Najlepsze filmy o tańcu. Ranking Top 10 najlepszych filmów tanecznych

Latem 1963 roku 17-letnia Frances „Baby” Houseman wybiera się z rodzicami do kurortu położonego w górach Catskill. Idealistce i przyszłej studentce ekonomii wpada w oko miejscowy instruktor tańca, Johnny Castle (Patrick Swayze). Niedługo potem odkrywa, że wieczorami pracownicy hotelu urządzają zamknięte imprezy taneczne. Kiedy okazuje się, że stała partnerka Johnny’ego, Penny (Cynthia Rhodes) jest w ciąży, pojawia się pomysł, by w zbliżającym się ważnym dla nich występie zastąpiła ją Baby. Wcześniej jednak, w tajemnicy przed surowym ojcem, będzie musiała przejść intensywny kurs tańca pod okiem Johnny’ego. W jego trakcie zakochuje się w instruktorze tańca jeszcze bardziej.

Czy „Wirujący seks” to najlepszy film o tańcu? Dyskusyjne. Bez dyskusji pozostaje jednak fakt, że to najbardziej ukochany przez widzów film o tańcu. Film legenda, do którego popularności przyczyniło się jego pojawienie się na kasetach wideo. Film Emile’a Ardolino został pierwszym filmem w historii, którego wydanie VHS rozeszło się w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Niskobudżetowy „Wirujący seks” (lepiej znany w Polsce pod oryginalnym tytułem „Dirty Dancing”) przyniósł dochód przekraczający 200 milionów dolarów, a równie wielką popularnością cieszyła się jego ścieżka dźwiękowa. Znalazła się na niej m.in. nagrodzona Oscarem piosenka „(I’ve Had) The Time of My Life” w wykonaniu Billa Medleya i Jennifer Warnes. Rola Johnny’ego Castle’a przyniosła Patrickowi Swayze zasłużoną sławę, czyniąc z niego gwiazdora. W 2017 roku nakręcony został telewizyjny remake filmu „Wirujący seks”, ale nikomu nie przypadł do gustu. Oryginalny „Dirty Dancing” wciąż pozostaje jednym z najchętniej oglądanych romantycznych filmów w historii kina.

Fikcyjne angielskie miasteczko Everington, rok 1984. 11-letni Billy Elliot (Jamie Bell) kocha taniec i marzy o tym, by w przyszłości zostać tancerzem baletu. Billy’ego wychowuje samotnie owdowiały ojciec, górnik Jackie (Gary Lewis). Tata chciałby, aby Billy zmężniał i nauczył się boksować. Wysyła syna na treningi bokserskie, ale Billy’emu się to nie podoba. W tej samej sali po godzinach odbywają się lekcje baletu. Billy zaczyna na nie uczęszczać, ale szybko dowiaduje się o tym jego ojciec i zabrania mu kontynuowania treningów tanecznych. Chłopak w tajemnicy przed ojcem nie rezygnuje z marzeń. Pomaga mu w tym nauczycielka tańca Sandra Wilkinson (Julie Walters). Kobieta wierzy, że utalentowany Billy ma szansę na naukę w londyńskiej Royal Ballet School.

Historia zmagania się z przeciwnościami losu to podstawa wielu filmów o tańcu. Nie inaczej jest w przypadku wyreżyserowanego przez Stephena Daldry’ego filmu „Billy Elliot”. Główny bohater zmagać musi się nie tylko ze swoim ojcem i jego wyobrażeniem męskości, ale także ze stereotypowym myśleniem związanym z męskimi solistami w balecie. Umiejscowiony w połowie lat 80. XX wieku w małym górniczym miasteczku film „Billy Elliot” spodobał się krytykom, ale również widzom. Nakręcony za 3 miliony funtów brytyjski dramat społeczny zarobił w kinach ponad 70 milionów funtów. W 2001 roku na podstawie scenariusza powstała książka autorstwa Melvina Burgessa. Cztery lata później na West Endzie wystawiony został „Billy Elliot the Musical”. Przedstawienie w 2008 roku trafiło na Broadway. Film Daldry’ego został nominowany do Oscara w trzech, a do Złotego Globu w dwóch kategoriach. Triumfował też podczas ceremonii rozdania nagród BAFTA. Nominowany w trzynastu kategoriach, zwyciężył w trzech: najlepszy film, najlepszy aktor pierwszoplanowy (Bell), najlepsza aktorka drugoplanowa (Walters). W 2004 roku magazyn „Total Film” umieścił „Billy’ego Elliota” na 39. miejscu najlepszych brytyjskich filmów w historii.

Dyskoteka na Brooklynie to jedyne miejsce, w którym 19-letni Tony Manero (John Travolta) może poczuć, że żyje. Mieszkający z rodziną i pracujący na kiepsko płatnej posadzie sprzedawcy w lokalnym sklepie chłopak jest królem parkietu. Podziwiany przez innych bywalców dyskoteki zgadza się na propozycję zakochanej w nim Annette (Donna Pescow). Dziewczyna przekonuje go, by zatańczył razem z nią na zbliżającym się konkursie tańca. Niedługo potem Tony poznaje Stephanie Mangano (Karen Lynn Gorney), która tańczy o wiele lepiej od Annette. Manero porzuca starą partnerkę i przekonuje Stephanie, by to ona zatańczyła z nim w konkursie.

Wystarczyły dwie role w „Gorączce sobotniej nocy” oraz musicalu „Grease” by uczynić z Johna Travolty największą gwiazdę drugiej połowy lat siedemdziesiątym XX. wieku. W pierwszym z nich, wyreżyserowanym przez Johna Badhama „Saturday Night Fever”, przenosimy się razem z bohaterami w sam środek ery disco. Scenariusz filmu powstał na motywach artykułu „Tribal Rites of the Saturday Night” napisanego przez Nika Cohna i opublikowanego w 1976 roku w magazynie „New York”. Blisko dwadzieścia lat później  Cohn przyznał się do tego, że zmyślił treść artykułu, nie potrafiąc znaleźć sensu wśród zachowań młodzieży będącej bywalcami klubów disco. Film Badhama pomógł spopularyzować muzykę disco, a ścieżka dźwiękowa z przebojami skomponowanymi przez grupę BeeGees po dziś dzień pozostaje jednym z najczęściej sprzedawanych soundtracków w historii kina. W 1983 roku nakręcona została kontynuacja filmu „Gorączka sobotniej nocy”, wyreżyserowany przez Sylvestra Stallone film „Staying Alive”. Nie odniósł jednak takiego sukcesu jak pierwsza część.

Nastoletni Ren McCormack (Kevin Bacon) przeprowadza się razem z matką z Chicago do małego miasteczka Bomont. W nowym liceum szybko zaprzyjaźnia się z Willardem Hewittem (Chris Penn). Dowiaduje się od niego, że w całym miasteczku panuje zakaz tańca oraz słuchania muzyki, nad którym czuwa miejscowy pastor Shaw Moore (John Lithgow). Ren zakochuje się w córce Moore’a, zbuntowanej Ariel (Lori Singer). Razem z nią, Willardem i jego dziewczyną Rusty (Sarah Jessica Parker) postanawia znaleźć sposób na obejście zakazu pastora i urządzenie balu maturalnego dla jego klasy z liceum.

Wyreżyserowany przez Herberta Rossa dramat muzyczny „Footloose” został luźno oparty na prawdziwej historii, jaka rozegrała się w małym miasteczku Elmore City w amerykańskim stanie Oklahoma. Rolą Rena McCormicka, która ostatecznie trafiła do Kevina Bacona, zainteresowani byli najbardziej rozchwytywani naówczas aktorzy młodego pokolenia, m.in. Kevin Bacon i Rob Lowe. Wśród kandydatek do roli zbuntowanej Ariel była między innymi Madonna. W tej opowieści o dorastaniu, młodzieńczym buncie i radości z życia ograniczanej przez zakazy można zobaczyć nie tylko wiele scen tanecznych, ale również usłyszeć świetną muzykę. Na ścieżce dźwiękowej filmu „Footloose” znalazły się m.in. takie utworzy jak „Footloose” Kenny’ego Logginsa czy „Holding Out for a Hero” Bonnie Tyler ilustrujący słynną scenę wyścigu na traktorach.

Rok 1932, czasy wielkiego kryzysu. Niespełniony reżyser Robert Syverton (Michael Sarazin) zostaje partnerem cynicznej Glorii (Jane Fonda), z którą startuje w maratonie tanecznym. Para, która jako ostatnia zostanie na parkiecie otrzyma nagrodę w wysokości półtora tysiąca dolarów. Wśród uczestników maratonu są m.in. marynarz Harry Kline (Red Buttons), aktorzy Alice (Susannah York) i Joel (Robert Fields) oraz farmer James (Bruce Dern) i jego ciężarna żona Ruby (Bonnie Bedelia). Nagroda pieniężna to szansa dla każdego z nich, by wyrwać się z rosnącej nędzy. Dlatego będą tańczyć do upadłego, aby zwyciężyć.

„Czyż nie dobija się koni?” w reżyserii Sydneya Pollacka to jeden z najbardziej utytułowanych filmów tanecznych w historii kina. Dzieło Pollacka zostało nominowane do Oscarów w dziewięciu kategoriach, w tym za najlepszą reżyserię i scenariusz. Jednocześnie „Czyż nie dobija się koni?” nie został nominowany w kategorii dla najlepszego filmu roku, co sprawiło, że przeszedł do historii Akademii jako film z największą ilością nominacji z wyjątkiem tej najważniejszej. Ostatecznie Oscar trafił jedyni do Giga Younga za rolę promotora i głównego prowadzącego maraton taneczny MC Rocky’ego. Chwalony przez krytyków dramat okazał się punktem zwrotnym w aktorskiej karierze Jane Fondy.