Najlepsze musicale filmowe. Ranking Top 10

Republika Weimarska, rok 1931. Mieszkający w Berlinie brytyjski pisarz Brian Roberts (Michael York) utrzymuje się z dawania lekcji angielskiego. Jego sąsiadką jest amerykańska artystka i gwiazda kabaretu Sally Bowles (Liza Minelli). Brian i Sally zostają kochankami.  Ich związek komplikuje się za sprawą bogatego arystokraty Maximiliana von Heune (Helmut Griem). Sally zachodzi w ciążę, ale nie jest pewna tego, kto jest ojcem dziecka. Uważa również, że nie jest stworzona do nudnego życia kury domowej, które oferuje jej Brian. Tymczasem do władzy zaczynają dochodzić naziści.

W terminologii bokserskiej film „Kabaret” w reżyserii Boba Fosse’a należałoby określić mianem jednego z najlepszych filmów wszech czasów bez podziału na gatunki. „Kabaret” został oparty na motywach broadwayowskiego musicalu pod tym samym tytułem autorstwa Johna Kandera i Freda Ebba. Ten z kolei był adaptacją powieści Christophera Isherwooda „Goodbye to Berlin” po raz pierwszy przeniesionej na deski sceniczne w sztuce „I Am a Camera” z 1951 roku. W filmowej wersji „Kabaretu” zostało użytych tylko kilka utworów z musicalowej wersji, a pozostałe zostały napisane specjalnie do filmu przez Kandera i Ebba. Dramatyczna opowieść rozgrywająca się w tle budzącego się nazizmu została nagrodzona ośmioma Oscarami. Wśród statuetek nie było tej dla najlepszego filmu. Tym samym po dziś dzień „Kabaret” Fosse’a pozostaje rekordzistą pod względem filmów z największą ilością zdobytych Oscarów, które nie zwyciężyły w najważniejszej kategorii. „Kabaret” został nagrodzony m.in. za najlepszą reżyserię, zdjęcia i muzykę. Oscary otrzymali też Liza Minnelli za najlepszą rolę żeńską i Joel Grey za najlepszą drugoplanową rolę męską.

Dorotka (Judy Garland) mieszka razem ze swoim psem Toto na należącej do jej wujostwa farmie w stanie Kansas. Kiedy Toto grozi uśpienie, Dorotka postanawia uciec z domu, by ratować pupila. Niedługo potem wraca, ale cały dom zostaje porwany przez tornado i ląduje tajemniczej krainie Oz. Chcąc wrócić do domu, Dorotka musi udać się do stolicy Oz, Szmaragdowego Grodu. Tam mieszka władca krainy, a zarazem potężny czarnoksiężnik, który może jej w tym pomóc. W trakcie podróży dołączają do niej nowi towarzysze: Blaszany Drwal (Jack Haley), Strach na Wróble (Ray Bolger) i Tchórzliwy Lew (Bert Lahr). Dorotce zagraża Zła Czarownica z Zachodu (Margaret Hamilton), która chce zemścić się za śmierć swojej siostry.

„Czarnoksiężnik z krainy Oz” w reżyserii Victora Flemynga, Kinga Vidora, George’a Cukora, Richarda Thorpe’a i Normana Tauroga to film legenda, powszechnie uznawany za jeden z najlepszych i najważniejszych filmów w historii kina. To zarazem najbardziej znana adaptacja dziecięcej książki „Czarnoksiężnik z krainy Oz” (oryg. „The Wonderful Wizard of Oz”) napisanej przez Lymana Franka Bauma. Film „Czarnoksiężnik z krainy Oz” to nieśmiertelna ikona amerykańskiej popkultury, do której historii przeszedł za sprawą fantastycznej historii, ścieżki dźwiękowej, zapadających w pamięć bohaterów i wykorzystaniu technologii Technicolor. Na koncie filmu znajduje się sześć nominacji do Oscara, które zamieniły się w dwie statuetki dla najlepszej muzyki i najlepszej filmowej piosenki (wykonywana przez Judy Garland „Over the Rainbow”). „Czarnoksiężnik z krainy Oz” był także nominowany w kategorii dla najlepszego filmu roku, ale uległ filmowi „Przeminęło z wiatrem”.

Claude Hooper Bukowski (John Savage) to naiwny chłopak, który przyjeżdża do Nowego Jorku z Oklahomy. Claude został powołany do wojska i niedługo wyruszy, by walczyć w Wietnamie. Zwiedzając przed wylotem miasto, Claude spotyka grupę hippisów, na czele której stoi George Berger (Treat Williams). Młodzi ludzie wciągają go w swój wyidealizowany świat, a także pomagają w odnalezieniu tajemniczej dziewczyny (Beverly D’Angelo), w której Claude się zakochał. Bukowski nie zamierza jednak porzucić wojska i wiedziony poczuciem obowiązku wciąż chce walczyć w Wietnamie.

Antywojenny musical w reżyserii Milosa Formana to kinowa ekranizacja broadwayowskiego musicalu „Hair: An American Tribal Love-Rock Musical” stworzonego przez Gerome’a Ragniego, Jamesa Rado i Galta McDermota. Opowiadający o hippisowskiej kontrkulturze i rewolucji seksualnej końca lat 60. XX wieku przedstawił światu kilka utworów, które zostały hymnami ruchów sprzeciwiających się udziałowi amerykańskich wojsk w Wietnamie. „Aquarius” czy „Let the Sunshine In” po dziś dzień znajdują pewne miejsce na listach największych musicalowych przebojów wszech czasów. Nie wszystkie utwory z oryginalnego musicalu znalazły się w filmie, a piosenka „Somebody to Love” została skomponowana specjalnie z myślą o filmowej wersji „Hair”. Film Formana został nominowany do Złotych Globów w dwóch kategoriach: najlepszy film (musical bądź komedia) oraz wschodząca gwiazda roku (Treat Williams).

Don Lockwood (Gene Kelly) to gwiazdor niemego kina, którego męczy zaaranżowany z powodów marketingowych związek z aktorką Liną Lamont (Jean Hagen). Uciekając przed nią i przed fanami po premierze swojego najnowszego filmu, Lockwood wsiada do samochodu przejeżdżającej w pobliżu Kathy Selden (Debbie Reynolds). Tak się składa, że Kathy marzy się kariera aktorska. Tymczasem premiera pierwszego filmu dźwiękowego zmusza studio Lockwooda do zamienienia kręconego właśnie filmu „The Dueling Cavalier” w musical. Kathy dołącza do pracujących nad nim Dona oraz jego przyjaciela Cosmo (Donald O’Connor).

„Deszczowa piosenka” nie od razu przypadła do gustu widzów. Romantyczna komedia opowiadająca o Hollywood ery przejściowej pomiędzy kinem niemym, a filmami dźwiękowymi dopiero po latach zyskała miano jednego z najlepszych musicali w historii kina i najlepszego filmu bez podziału na kategorie. Do historii kina przeszła tytułowa „Deszczowa piosenka” brawurowo wykonana w strugach deszczu przez Gene’a Kelly’ego. Na przygotowanej w 2017 roku przez magazyn „Sight & Sound” liście pięćdziesięciu najlepszych filmów wszech czasów, film Stanleya Donena i Gene’a Kelly’ego zajął wysokie dwudzieste miejsce. Na koncie „Deszczowej piosenki” są m.in. dwie nominacje do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej (Jean Hagen) i za najlepszą muzykę (Lennie Hayton) oraz Złoty Glob dla Donalda O’Connora za najlepszą rolę męską w komedii lub musicalu.

Tewje (Topol) to ubogi żydowski mleczarz, który razem z rodziną mieszka w ukraińskiej wiosce Anatewka. Mężczyzna zaprasza w swoje skromne progi marksistę Perchika (Paul Michael Glaser), by w zamian zajął się nauczaniem jego trzech córek: Tzeitel, Hodel i Chawy (Rosalind Harris, Michele Marsh, Neva Small). W Perchiku zakochuje się Hodel. Właśnie trwają przygotowania do ślubu Tzeitel z bogatym wdowcem Lejzerem Wolfem (Paul Mann), ale dziewczyna zakochana jest w młodym Motelu Kamzoilu (Leonard Frey). Przed Tewjem trudne zadanie przekonania żony Golde (Norma Crane), by zrezygnowała z wesela najstarszej córki. Tymczasem nadchodzą ciężkie czasy, a Żydzi na rozkaz cara zostają wyrzucani z wiosek, w których mieszkali.

Zarówno broadwayowski musical „Skrzypek na dachu” z 1964 roku jak i jego filmowa wersja wyreżyserowana przez Normana Jewisona zostały oparte na motywach opowiadań autorstwa Sholema Aleichema. Fabuła filmu skupia się wokół mleczarza Tewjego, który stara się zachować religijne i kulturowe żydowskie tradycje, co jest coraz trudniejsze w związku ze zmieniającym się światem i nadchodzącą rewolucją rosyjską. „Skrzypek na dachu” został nominowany do ośmiu Oscarów – w tym dla najlepszego filmu roku – zwyciężając w trzech kategoriach (najlepsza muzyka, zdjęcia i dźwięk). Największą popularnością spośród utworów wykonywanych w filmie „Skrzypek na dachu” po dziś dzień cieszy się śpiewana przez Tewjego piosenka „If I Were a Rich Man”.