Głęboka czerwień
(1975)
O filmie
Głęboka czerwień, Profondo rosso (1975) – opis fabuły
Podczas Bożego Narodzenia dochodzi do tragedii. Dziecko jest świadkiem morderstwa, a zakrwawiony nóż upada prosto pod jego nóżki. Wiele lat później w Rzymie odbywa się konferencja parapsychologiczna. Podczas wykładu medium Helgi Ulmann (Macha Meril) prelegentka wyczuwa na sali obecność mordercy. Nie jest go jednak w stanie zidentyfikować. Wieczorem ktoś zakrada się do jej mieszkania i morduje ją przy użyciu tasaka rzeźnickiego. Morderstwo poprzedzają dźwięki dziecięcej piosenki, które są znakiem rozpoznawczym mordercy. Helga mieszka w tym samym budynku co muzyk jazzowy Marcus Daly (David Hemmings). Wracając do domu, Marcus zauważa w oknie mieszkania Helgi jak kobieta walczy z mordercą. Biegnie na pomoc, ale jest już za późno. Helga wykrwawia się w jego ramionach. Po przybyciu policji na miejsce zbrodni, Marcus zauważa, że z mieszkania Helgi zaginął pewien obraz. Na miejscu jest również reporterka Gianna Brezzi (Daria Nicolodi), która została odesłana do relacjonowania zbrodni. Marcusowi nie podoba się, że następnego dnia jest bohaterem jej artykułu, w którym zostaje określony jako główny świadek morderstwa. Wieczorem zostaje zaatakowany przez mordercę, który chce pozbyć się świadka jego zbrodni. Marcusowi udaje się uniknąć śmierci, a niedługo potem rusza tropem charakterystycznej piosenki, którą usłyszał tuż przez atakiem mordercy.
Wyreżyserowany przez Dario Argento film „Głęboka czerwień” (oryg. „Profondo rosso”; ang. „Deep Red”) uważany jest za jeden z najlepszych filmów giallo w historii kina. Giallo (dosłownie: żółty) to włoska odmiana slashera popularna w latach 70. XX wieku. Film chwalony był za charakterystyczny dla Argento styl, na który składają się m.in. perfekcyjne zaplanowane sceny śmierci, klimatyczne zdjęcia oraz muzyka autorstwa grupy Goblin. Ze względu na brutalność niektórych scen, film „Głęboka czerwień” często dostępny był w mocno ocenzurowanych wersjach. W niektórych z nich z filmu wyciętych zostało ponad 20 minut materiału.
Ciekawostki o filmie „Głęboka czerwień”
Rolę Massimo Ricciego, transseksualnego kochanka Carla, zagrała w rzeczywistości kobieta: Geraldine Hooper.
Dłonie mordercy odziane w rękawiczki i widoczne na zbliżeniach należą do Dario Argento.
Sceny śmierci zostały zainspirowane rozmowami współscenarzysty Bernardino Zapponiego z Dario Argento. Dyskutowali o rodzajach bólu, z jakimi może identyfikować się widownia. Mało kto wie, jak boli postrzał, ale prawie każdy coś sobie złamał albo oparzył się wrzątkiem.
Po sukcesie kolejnego filmu Argento: „Odgłosy” („Suspiria”), „Głęboka czerwień” została wydana w Japonii pod tytułem „Suspiria 2”. Nie przeszkadzał fakt, że fabuł obydwu filmów nie łączy nic, a „Głęboka czerwień” została nakręcona dwa lata wcześniej przed „Odgłosami”.
W jednej ze scen David Hemmings przechodzi obok baru. Jego wygląd został zainspirowany obrazem „Nocne marki” Edwarda Hoppera.
Pierwotnie scenariusz filmu „Głęboka czerwień” miał 500 stron. Argento skrócił go do 321.
Choć akcja filmu dzieje się w Rzymie, sceny w plenerach zostały nakręcone w Turynie. Reżyser wybrał to miejsce ze względu na dużą aktywność satanistów – największą naówczas ze wszystkich miast Europy.
Oryginalny tytuł filmu „Głęboka czerwień” brzmiał „La tigre dai denti a sciabola” (Tygrys szablozębny).
Zwiastun filmu "Głęboka czerwień"
Obsada aktorska
Głęboka czerwień - ścieżka dźwiękowa
-
Profondo Rosso
-
Death Dies
-
Mad Puppet
-
Wild Session
-
Deep Shadows
-
School at Night
-
Gianna