania Kasi z ojcem są potem cały czas ograniczane do minimum przez jego teściową. Michał szuka rozwiązania u działacza Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca, Cezarego Kujawskiego (Cezary Pazura), ale widząc, że stoi na straconej pozycji, decyduje się na drastyczne rozwiązanie.
Debiutujący za kamerą Maciej Ślesicki w trakcie realizacji filmu Tato inspirował się między innymi takimi filmami jak Sprawa Kramerów czy Papierowy księżyc, a nawet Fatalne zauroczenie. Efekt przypadł do gustu widzów, którzy tłumnie zapełnili kina. Tato został jednym z największych hitów sezonu, a w pamięci na długo pozostała m.in. kończąca film piosenka Przemysław Gintrowskiego „Tylko kołysanka”. W tym będącym połączeniem thrillera, komedii i wyciskacza łez filmie, Cezaremu Pazurze przypadła rola pozbawionego złudzeń działacza Stowarzyszenia Obrony Praw Ojca. „Człowieku, jak chcesz mieć dziecko to zabieraj je od matki i schowaj się tak, żeby nikt cię nie znalazł! Inaczej sąd stwierdzi, że oczywiście, twoja żona jest k...ą, ale ty jesteś pedałem, alkoholikiem, bezrobotnym, w najlepszym przypadku dozorcą” – radzi swoim słuchaczom. Podobnie jak i cztery lata wcześniej za rolę w Krollu, Pazura za rolę Kujawskiego odebrał nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych.
5. Nic śmiesznego
Adam Miauczyński (Cezary Pazura) leżąc na stole w prosektorium i czekając na pogrzeb zaczyna podsumowywać swoje życie. „Nie spotkało mnie w życiu nic śmiesznego” – zapowiada historię, którą zaraz opowie. Już od małego Miauczyński miał pod górkę. Pozostawiony bez opieki zaraz po porodzie boleśnie obtarł sobie nogi, a blizny zostały mu do końca życia. Rodzice woleli, żeby był dziewczynką, więc mama ubierała go w sukienki. Choć studia na wydziale reżyserii skończył z wyróżnieniem, to przez całą karierę pełnił na planach rolę drugiego reżysera. W życiu osobistym Miauczyńskiego również nie czekało nigdy nic dobrego. Mimo to każdego dnia wychodził z domu z nadzieją, że w końcu spotka tę jedyną.
Adam Miauczyński to postać, która przewija się w większości filmów Marka Koterskiego. Cezary Pazura wcielił się w jego rolę w filmach Nic śmiesznego i Ajlawju. Potem Miauczyńskim byli jeszcze Marek Kondrat w filmie Dzień świra oraz Adam Woronowicz w filmie Baby są jakieś inne. Nic śmiesznego, podobnie jak i reszta filmów Koterskiego, wymyka się klasyfikacji gatunkowej. Najbliższy czarnej komedii opowiada słodko-gorzką historię niezadowolonego z życia reżysera filmowego, którego losy przez wielu porównywane były do Piszczyka z filmu Andrzeja Munka Zezowate szczęście. Podobnie jak i w innych swoich filmach, także i tutaj Koterski piętnuje polskie przywary i wyśmiewa krajową rzeczywistość.
6. Kroll
Marcin Kroll (Olaf Lubaszenko) to żołnierz służby zasadniczej, który na kilka dni przed ważnymi manewrami dezerteruje z wojska. Powodem ucieczki jest wiadomość o zdradzie żony (Ewa Bukowska) z jego najlepszym przyjacielem (Dariusz Kordek). A także samobójstwo szeregowca Chudego (Tadeusz Szymków), który nie wytrzymuje prześladowań ze strony starszego wojska. Dowództwo armii nie może pozwolić sobie na kolejny skandal. Z misją odnalezienia Krolla, zanim wiadomość o jego dezercji przedostanie się do mediów, wysłany zostaje porucznik Arek (Bogusław Linda). W poszukiwaniach Krolla pomoże mu przebywający na przepustce sierżant Wiaderny (Cezary Pazura).
Kroll to bez wątpienia jeden z najgłośniejszych polskich debiutów reżyserskich lat 90. XX wieku. Władysław Pasikowski w brawurowy sposób dołączył nim do elity polskich twórców filmowych, co potwierdził już rok później filmem Psy. Kroll był zarazem pracą dyplomową Pasikowskiego. Wielu upatrywało w Krollu pierwszego amerykańskiego filmu produkcji polskiej, a wraz z zachwytami krytyków przyszły też nagrody. Dwie z nich trafiły też do Cezarego Pazury, który na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych został nagrodzony za najlepszą drugoplanową rolę męską, a także otrzymał Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji. Na tym samym festiwalu Władysław Pasikowski odebrał nagrodę za najlepszy debiut roku.
7. Psy II: Ostatnia krew
Franz Maurer (Bogusław Linda) wychodzi z więzienia dzięki dolarom brata z Nowej Zelandii. Na wolności czeka już na niego stary kumpel Waldek Morawiec (Cezary Pazura), u którego zatrzymuje się na kilka dni. Choć ma załatwioną nową pracę, to długo nie wytrzymuje w hucie, z której zostaje zwolniony z łatką łamistrajka. Z propozycją nowego zajęcia zwraca się do niego dawny znajomy, handlarz bronią Radosław Wolf (Artur Żmijewski). Proponuje wyjazd pod rosyjską granicę i odebranie dużej kwoty pieniędzy od rosyjskich gangsterów. Maurerowi i Wolfowi pomaga Morawiec, który przeczuwa, że za misją Wolfa kryje się jakieś drugie dno.
Sukces pierwszej części filmu Psy był tak ogromny, że nikogo nie zdziwiło, że zaledwie dwa lata później na ekrany kin trafiła jego kontynuacja. Psy II: Ostatnia krew Pasikowskiego nie miała już takich ambicji jak część pierwsza. Na bok odłożone zostały polityczne aluzje, a na pierwszy plan wyłoniła się sensacyjna akcja po raz kolejny wzorowana na amerykańskim kinie. Niektórzy dopatrywali się w kontynuacji Psów wpływów debiutanckiego filmu Quentina Tarantino: Wściekłe psy. Cezary Pazura powrócił do roli Waldka Morawca i po raz kolejny zaserwował kilka tekstów, które przeszły do historii polskiego kina.
8. Sztos
Początek lat 70., Trójmiasto. Kazik Czarnecki, pseudonim Synek (Cezary Pazura), próbuje urządzić się po półtorarocznej odsiadce. Nie odpowiada mu jednak załatwiona przez brata posada przy malowaniu statków. Decyduje się odnowić znajomość z dawnym kumplem Erykiem (Jan Nowicki), który jest ekspertem od oszustw walutowych. Od tej pory Eryk razem z Synkiem naciągają cudzoziemców próbujących nielegalnie wymienić u nich waluty. Kiedy Eryk zostaje oszukany przez Gruchę (Krzysztof Zaleski), postanawia się na nim odegrać. Wcześniej jednak wybiera się z Synkiem na Mazury, gdzie mają nadzieję na zdobycie dużej kwoty pieniędzy niezbędnych do planowanego przekrętu.
Sztos to dobrze przyjęty reżyserski debiut Olafa Lubaszenko. Scenariusz do tego sensacyjnego filmu z elementami komediowymi napisał Jerzy Kolasa, który w latach siedemdziesiątych obracał się w kręgach trójmiejskiego półświatka. W epizodach w filmie Sztos wystąpili między innymi Przemysław Saleta, a także Nikodem Skotarczyk pseudonim Nikoś – słynny polski gangster, który został zastrzelony rok po premierze filmu Lubaszenki. Czternaście lat później do kin trafiła druga część filmu Sztos, ale nie była już tak dobra jak jej poprzednik.
9. Kariera Nikosia Dyzmy
Nikodem Dyzma, pseudonim Nikoś (Cezary Pazura) to pracownik firmy pogrzebowej, którego specjalnością są kwieciste mowy pogrzebowe. Pewnego dnia za sprawą podkradzionego zaproszenia udaje mu się wkręcić na koktajl dyplomatyczny. W jego trakcie obrzuca inwektywami gościa, który, jak się okazuje, jest wiceministrem. Terkowskiego (Lew Rywin) nie lubi nikt, stąd śmiałość Dyzmy robi wrażenie na wszystkich gościach bankietu. Wkrótce szepcze się po kątach, że tajemniczy nieznajomy to doktor ekonomii i utalentowany biznesmen. Tak rozpoczyna się jego polityczna kariera na wielką skalę.
W filmie Kariera Nikosia Dyzmy wyreżyserowanym przez Jacka Bromskiego, Cezary Pazura zmierzył się z legendą. Wcześniej w inspirowanym książką Tadeusza Dołęgi-Mostowicza serialu Jana Rybkowskiego i Marka Nowickiego w postać Nikodema Dyzmy wcielił się nieodżałowany Roman Wilhelmi. Pazura poradził sobie z zadaniem, choć film Bromskiego nie wytrzymał porównań z bliskim ideału serialowym poprzednikiem. Mimo to ponadczasowa wartość powieści Dołęgi-Mostowicza sprawiła, że wciąż aktualny temat chama na salonach był na tyle atrakcyjny, że sprawdził się po raz kolejny. A postać Dyzmy po dziś dzień pozostaje synonimem kariery, jaką można zrobić nie posiadając ani ogłady ani odpowiedniego wykształcenia.
10. Szczęśliwego Nowego Jorku
Sześcioro polskich emigrantów przed laty wyruszyło do Stanów w pogoni za amerykańskim snem. Jednak miejscowa rzeczywistość nie okazała się tak kolorowa, jak się tego spodziewali. Tęskniąc za domem, żyjąc na granicy ubóstwa i harując od świtu do zmierzchu wysyłają do swoich rodzin nagrania wideo, w których zakłamują rzeczywistość. Wśród nich są m.in. Leszek „Azbest” (Cezary Pazura), „Profesor” (Janusz Gajos), Teresa „Teriza” (Katarzyna Figura) oraz Ignacy „Potejto” (Zbigniew Zamachowski). Trzy kolejne Wigilie Bożego Narodzenia zmienią ich życia na zawsze.
Inspiracją do nakręcenia tego gorzkiego obrazu polskiej emigracji zarobkowej przez Janusza Zaorskiego był dramat „Cud Na Greenpoincie” autorstwa Edwarda Redlińskiego. Redliński przelał na papier refleksje związane z jego pobytem w Stanach. Pomimo recenzji, w których podkreślano, że Zaorski nie opowiedział niczego, co wcześniej można by zobaczyć w sztukach Sławomira Mrożka i Janusza Głowackiego, to film Szczęśliwego Nowego Jorku okazał się finansowym sukcesem. Nie bez znaczenia w jego odniesieniu była obsada naszpikowana chyba wszystkimi gwiazdami polskiego kina lat 90. ubiegłego wieku. W tym Cezarym Pazurą.
