Najlepsze filmy z Cezarym Pazurą. Ranking Top 10

Marcin Kroll (Olaf Lubaszenko) to żołnierz służby zasadniczej, który na kilka dni przed ważnymi manewrami dezerteruje z wojska. Powodem ucieczki jest wiadomość o zdradzie żony (Ewa Bukowska) z jego najlepszym przyjacielem (Dariusz Kordek). A także samobójstwo szeregowca Chudego (Tadeusz Szymków), który nie wytrzymuje prześladowań ze strony starszego wojska. Dowództwo armii nie może pozwolić sobie na kolejny skandal. Z misją odnalezienia Krolla, zanim wiadomość o jego dezercji przedostanie się do mediów, wysłany zostaje porucznik Arek (Bogusław Linda). W poszukiwaniach Krolla pomoże mu przebywający na przepustce sierżant Wiaderny (Cezary Pazura).

Kroll to bez wątpienia jeden z najgłośniejszych polskich debiutów reżyserskich lat 90. XX wieku. Władysław Pasikowski w brawurowy sposób dołączył nim do elity polskich twórców filmowych, co potwierdził już rok później filmem Psy. Kroll był zarazem pracą dyplomową Pasikowskiego. Wielu upatrywało w Krollu pierwszego amerykańskiego filmu produkcji polskiej, a wraz z zachwytami krytyków przyszły też nagrody. Dwie z nich trafiły też do Cezarego Pazury, który na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych został nagrodzony za najlepszą drugoplanową rolę męską, a także otrzymał Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji. Na tym samym festiwalu Władysław Pasikowski odebrał nagrodę za najlepszy debiut roku.

Franz Maurer (Bogusław Linda) wychodzi z więzienia dzięki dolarom brata z Nowej Zelandii. Na wolności czeka już na niego stary kumpel Waldek Morawiec (Cezary Pazura), u którego zatrzymuje się na kilka dni. Choć ma załatwioną nową pracę, to długo nie wytrzymuje w hucie, z której zostaje zwolniony z łatką łamistrajka. Z propozycją nowego zajęcia zwraca się do niego dawny znajomy, handlarz bronią Radosław Wolf (Artur Żmijewski). Proponuje wyjazd pod rosyjską granicę i odebranie dużej kwoty pieniędzy od rosyjskich gangsterów. Maurerowi i Wolfowi pomaga Morawiec, który przeczuwa, że za misją Wolfa kryje się jakieś drugie dno.

Sukces pierwszej części filmu Psy był tak ogromny, że nikogo nie zdziwiło, że zaledwie dwa lata później na ekrany kin trafiła jego kontynuacja. Psy II: Ostatnia krew Pasikowskiego nie miała już takich ambicji jak część pierwsza. Na bok odłożone zostały polityczne aluzje, a na pierwszy plan wyłoniła się sensacyjna akcja po raz kolejny wzorowana na amerykańskim kinie. Niektórzy dopatrywali się w kontynuacji Psów wpływów debiutanckiego filmu Quentina Tarantino: Wściekłe psy. Cezary Pazura powrócił do roli Waldka Morawca i po raz kolejny zaserwował kilka tekstów, które przeszły do historii polskiego kina.

Początek lat 70., Trójmiasto. Kazik Czarnecki, pseudonim Synek (Cezary Pazura), próbuje urządzić się po półtorarocznej odsiadce. Nie odpowiada mu jednak załatwiona przez brata posada przy malowaniu statków. Decyduje się odnowić znajomość z dawnym kumplem Erykiem (Jan Nowicki), który jest ekspertem od oszustw walutowych. Od tej pory Eryk razem z Synkiem naciągają cudzoziemców próbujących nielegalnie wymienić u nich waluty. Kiedy Eryk zostaje oszukany przez Gruchę (Krzysztof Zaleski), postanawia się na nim odegrać. Wcześniej jednak wybiera się z Synkiem na Mazury, gdzie mają nadzieję na zdobycie dużej kwoty pieniędzy niezbędnych do planowanego przekrętu.

Sztos to dobrze przyjęty reżyserski debiut Olafa Lubaszenko. Scenariusz do tego sensacyjnego filmu z elementami komediowymi napisał Jerzy Kolasa, który w latach siedemdziesiątych obracał się w kręgach trójmiejskiego półświatka. W epizodach w filmie Sztos wystąpili między innymi Przemysław Saleta, a także Nikodem Skotarczyk pseudonim Nikoś – słynny polski gangster, który został zastrzelony rok po premierze filmu Lubaszenki. Czternaście lat później do kin trafiła druga część filmu Sztos, ale nie była już tak dobra jak jej poprzednik.

Nikodem Dyzma, pseudonim Nikoś (Cezary Pazura) to pracownik firmy pogrzebowej, którego specjalnością są kwieciste mowy pogrzebowe. Pewnego dnia za sprawą podkradzionego zaproszenia udaje mu się wkręcić na koktajl dyplomatyczny. W jego trakcie obrzuca inwektywami gościa, który, jak się okazuje, jest wiceministrem. Terkowskiego (Lew Rywin) nie lubi nikt, stąd śmiałość Dyzmy robi wrażenie na wszystkich gościach bankietu. Wkrótce szepcze się po kątach, że tajemniczy nieznajomy to doktor ekonomii i utalentowany biznesmen. Tak rozpoczyna się jego polityczna kariera na wielką skalę.

W filmie Kariera Nikosia Dyzmy wyreżyserowanym przez Jacka Bromskiego, Cezary Pazura zmierzył się z legendą. Wcześniej w inspirowanym książką Tadeusza Dołęgi-Mostowicza serialu Jana Rybkowskiego i Marka Nowickiego w postać Nikodema Dyzmy wcielił się nieodżałowany Roman Wilhelmi. Pazura poradził sobie z zadaniem, choć film Bromskiego nie wytrzymał porównań z bliskim ideału serialowym poprzednikiem. Mimo to ponadczasowa wartość powieści Dołęgi-Mostowicza sprawiła, że wciąż aktualny temat chama na salonach był na tyle atrakcyjny, że sprawdził się po raz kolejny. A postać Dyzmy po dziś dzień pozostaje synonimem kariery, jaką można zrobić nie posiadając ani ogłady ani odpowiedniego wykształcenia.

Sześcioro polskich emigrantów przed laty wyruszyło do Stanów w pogoni za amerykańskim snem. Jednak miejscowa rzeczywistość nie okazała się tak kolorowa, jak się tego spodziewali. Tęskniąc za domem, żyjąc na granicy ubóstwa i harując od świtu do zmierzchu wysyłają do swoich rodzin nagrania wideo, w których zakłamują rzeczywistość. Wśród nich są m.in. Leszek „Azbest” (Cezary Pazura), „Profesor” (Janusz Gajos), Teresa „Teriza” (Katarzyna Figura) oraz Ignacy „Potejto” (Zbigniew Zamachowski). Trzy kolejne Wigilie Bożego Narodzenia zmienią ich życia na zawsze.

Inspiracją do nakręcenia tego gorzkiego obrazu polskiej emigracji zarobkowej przez Janusza Zaorskiego był dramat „Cud Na Greenpoincie” autorstwa Edwarda Redlińskiego. Redliński przelał na papier refleksje związane z jego pobytem w Stanach. Pomimo recenzji, w których podkreślano, że Zaorski nie opowiedział niczego, co wcześniej można by zobaczyć w sztukach Sławomira Mrożka i Janusza Głowackiego, to film Szczęśliwego Nowego Jorku okazał się finansowym sukcesem. Nie bez znaczenia w jego odniesieniu była obsada naszpikowana chyba wszystkimi gwiazdami polskiego kina lat 90. ubiegłego wieku. W tym Cezarym Pazurą.