Najlepsze polskie filmy o piłce nożnej. Ranking Top 6

Jan Laguna (Janusz Gajos) w przeszłości strzelił dwa gole w meczu przeciwko ZSRR, a na dodatek piłka po jego strzale złamała poprzeczkę radzieckiej bramki. Razem z Olo „Łącznikiem” (Marian Opania) i bramkarzem Gromem (Edward Linde-Lubaszenko) byli w stanie pokonać każdego. Po zakończeniu kariery piłkarskiej ich drogi się rozeszły. Najlepiej wylądował Laguna, który został znanym sędzią piłkarskim. Mimo to popadł w alkoholizm, który sprawił, że stracił kontakt z rzeczywistością, a także ze swoją żoną „Łapówką” (Małgorzata Pieczyńska). Kiedy Laguna w końcu odkrywa, że przez lata był przez nią zwodzony przez nos i gwizdał tak, jak tego chciał prezes Powiśla Warszawa, Kmita (Mariusz Dmochowski) – postanawia się odegrać. Ostatnia kolejka pierwszej ligi piłkarskiej jest ku temu idealną okazją.

Wyreżyserowany przez Janusza Zaorskiego film Piłkarski poker, pomimo trzydziestu lat od jego premiery, wciąż pozostaje najlepszym polskim filmem o piłce nożnej, jaki kiedykolwiek nakręcono. Zasługa w tym udanej intrygi, mocno komediowego tonu wyśmiewającego piłkarską rzeczywistość lat 80. XX wieku, ale głównie tego, że pomimo upływu lat wciąż w pewnym stopniu pozostaje aktualny. Choć w ostatnich latach znacząco udało się zredukować korupcję rządzącą w polskiej piłce nożnej, to film Zaorskiego wciąż pozostaje zrozumiały także i dla nowego pokolenia piłkarskich kibiców. A to sprawia, że pozycja Piłkarskiego pokera na czele listy najlepszych filmów o piłce nożnej jeszcze długo nie powinna zostać zagrożona.

Pochodzący z Zabrza Jacek Mróz jest wielką nadzieją kadry przygotowującej się do nadchodzących Mistrzostw Europy w piłce nożnej. O chłopaka biją się już nawet zagraniczne kluby, ale szansę na karierę przerywa kontuzja, która uniemożliwia Jackowi powrót na boisko. Dorosły Mróz (Marcin Dorociński) nie potrafi poradzić sobie z życiem bez piłki. Traci pracę nauczyciela WF-u, a gdy żona (Maria Seweryn) wyrzuca go z domu, trafia na Dworzec Centralny. Tam spotyka innych rozbitków życiowych, którzy również interesują się piłką. Zabijając czas kopią co popadnie. Jacek wpada na pomysł utworzenia drużyny, której byłby trenerem. W jej skład wchodzą między innymi Indor (Eryk Lubos), Górnik (Bartłomiej Topa), Minister (Marek Kalita) i ksiądz Jarek (Jacek Poniedziałek). Piłka nożna będzie dla nich okazją do odbicia się od dna.

Boisko bezdomnych to pierwszy film, jaki nakręciła w Polsce Kasia Adamik. Wykształcona filmowo na amerykańskich planach debiutowała sześć lat wcześniej filmem Szczekać na świat. Inspiracją do nakręcenia Boiska bezdomnych była prawdziwa historia polskiej drużyny bezdomnych, która na mistrzostwach świata zajęła drugie miejsce. Nie zdziwił więc fakt, że ta na wskroś „amerykańska” historia od zera do bohatera – zainteresowała reżyserkę. Adamik w swoim filmie opowiedziała o grupie życiowych nieudaczników, którzy poprzez sport zyskują możliwość przypomnienia o sobie i wyszarpania dawno straconej godności.

Dystrybucja w Polsce: Gutek Film

Maniuś Tkaczyk „Paragon” (Marian Tchórznicki) to jeden z chłopców, którzy w powojennej Warszawie tworzą podwórkową drużynę piłkarską. Zafascynowani futbolem i kibicujący jednemu ze stołecznych klubów zmagają się z wieloma problemami, wśród których najważniejszym jest brak dobrej piłki. Taka byłaby niezbędna w treningach, które przygotowałyby ich do udziału w zbliżającym się turnieju piłkarskim dzikich drużyn organizowanym przez redakcję „Życia Warszawy”. Maniuś obiecuje kolegom, że taką piłkę zdobędzie, ale finał obietnicy jest taki jak zawsze. Paragon wplątuje się w kolejne kłopoty, które tylko podkreślają jego życiowego pecha. Nie poddaje się jednak, a wkrótce na jego drodze niespodziewanie staje piłkarz Wacław Stefanek (Józef Nalberczak).

Choć wyreżyserowany przez Stanisława Jędrykę Do przerwy 0:1 to telewizyjny serial, to postanowiliśmy zrobić dla niego wyjątek. Głównie dlatego, że to bez wątpienia pozycja obowiązkowa dla każdego fana piłki nożnej. A także dlatego, że na jego podstawie powstał film fabularny Paragon gola. My jednak polecamy wersję serialową, która a rewelacyjny sposób opowiada o trudnych latach po zakończeniu II wojny światowej i pokazuje jej rzeczywistość. Piłka nożna po raz kolejny jawi się tutaj jako lek na wszystkie problemy świata, choć nierzadko przysparza bohaterom filmu kłopotów. Do przerwy 0:1 zostało oparte na motywach książki pod tym samym tytułem autorstwa Adama Bahdaja. Autora takich książek jak „Wakacje z duchami”, „Podróż za jeden uśmiech” i „Stawiam na Tolka Banana”.

Rozgrywane w Hiszpanii mistrzostwa świata w piłce nożnej w 1982 roku były ostatnimi, na których reprezentacja Polski odniosła sukces. Trenowana przez Antoniego Piechniczka przywiozła stamtąd brązowy medal zdobyty po zwycięstwie 3:2 nad reprezentacją Francji. Gwiazdami drużyny byli bramkarz Józef Młynarczyk oraz Zbigniew Boniek i Grzegorz Lato. Początkowo niewiele wskazywało na ostateczny sukces. Po bezbramkowych remisach w meczach z Włochami i Kamerunem na drużynę Piechniczka spadło wiele głosów krytyki. Punktem zwrotnym było zwycięstwo 5:1 w meczu przeciwko Peru. A reszta jest historią.

Historią opowiedzianą w tym dokumentalnym filmie w reżyserii Michała Bielawskiego. Mundial. Gra o wszystko nie jest jednak typowym dokumentem piłkarskim, w którym krok po kroku śledzimy drogę drużyny po ostateczny sukces. W orbicie zainteresowań reżysera jest nie sama piłka nożna, a jej rola społeczna, jaką pełniła w gorących latach 80. dwudziestego wieku. Reprezentacja Polski jechała do Hiszpanii z kraju, w którym pół roku wcześniej wprowadzony został stan wojenny. Wydarzenia mundialowe śledzimy oczami opozycjonistów internowanych do obozu na Białołęce. Mistrzostwa świata śledzą nie tylko oni, ale też między innymi będący po drugiej stronie cenzorzy wycinający z telewizyjnych transmisji meczów wszelkie ślady istnienia opozycji. Dzięki temu Mundial. Gra o wszystko to interesujący obraz epoki i kolejny przykład na to, jak wielką rolę w życiu społecznym pełni sport i piłka nożna.

Mieszkających w Grodzisku Mazowieckim pod Poznaniem bohaterów filmu Skrzydlate świnie łączy miłość do piłki nożnej i do lokalnej drużyny Czarnych. Jednym z najbardziej oddanych kibiców Czarnych jest 35-letni Oskar Nowacki (Paweł Małaszyński). Razem z bratem Mariuszem (Piotr Rogucki) i jego dziewczyną Basią (Olga Bołądź) w każdy weekend nie szczędzą gardeł dopingując ukochaną drużynę. Prawdziwym ciosem jest dla nich informacja o rozwiązaniu Czarnych ze względu na długi. Oskar momentalnie traci jedyne miejsce na świecie, gdzie mógł poczuć się sobą. Zdesperowany odpowiada na zaproszenie właściciela drużyny piłkarskiej Krzysztofa Dzikowskiego (Cezary Pazura), który chce go podkupić do kibicowania jego zespołowi. Oskar ma zająć się szkoleniem kibiców drużyny Dzikowskiego, którzy o dopingu nie mają pojęcia. Nie wszystkim się to podoba.

Skrzydlate świnie to kolejny polski film poświęcony piłce nożnej wyreżyserowany przez kobietę. Po Kasi Adamik tego wyzwania podjęła się Anna Kazejak, która zmierzyła się z tematem zagorzałych kibiców piłki nożnej, tzw. ultrasów. Jak to zwykle w takich przypadkach bywa, fabuła jest tu pretekstem do celnego sportretowania małomiasteczkowej Polski. Kazejak ze swoją kamerą zagląda w miejsce, gdzie mecz piłkarski jest jedną z niewielu atrakcji i snuje opowieść o ludziach, dla których największym sukcesem jest pokonanie kibiców przeciwnika i przejęcie ich barw. To dla nich sprawa honoru.