Jurek Owsiak obchodzi dziś 65. urodziny. Charyzmatyczny twórca i prezes największej akcji charytatywnej w Europie - Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, a także pomysłodawca jednego z największych i obleganych festiwali, który od 1995 r. gromadzi wokół siebie największych artystów kraju, a także świata - Przystanek Woodstock. Jerzy Owsiak bije własne rekordy. „Będziemy grać więc do końca świata i jeden dzień dłużej. Pytasz, co mi daje Orkiestra? Właśnie to, że cały świat może się zatrząść, a ona będzie trwała” , mówił Jurek Owsiak w VIVIE! w 2015 roku. Jak zmieniał się Jerzy Owsiak zmieniał się przez te wszystkie lata?
Metamorfoza Jurka Owsiaka
Jurek Owsiak to niepowtarzalna osobowość. Orkiestra wpłynęła na całe jego życie. Satysfakcja, radość, kontakt z superludźmi. Nigdy nie miał poczucia, że pieniądze są w życiu najważniejsze. Nigdy nie myślał też, że gdyby je miał, pojechałby w podróż dookoła świata albo kupiłby sobie lepszy samochód czy mieszkanie. Orkiestra to nasze dobro ponad wszelkimi podziałami.
Jurek Owsiak o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy
Jerzy Owsiak opowiedział Krystynie Pytlakowskiej o początkach Orkiestry, swoim apetycie na życie, ADHD. Co mu daje Orkiestra Świątecznej Pomocy?
Spójrz na ludzi, którzy tutaj w fundacji pracują. Mają po 20 lat i bardzo mnie odmładzają. Rozmawiamy tym samym językiem. Nie muszę się dla nich przebierać. Wszystko tutaj jest takie naturalne. No i Orkiestra ludzi jednoczy, to jest naprawdę przepiękne. Zbierają dla nas i młodzi, i starsi, moherowe berety i buntownicy. A ja mówię: „Piękny ten pani beret, chętnie bym go przymierzył”. I śmiejemy się
Pamiętasz siebie sprzed 25 lat i ludzi, którzy wtedy otworzyli dla Ciebie serca i portfele?
Trudno nie pamiętać. Zresztą ciągle wracam do momentu, kiedy zaczynaliśmy, przypominam go na wykładach w różnych korporacjach, które wynajmują mnie, żebym dodawał ich pracownikom energii i ducha. Wygłaszam wtedy takie półtoragodzinne pogadanki, żebyśmy wierzyli w siebie, mieli marzenia, realizowali je, żebyśmy nie stali w miejscu. I żebyśmy umiejętnie tworzyli zespół, bo sukces to sprawa zbiorowa, tak jak udało się w Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy.
Od początku wierzył w sukces?
Nie zastanawiałem się nad tym. Po prostu odpowiedziałem na apel lekarzy z Centrum Zdrowia Dziecka o zakup sprzętu ratującego życie dzieci. W mojej audycji radiowej mówiłem o tym wiele razy, podając konto. To był 1992 rok. A w 1993 już inicjatywa miała swoją nazwę – Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, którą wymyśliliśmy muzycznie razem z Wojtkiem Waglewskim, a z Walterem Chełstowskim nadaliśmy temu ramy telewizyjnego programu.
Nawet przez głowę mi nie przeszło, że może się nie udać. Lecz dopiero teraz, po 25 latach, zdaję sobie sprawę, że dokonaliśmy jakiegoś cudu. Wtedy nie było telefonów komórkowych, jedynie faksy. Nie było internetu, były tylko trzy stacje telewizyjne. Istniał tylko pomysł nagłaśniany przez nasze czołowe prezenterki, które miały w telewizji takie okienka, gdzie rozmawiały z ciekawymi ludźmi. Pamiętam, jak rozmowę zrobiła ze mną Alicja Resich-Modlińska…
Czy kiedykolwiek myślał o porzuceniu Orkiestry w związku z pojawiającymi się za każdym razem oskarżeniami?
Bardzo. Nie jestem gierojem Czapajewem, ale kiedy chciałem już pomachać ludziom z Himalajów i powiedzieć: „Pa, pa”, dostałem kilkaset tysięcy maili z opisem historii, jak Orkiestra ich autorom pomogła. Będziemy grać więc do końca świata i jeden dzień dłużej. A te maile trzymam, bo może kiedyś powstanie z nich książka. Pytasz, co mi daje Orkiestra? Właśnie to, że cały świat może się zatrząść, a ona będzie trwała.
